Θυμάστε τότε στο δημοτικό που μας βάζανε να γράψουμε εκείνες τις εκθέσεις του τύπου: «Περίγραψε τον εαυτό σου με λίγα λόγια», «Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον;» ή «Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Πόσες φορές φοβήθηκες να χρησιμοποιήσεις τα επίθετα που μπορούσαν να σε περιγράψουν; Ήσουν ειλικρινής στις εκθέσεις του σχολείου ή δημιουργούσες έναν εαυτό εικονικό μόνο και μόνο για να πάρεις αστεράκι; Δεν είναι και το πιο εύκολο να γράψεις πράγματα για εσένα που ακόμη κι εσύ θα ευχόσουν να ήταν διαφορετικά.
«Περίγραψε τον εαυτό σου με λίγα λόγια.» Αυθόρμητος, περίεργος, διπολικός, ιδιόρρυθμος, ιδιότροπος, παράξενος, κυνικός, κυκλοθυμικός, ανασφαλής, ανυπόμονος, λίγο τρελός μα πάνω από όλα αυθεντικός. Αυτοί είμαστε. Πολλοί θα μας κρίνουν και θα σταθούν απέναντί μας. Άλλοι θα μείνουν, όσο δύσκολο και να μοιάζει. Όταν θέλουμε κάτι το θέλουμε τώρα, όταν πρόκειται να πάρουμε μια σοβαρή απόφαση τα κάνουμε θάλασσα συνήθως, όταν πιεζόμαστε φεύγουμε, όταν μας διατάζουν φεύγουμε και όταν νιώσουμε πως κάτι δε γεμίζει τα κενά μας φεύγουμε πάλι. Ίσως να μην το παραδεχόμαστε. Μα πρέπει να μάθουμε επιτέλους να το κάνουμε.
Όσα είσαι δε χρειάζεται να τα εξηγείς. Να σε υπερασπίζεσαι. Να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να αναγνωρίζεις ποιος είσαι. Να μη σκεφτείς λεπτό πως πρέπει να κρύψεις την αλήθεια. Κανείς δε γνωρίζει τι πέρασες για να φτάσεις μέχρι εδώ. Είτε βρίσκεσαι στον πάτο είτε στην κορυφή είναι δικό σου θέμα κι όχι των γύρω σου. Να μάθεις ακόμη, πως εάν χρειαστείς να δικαιολογήσεις το ποιος είσαι τότε κάτι κάνεις λάθος. Οι κολλητοί σου δε χρειάζονται τα ψέματά σου. Γνωρίζουν ποιος είσαι. Η οικογένεια σου το ίδιο ακόμα κι αν προσπαθούν να σε αλλάξουν πού και πού. Όποτε;
Γεννιόμαστε κι από το πρώτο κιόλας λεπτό της ζωής μας χτίζουμε τους εαυτούς μας. Διαμορφώνουμε το χαρακτήρα μας ανάλογα με τα όσα μας συμβαίνουν, όσα μας κάνουν να γελάμε δυνατά, όσα μας ποδοπατούν και μας εξαπατούν μέχρι να τ’ ανακαλύψουμε. Στην πορεία όλοι πληγωνόμαστε διότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αποφύγει τον πόνο.
Κάπως έτσι αλλάζουμε λίγο αυτό που ήμασταν μέχρι τώρα. Ίσως γίνουμε πιο καχύποπτοι, νευρικοί κι αναίσθητοι. Μα όπως και να καταλήξουμε στο τέλος της μέρας είναι μαγκιά μας. Μαγκιά μας που στεκόμαστε ακόμη στα πόδια μας. Μόνο εμείς ξέρουμε γιατί αντιδρούμε έτσι σε ορισμένες καταστάσεις. Μόνο εμείς ξέρουμε γιατί έχουμε χτίσει άμυνες από ατσάλι.
Μάθαμε να μας επηρεάζει η γνώμη του κόσμου. Μάθαμε να μη δείχνουμε τα όσα πραγματικά είμαστε για να μην μας κρίνουν και για να μας αποδεχτούν. Μα τι αξία έχει; Να σταματήσουμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε για να χωρέσουμε στα πρότυπα που έχουν θέσει άλλοι για εμάς. Διότι κάπου θα χάσουμε τους εαυτούς μας και στην τελική το να παραμένεις αυθεντικός είναι ό, τι πιο σημαντικό θα καταφέρεις ποτέ σου.
Μπορεί να χάσουμε ανθρώπους διαλέγοντας να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Μπορεί να μας πουν «εγωιστές» και αλαζόνες. Δεν πειράζει. Εσύ να συνεχίσεις να πιστεύεις σ’ εσένα. Όσοι είναι να φύγουν, θα φύγουν. Μη σε πείσουν πως είσαι προβληματικός. Απλά ξεχωρίζεις. Τι και αν δεν έχεις πάρει ούτε μια σωστή απόφαση; Τι και αν δεν έχεις τίποτα σταθερό στη ζωή σου, αν δεν έχεις σπουδάσει, αν ξεσπάς εύκολα κι αν είσαι παρορμητικός; Να χαμογελάς και να λες πως τουλάχιστον είσαι αυτό που εσύ διάλεξες να είσαι.
Είναι σκληρό να ξέρεις πως ο κύκλος σου έχει μια «τέλεια» ζωή ενώ εσύ ακόμη προσπαθείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις με εσένα. Δεν υπάρχει λόγος να πληγώνεσαι από τον εαυτό σου όμως. Δε σημαίνει ότι δε θα κατασταλάξεις κάπου κάποια στιγμή. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους κι εσύ θα φτάσεις πολύ ψηλά μια μέρα, αρκεί να πιστέψεις σε εσένα. Να θυμάσαι πως μόνο εσύ τοποθετείς τον εαυτό σου σε βαθμίδες. Εσύ είσαι τα λάθη σου εσύ και τα σωστά σου. Και όποιος τολμήσει να σε κρίνει να του χαμογελάσεις. Δεν έχει κάτι καλύτερο να ασχοληθεί.
Συντάκτης: Ιωάννα Μιχαήλ
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
