Χωρίζουν και ξαφνικά μας θυμούνται ξανά

Μέσα στις πολλές και διάφορες κατηγορίες ανθρώπων που υπάρχουν σε τούτο τον ντουνιά, υπάρχει μια –θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μισητή– που μπορεί να παρομοιαστεί με ένα σιχαμερό ζωύφιο, την κατσαρίδα. Την απεχθάνεται το μεγαλύτερο ποσοστό του πλανήτη κι επιβιώνει παντού, σε όλες τις συνθήκες.

Σε αυτήν την κατηγορία συγκαταλέγονται όλοι εκείνοι που όσο είναι ελεύθεροι από κάποια ερωτική σχέση, σε μαστιγώνουν με μηνύματα, με κλήσεις κι ερωτήσεις ενδιαφέροντος όπως «Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα;», «Έφαγες καλά; Ξεκουράστηκες;» και πάει λέγοντας. Ίσως υπάρξει και το λεγόμενο καυλάντισμα, καμιά φορά και sexting, αν είστε στην ίδια φάση.

Ωστόσο, γνωρίζεις πολύ καλά –καθώς, άλλωστε, έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν με τον ίδιο– πως αυτό δε συμβαίνει μόνο σε σένα ούτε σε έχει βάλει σε κάνα θρόνο και σε προσέχει σαν τα μάτια του. Δείχνει αρχικά ένα γενικό ενδιαφέρον σε αρκετούς ανθρώπους κοντά στα δικά του γούστα. Σαν να ρίχνει δίχτυα κι όποιος μπλέξει, δύσκολα ξεμπλέκει. Σε βομβαρδίζει σε καθημερινή βάση με μηνύματα και τραγούδια, σε παίρνει και μερικά τηλέφωνα και φυσικά, κάνει και καμιά δεκαριά like σε αναρτημένες δικές σου φωτογραφίες, σε κάθε σου μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Όλα αυτά παύουν από τη στιγμή που οι ανιαρές του μέρες θα πάρουν και πάλι ζωή. Απ’ τη στιγμή που θα μπει σε σχέση όλα αυτά ανήκουν στο σκοτεινό –όχι και τόσο– παρελθόν. Μαζί με τα καλά του ρούχα φοράει το σοβαρό του ύφος και σε ξεχνάει. Σε αφήνει πίσω για όσο διαρκεί η εκάστοτε σχέση του. Από μια βδομάδα μέχρι 2 χρόνια. Έχει συμβεί, μη γελάς! Γενικότερα, τα συγκεκριμένα άτομα λειτουργούν κάπως περίεργα. Θεωρούν πως είσαι καφετιέρα και μπορούν να σε βάλουν στην αναμονή μέχρι να μην έχουν άλλα λεφτά για καφέ απ’ έξω και να δεήσουν να φτιάξουν σε σένα.

Κανένας ηθικός φραγμός και καμία ντροπή δεν μπορεί να τους σταματήσει από αυτό το αλισβερίσι κι από αυτό το πήγαιν’ έλα. Και μπορεί να περνάνε καλά και να καλύπτουν τη μοναξιά και τη βαρεμάρα τους, μάντεψε όμως ποιος παλεύει με τα νεύρα και τα όριά του. Εσύ!

Δεν αξίζει και να μπεις στον κόπο να τους ανοίξεις τα μάτια, γιατί είναι αδιανόητο να συμφωνήσουν πως σε θυμούνται μόνο όταν έχουν ανάγκη –ή χειρότερα καύλες– και δεν έχουν συντροφιά. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο έρχονται οι κλισέ απαντήσεις του τύπου «Μα εγώ σε θυμόμουν και σε σκεφτόμουν διαρκώς, παρ’ όλο που ήμουν σε άλλη σχέση», «Αυτό που έχουμε εμείς είναι κάτι διαφορετικό, δεν το ξεχνάω». Αν έπαιρνες ένα ευρώ για κάθε τέτοια απάντηση που έχεις ακούσει, τώρα πιθανόν να ήσουν στις Μπαχάμες και να έπινες κοκτέιλ σε μια ηλιόλουστη ιδιωτική παραλία ξαπλωμένος σε μια αιώρα.

Όλα αυτά τα τυπάκια δεν είναι κακά κατά βάθος ούτε θα το κρίνεις εσύ αυτό. Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να μη μείνει μόνος, ειδικά αν δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του, πάντα αναζητά την επιβεβαίωση από οπουδήποτε.

Δε λέμε να μη χαζοσυζητάς ούτε να μη καυλαντίζεις –αν δεν είσαι σε σχέση, φυσικά–, αλλά όχι με ανθρώπους που σε θυμούνται μόνο όταν φεύγουν από κάθε σχέση που δημιουργούν με άλλους. Σπαταλάς τον χρόνο σου, που θα μπορούσες να αφιερώσεις σε πιο ενδιαφέρουσες καταστάσεις και κυρίως σε ανθρώπους που δε σε υποτιμούν ούτε σου πουλάνε παραμύθι.

Κλείσε, λοιπόν, την πόρτα κατάμουτρα, γιατί διακριτικά δεν παίζει να πάρουν χαμπάρι. Τι να τους κάνεις τους ανθρώπους που σε θυμούνται μόνο σε κάθε μοναχική πανσέληνο;