Τόσο το περίμενες κι όταν επιτέλους συνέβη δεν το χάρηκες

Προσμονή. Μας δημιουργεί ενθουσιασμό διότι το να περιμένεις κάτι δεν είναι πάντα κακό, καμιά φορά είναι αυτό που σε κάνει να το θέλεις όλο και περισσότερο, να το εκτιμάς και να καταλαβαίνεις την αξία του. Παρεξηγημένη η έννοιά της αφού οι πλείστοι πιστεύουν στο ότι δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα, να τα αφήνεις όλα να γίνονται από μόνα τους διότι ίσως ματιάζεις κάτι που ανυπομονείς να γίνει.

Μα από την άλλη, πώς να μην κάνεις σενάρια, σχέδια και να μετράς τις ώρες μέχρι να έρθει η ώρα του συμβάντος που περιμένεις; Ίσως το γεγονός για το οποίο ανυπομονείς να είναι κανένα ταξίδι που θα σε βγάλει από τη ρουτίνα, η επανασύνδεση με κάποιον που έχεις να δεις καιρό, ο γάμος που πάντα ονειρευόσουν, μια έξοδος με τους κολλητούς που έχεις τόσο επιθυμήσει, η προαγωγή σου, η μέρα της αποφοίτησης ή μια εξόρμηση στα βουνά που τόσο σου αρέσει η ατμόσφαιρα και ο καθαρός αέρας που σου προσφέρουν. Ίσως πάλι να είναι κάτι πιο απλό. Για παράδειγμα η άδεια που έχεις ορίσει εδώ και καιρό κι επιτέλους φτάνει, μια ήσυχη νύχτα που δε θα κάνεις τίποτα επιτέλους, ο δίσκος που πρόκειται να βγάλει ο αγαπημένος σου τραγουδιστής ή η καινούρια σεζόν της σειράς σου στο Netflix. Σημασία δεν έχει το γεγονός, αλλά τα συναισθήματα που προηγούνται.

Βασιζόμενοι στα σοφά λόγια του Γερμανού φιλόσοφου της Ιστορίας «Reinhart Koselleck», η  προσδοκία είναι το «μέλλον μέσα στο παρόν» και περιέχει ελπίδες και φόβους, επιθυμίες και σχέδια. Αφού λοιπόν η προσμονή είναι στην ουσία μια προσδοκία συμπεραίνουμε πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανθρώπινη επιθυμία ωστόσο βάζουμε το μέλλον, αυτό που πρόκειται να γίνει δηλαδή στις σκέψεις μας στο παρόν. Ο λόγος είναι ότι όταν περιμένουμε κάτι δεν μπορούμε συνήθως να μην ενθουσιαζόμαστε ή να μη φοβόμαστε για το πώς θα εξελιχθεί.

Ως αποτέλεσμα καταλήγουμε πολλές φορές να δίνουμε μεγαλύτερη αξία στην περίοδο αναμονής και στο αίσθημα της προσμονής με αποτέλεσμα, όταν επιτέλους συμβαίνει, είτε δεν το χαιρόμαστε όπως θελήσαμε, είτε απογοητευόμαστε γιατί το περιμέναμε αλλιώς. Αρχίζουμε τα κλαψουρίσματα για το πώς η ζωή δε μας αγαπάει γιατί το περιμέναμε τόσο πολύ και τώρα χάλασε. Δε βλέπουμε καθαρά ότι εμείς οι ίδιοι το καταστρέψαμε με τις σκέψεις μας και τη φαντασία μας. Πώς να μην απογοητευτούμε αφού μέρες, ίσως και μήνες πριν να κάναμε χίλια-δυο σενάρια και σχεδιάσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος τι πρόκειται να γίνει;

Πώς να μην απογοητευτούμε όταν είχαμε στο μυαλό μας κάτι συγκεκριμένο και τώρα που ίσως συμβαίνει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που περιμέναμε δεν μπορούμε καν να το δούμε; Άνθρωποι είμαστε και παραμένουμε κολλημένοι σε ιδέες και για να είμαστε ευχαριστημένοι πρέπει όλα να έρθουν όπως τα προγραμματίσαμε, που και πάλι ψεγάδι θα βρεθεί. Αυτό είναι η μια εκδοχή της προσμονής, το ότι μια βασική αρχή της ευτυχίας μας είναι να μην έχουμε προσδοκίες από τους άλλους.

Από την άλλη, γιατί θεωρείται τόσο παράλογο η κακό που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον ενθουσιασμό μας; Που θέλουμε όλα να είναι στην εντέλεια και που ανυπομονούμε τόσο για κάτι που καιρό τώρα μας δίνει δύναμη, μας θρέφει με μια όμορφη σκέψη πριν τον ύπνο; Ίσως η λύση είναι ν’ αφήσουμε στην άκρη τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Ν’ απολαύσουμε τη διαδικασία του να κάνεις όνειρα και σχέδια για το μέλλον μα να μην τρελαινόμαστε όταν παραφράζονται ελαφρώς. Να έχουμε προσδοκίες, αν τις αντέχουμε κι όταν συμβαίνει επιτέλους αυτό που επιθυμούσαμε να το εκτιμούμε, ακόμα κι αν διαφέρει λίγο από το πρωτότυπο. Η στιγμή είναι δική μας.

Στην αναμονή λοιπόν για κάτι που πρόκειται να συμβεί, για κάτι που έχουμε κανονίσει.  Ενθουσιασμός, αγωνία, μυστήριο, σενάριο, ιδέα. Τι θα γίνει άραγε στην τελική; Προσμονή.  Ισχυρή. Σε κυβερνά χωρίς να μπορείς να το ελέγξεις. Μα στο κάτω-κάτω δεν είναι και τόσο κακό. Αφέσου. Μπορείς να αφεθείς στη μαγεία του να περιμένεις κάτι. Όπως και να έχει το συμπέρασμα είναι ένα. Να αφήσουμε τους εαυτούς μας να κάνουν σχέδια, να χαίρονται και να ενθουσιάζονται ελεύθερα. Χαμογελάστε ελεύθερα.