Προχώρησες λες, μα σου λείπει ακόμη

Αναμνήσεις. Σπουδαία λέξη. Σχεδόν όλη μας η ζωή αποτελείται από αυτές. Ίσως δεν καταλαβαίνουμε κατά πολύ τη σημασία τους όταν τις ζούμε μα με την πάροδο του χρόνου ασυναίσθητα τσακώνουμε τον εαυτό μας να αναπολεί, να μελαγχολεί και να θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω μπας και για λίγο ξαναζήσουμε ό, τι τώρα έχει χαθεί.

Συχνά παγιδευόμαστε, μένουμε κολλημένοι σε καταστάσεις, ανθρώπους, σχέσεις η γεγονότα λόγω του ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Δεν μπορούμε να σβήσουμε τα όσα ζήσαμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έζησε στιγμές που τώρα πέρασαν και θα έδινε τα πάντα για να τις ξαναζήσει. Σημασία έχει όμως να μάθουμε να προχωράμε. Να ζούμε με το γεγονός ότι, ό, τι μας συμβαίνει σήμερα, όποιον και να έχουμε δίπλα μας, ό, τι ζούμε τώρα, αύριο θα είναι παρελθόν και δε θα ζήσουμε τις ίδιες στιγμές ποτέ ξανά.

Το πρόβλημα όμως είναι άλλο. Μερικές φορές τείνουμε να γυρνάμε στο παρελθόν όχι γιατί δεν το έχουμε ξεπεράσει, όχι γιατί το χρειαζόμαστε στη ζωή μας μα γιατί μας έχουν λείψει κάποιες στιγμές. Ζωντανεύουμε ξανά και ξανά τα όσα κάποτε μας έκαναν να γελάμε δυνατά διότι δεν έχουμε βρει ακόμη κάτι άλλο στη ζωή μας που να μας κάνει να νιώσουμε το ίδιο όπως τότε. Ψάχνουμε παλιές συνομιλίες ή φωτογραφίες, ψαχουλεύουμε ξεχασμένα πράγματα, μυρίζουμε παλιές μυρωδιές, ακούμε παλιά τραγούδια που ξυπνάνε τόσο έντονα συναισθήματα μέσα μας και συχνάζουμε σε τόπους που κάποτε ζήσαμε τις πιο ωραίες μας στιγμές. Ως αποτέλεσμα, συγκινημένοι και ευαίσθητοι μετά τη θύμηση των παλιών καλών στιγμών και λόγω του ότι σιχαινόμαστε τη μοναξιά αποφασίζουμε πως θέλουμε το παρελθόν μας να γίνει παρόν.

Μπορούμε να ζήσουμε και μόνοι μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς κανέναν. Γιατί όμως όταν πρόκειται για τις αναμνήσεις το θέμα είναι τόσο ευαίσθητο; Γιατί δεν παραδεχόμαστε στους εαυτούς μας πως δε μας λείπει το συγκεκριμένο άτομο;

Από την άλλη, τι γίνεται όταν δεν είναι τελειωμένες ή ξεχασμένες καταστάσεις; Τι γίνεται όταν πραγματικά χρειαζόμαστε ό, τι έχουμε αφήσει πίσω μας, εδώ μαζί μας σήμερα;  Θέλουμε με όλη μας την ψυχή τις πρώην σχέσεις, φιλίες ή καταστάσεις να γίνουν νυν. Κάτι από χθες μας καίει ακόμη όσο κι αν προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε. Δεν είναι λόγω εγωισμού, ούτε λόγω του ότι δε βρήκαμε κάτι καλύτερο. Βρήκαμε. Μα δεν ήταν το ίδιο.

Ξεχωρίζουμε πότε γυρνάμε στο παρελθόν μας από ανάγκη και πότε από πραγματική θέληση όταν πλέον έχουμε σταθεί στα πόδια μας μόνοι μας, περνάμε καλά με τον εαυτό μας, χαμογελάμε στον καθρέφτη το πρωί, έχουμε θέσει τους στόχους μας, έχουμε όνειρα που πιστεύουμε πως θα καταφέρουμε ακόμη και χωρίς κανέναν στο πλευρό μας κι όταν μας έχουν δοθεί χρυσές ευκαιρίες μα εμείς δεν τις αρπάξαμε λόγω του ότι ποθούμε ακόμη κάτι από το χθες μας. Δεν το ελέγχουμε. Άθελά μας το μυαλό μας δε λέει να ξεκολλήσει. Κι όχι, δεν είναι εμμονή. Είναι αγάπη. Το καταλαβαίνεις όταν είσαι πλέον καλά κι έχεις βρει τις ισορροπίες σου.

Καταλαβαίνεις πως σου λείπει ένα άτομο πραγματικά και το θέλεις πίσω όταν ακόμη κι αν τα έχεις όλα τόσο καλά δομημένα στη ζωή σου, σου λείπει ένα κομμάτι από το πάζλ. Το πιο μεγάλο, το πιο σημαντικό. Σου λείπει για να ολοκληρωθεί η εικόνα. Και τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Να φανείς ειλικρινής. Να ρισκάρεις κι ας σε απορρίψουν. Αν κάτι αξίζει δε θα χαθεί και θα επιστρέψει σ’ εσένα όταν το ψάξεις. Μα να είμαστε προσεκτικοί γιατί δεν ξεχωρίζεις εύκολα τα συναισθήματα. Μην ενοχλήσουμε τους «πρώην» ανθρώπους μας άδικα. Στην υγειά του παρελθόντος μας λοιπόν!