Φοβάσαι να πεις πως ενοχλεί τις σκέψεις σου ακόμη

Λένε πως συναισθήματα που γυρίζουν πίσω είναι αυτά που δεν έφυγαν ποτέ. Θέλεις να ξεστομίσεις κάτι που νιώθεις μα φοβάσαι πως θα σε κρίνουν. Σκέφτεσαι ακόμη εκείνο το άτομο που μόνος σου έδιωξες, που αρνήθηκες να πεις πως ακόμη αγαπάς, που έλεγες πως δε θέλεις να το ξαναδείς μπροστά σου. Πέρασε καιρός κι ο θυμός έφυγε. Τώρα, σαν κάτι να ανάβει μέσα σου ξανά. Μα σε ποιον να το πεις. Στον κολλητό που έχει περάσει τόσα ο δύσμοιρος ή στην οικογένεια; Υπήρξες τόσο κάθετος πως μαζί με το συγκεκριμένο άτομο «ποτέ ξανά» που τώρα δε σου βγαίνει να παραδεχθείς ότι διασταυρώνει τις σκέψεις σου πού και πού.

Οι μέρες περνάνε και η σκέψη παραμένει κολλημένη σε ένα «γιατί είχα τόσο εγωισμό», σε ένα «τι θα γινόταν αν προσπαθούσα λίγο περισσότερο» και σ’ ένα «τι θα κάνω τώρα». Παραμένεις σιωπηλός και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Είναι από τις λίγες φορές που προτιμάς να μην πεις τίποτα σε κανέναν. Διότι θα σε κρίνουν. Και γνωρίζεις πολύ καλά πως ίσως έχουν δίκιο. Όταν επιμένεις σε κάτι τόσο έντονα, όταν χτυπιέσαι κι ορκίζεσαι πως τελείωσε δεν μπορείς τώρα να τ’ αλλάζεις όλα μέσα σ’ ένα λεπτό περιμένοντας πως θα σε στηρίξουν. Μερικές φορές ούτε εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί νιώθεις ό, τι νιώθεις, ξέρεις μόνο πως το νιώθεις και είναι αληθινό κι έντονο.

Όταν ένας κύκλος τελειώνει, όταν ένα κεφάλαιο κλείνει και μια σελίδα καίγεται, συνήθως προχωράς. Συνήθως. Μα είναι κάποιες φορές που θέλεις να γυρίσεις πίσω να ξαναδιαβάσεις το ίδιο βιβλίο και να δημιουργήσεις ένα καινούριο τέλος. Θέλεις να πιάσεις από την αρχή ό, τι άφησες στη μέση. Ό, τι περνάει έστω και για ένα δευτερόλεπτο από το μυαλό σου δεν το έχεις αφήσει πίσω εντελώς όσο κι αν αυτό δείχνεις. Ό, τι σου ξυπνάει συναισθήματα που δεν μπορείς να ελέγξεις, σε ελέγχει. Όσο και να προσπαθείς να πείσεις πρώτα απ’ όλους τον εαυτό σου, συναισθήματα είναι αυτά και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά μόνο να αφεθείς.

Μη φοβάσαι να παραδεχθείς πως νιώθεις ακόμη. Να μην ντρέπεσαι. Δεν είσαι αδύναμος, δυνατός είσαι και μάλιστα πολύ. Μην αφήσεις στο παρελθόν κάτι που ακόμα επηρεάζει το παρόν σου διότι αυτό σημαίνει πως θα δυστυχήσεις προσπαθώντας να το ξεπεράσεις και είτε δε θα το κάνεις ποτέ, είτε θα καταστραφείς κάπου στην πορεία της προσπάθειας. Ο λόγος για τον οποίο αποκαλούμαστε άνθρωποι είναι γιατί έχουμε τη δυνατότητα να νιώθουμε και να το λέμε, να έχουμε αντίληψη δηλαδή. Να το φωνάζουμε δυνατά.

Αν έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου πως αυτή η σκέψη του συγκεκριμένου ατόμου που ξεκίνησε τόσο αμυδρά, μετά συνέχισε να σ’ ενοχλεί και στο τέλος κατάληξε να μη σ’ αφήνει να κοιμηθείς, αυτό είναι που θέλεις να έχεις στη ζωή σου και θέλεις να προσπαθήσεις ακόμα κι αν μοιάζει αδύνατον. Έκανες λάθη, έπαιρνες όρκο πως τελείωσε, πως δε θέλεις να ξαναγυρίσεις πίσω και πως τώρα είναι όλα πολύ καλύτερα. Είναι όντως όλα πολύ καλύτερα μα σ’ ενοχλεί που δεν μπορείς να μοιραστείς τις όμορφές σου πλέον μέρες μαζί του. Νιώθεις σαν να λείπει ένα κομμάτι. Κάτι σε ενοχλεί. Ένα μικρό μπιζέλι κάτω από τα πολλά στρώματα όπως αυτό στο παραμύθι, σε βασανίζει ακόμη, αλλοιώνει τον ύπνο σου και σε καίει.

Φοβάσαι να το πεις δυνατά. Φοβάσαι διότι γνωρίζεις πως είναι τόσο έντονα τα αισθήματα που έχουν την τάση να σ’ εξουσιάζουν. Μα τι να κάνουμε; Έτσι έχει ο έρωτας κι η αγάπη. Μην αφήσεις να χαθεί ό, τι σκέφτεσαι πως έχει τη δυνατότητα να κάνει τα μάτια σου να λάμπουν και να σε κάνει ευτυχισμένο. Στον κόσμο που ζούμε σήμερα δε συναντάμε συχνά ανθρώπους που διεκδικούν ένα «για πάντα». Συμπέρασμα; Πλησίασε ό, τι φοβάσαι να πεις πως ενοχλεί τις σκέψεις σου ακόμη κι ας ορκιζόσουν πως ανήκει στο παρελθόν. Ένα λάθος από τα πολλά ήταν. Κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από αυτά.