Όσο «αέρας» κι αν θες να το παίζεις, όλοι χρειάζονται μια βάση

Μια ισορροπία κάπου ανάμεσα στις ανισορροπίες σου, κάτι σταθερό στον άστατό σου κόσμο και κάτι που παραμένει το ίδιο όσο κι αν εσύ αλλάζεις. Είναι πολύτιμο να ξέρεις πως κάθε φορά που τα παίρνεις στο κρανίο και τα τινάζεις όλα στον αέρα, υπάρχει ένα άτομο η μια κατάσταση η οποία σου υπενθυμίζει πως η ζωή πρέπει να ληφθεί και λίγο στα σοβαρά και να γίνεις επιτέλους σταθερός διότι μεγαλώνεις και θα κοιτάξεις πίσω σου μια μέρα και μόνο συντρίμμια θα δεις, αντί βράχους σταθερούς να σε στηρίζουν.

Ξυπνάς καθημερινά κι ό, τι δεν σου αρέσει το αλλάζεις τόσο εύκολα σαν μια αλλαξιά ρούχα που αποφάσισες πως πλέον δε σου πάνε και τα πετάς. Είναι τόσο εύκολο να γκρεμίσεις κάτι επειδή το κάνεις χρόνια τώρα, πια δε σε ενδιαφέρουν οι συναισθηματισμοί, δε δένεσαι με ανθρώπους και καταστάσεις, δε σε αφορά το πριν. Δεν αναγνωρίζεις τη λέξη υπομονή κι αν ποτέ σκεφτείς ότι κάτι είναι κρίμα στο τέλος θα πράξεις με τον τρόπο τον δικό σου τον γνωστό «γκρεμίζω-χτίζω».

Σταματά όμως, σταματάει εκεί που μια μέρα θα τα βρεις τόσο σκούρα, τόσο μπερδεμένα κι ο κόσμος σου θα είναι γκρεμισμένος, εκεί που θα σηκώσεις το τηλέφωνο να ψάξεις κάποιον και θα προσπαθήσεις να βρεις μια παρηγοριά μα τίποτα και κανένας δε θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα διότι προηγουμένως φρόντισες να μη σε δένει τίποτα με κανέναν κι έμεινες τώρα να ψάχνεις σύνδεση.

Είμαστε άστατοι σε όλα, δεκτό, ακόμα και στον τρόπο που αγαπάμε. Όταν νιώσουμε όμως πως συνηθίζουμε ο έρωτας απομακρύνεται φεύγουμε. Μα κάποιες φορές αυτό το σταθερό που έχουμε, η ζεστασιά και το συναίσθημα πως ο άλλος είναι δίπλα σου, αξίζει χίλιες φορές περισσότερα από την ορμή και τη ζάλη του παράφορου έρωτα. Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους.

Όσο άστατος κι να είσαι να μάθεις να παλεύεις για τα σίγουρα. Όχι επειδή είναι δεδομένα κι εύκολο να τα κρατήσεις μα αντιθέτως επειδή σου αξίζει να νιώθεις πού και πού ότι δεν κινδυνεύεις να βουλιάξεις και πως ακόμη κι αν όλα γύρω καταρρέουν, ένα λιμάνι υπάρχει κάπου στη ζωή σου να σε περιμένει πάντα. Ξεκινά από τα απλά. Βρες μια δουλειά που αγαπάς και καταστάλαξε εκεί, όχι για πάντα αν δε θες, βρες όμως τι σου ταιριάζει. Δεν είπαμε να συμβιβαστείς, μόνο να ρίξεις τις άγκυρές σου και να ξεκουραστείς. Σπούδασε αυτό που θέλεις, φτιάξε ένα πρόγραμμα με τον δικό σου τρόπο, κράτησε τους φίλους που αξίζουν και τον άνθρωπο που σ’ αγαπά. Όσο άστατοι και να είμαστε χρειαζόμαστε κάτι σταθερό για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Έμαθες τόσο καιρό στην αυτοκαταστροφή και συνήθισες να ζεις μες τα συντρίμμια, τόσο, που δεν ψάχνεις πλέον για πούπουλα. Θα έρθει η στιγμή όμως που θα ψάχνεις μια σταθερά, ένα σημείο αναφοράς. Όσο περνάνε τα χρόνια θα καταλάβεις πως η περιπέτεια δεν κρύβεται πάντα στην αβεβαιότητα και πως το ρητό «ζήσε η ζωή είναι μικρή» δεν ορίζεται πάντα ως «ζήσε, κάνε τρέλες, διέλυσε τα όλα και μη σε νοιάζει τίποτα.» Κάποιες φορές σημαίνει πως η ζωή είναι μικρή γι’ αυτό κράτησε αυτούς που αξίζουν, αγάπα δυνατά, μοιράσου απλόχερα και βρες τη βάση σου, την αφετηρία σου. Γιατί ακόμα κι ο αέρας, από κάπου ξεκινάει να φυσάει.