Αφιερωμένα τα πιο όμορφα ψέματα

Τα πιο όμορφα ψέματα τα ‘χω πει σε ‘σένα. Σε ‘σένα που όταν σε συναντώ προβάρω το πιο φωτεινό χαμόγελο για να μη σ’ αφήνω να δεις τη σκοτεινιά μου. Σε ‘σένα που με θες στη ζωή σου ως απλό παρατηρητή, να σου δείχνω πάντα το σωστό και το λάθος, να σε προσέχω απ’ τις κακοτοπιές και να σου σκουπίζω τα δάκρυα κάθε φορά που πονάς.

Τα πιο όμορφα ψέματα τα λέω σε ‘σένα, κάθε φορά που ζητάς μια αγκαλιά να σε παρηγορήσει απ’ τη σκληράδα της ζωής, κάθε φορά που χρειάζεσαι να σε πάρει κάποιος απ’ το χέρι για την περπατήσεις. Τα πιο όμορφα ψέματα τα λέω σε ‘σένα, κάθε φορά που με κοιτάς στα μάτια και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω ακόμα. Τότε που εγώ σκύβω το κεφάλι κι απαντάω απλά πως πάντα θα ‘μαι εδώ για σένα.

Σε μίαν άλλη ζωή, που φαίνεται πια μακρινή και θολή σαν όνειρο, σου ‘χα πει μόνο αλήθειες. Αλήθειες που ζουν στην αιωνιότητα, άφτιαχτες, ατόφιες, καθόλου δουλεμένες απ’ το μυαλό. Έβγαιναν απλά απ’ το στόμα χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Μα σε ‘κείνη τη ζωή με πούλησες για να βρεις λίγη αλήθεια ακόμη, αυτήν που σου ‘λειπε για να σε ολοκληρώσει.

Κι όταν την βρήκες, σε πόνεσε η βαρβαρότητα των ανθρώπων, εκείνη που δηλητηριάζει τις ψυχές των ευάλωτων, κι έτρεξες πίσω, στη μικρή δική μου αλήθεια. Στον μοναδικό άνθρωπο που σε αγάπησε γι’ αυτό που ήσουν και μόνο, σ’ αυτόν που έμαθε να σ’ αγαπά δίχως να ζητά και δίχως να δίνεις, μα πρέπει πια να προστατευτεί απ’ την καταστροφή που φέρνεις.

Κι από τότε, μόνο ψέματα. Τα πιο όμορφα ψέματα. Λίγο από ανάγκη κι ακόμη λίγο από επιλογή. Η απώλεια που γίνεται ανάγκη με κρατάει εκεί, να σε περιθάλπω και να σε προσέχω, μα είναι πια επιλογή μου να μην μπορώ να ’μαι στο πλάι σου. Είναι πια επιλογή μου να φτιάξω κι εγώ τη ρημαγμένη μου ζωή. Να μην αντέχω πια δίπλα σου, γιατί οι πληγές δεν κλείνουν. Είναι κάποιες που αιμορραγούν για πάντα, αλήθεια.

Και μετά πάλι ψέματα, όμορφα καλοφτιαγμένα ψέματα, που λέω ότι με προστατεύουν, αλλά πονάνε και λίγο-λίγο με σκοτώνουν. Κόβουν την ανάσα κάθε φορά που τα πετάω, και μετά ξανά το πλατύ χαμόγελο, σαν πανοπλία έναντι στον εχθρό που κοντοζυγώνει. «Θα ‘σαι καλά κάπου αλλού, το αξίζεις, εμείς πρέπει να πάμε παρακάτω, τον κύκλο μας τον κάναμε, έχω κι εγώ προχωρήσει, θα βρεθεί κάποια που θα σ’ αγαπάει όπως σου αξίζει κι εγώ αυτό θέλω για σένα.» Ψέματα; Αλήθεια; Όλα αυτά τα ψέματα είναι πάντα βγαλμένα από βαθιά αλήθεια. Αλλά επειδή εκείνην την αλήθεια την είδαμε και δεν την αντέξαμε, ούτε εσύ ούτε εγώ, τώρα μόνο ψέματα.

Κι όταν με ρωτάς αν είμαι καλά μακριά σου, θα λέω πάντα «ναι». Κι όταν μου λες ότι σου λείπω, θα σου λέω πως φταίει η μοναξιά σου. Κι όταν μου λες πως μ’ αγαπάς θα σου απαντάω «κι εγώ ως έναν άνθρωπο που ζήσαμε πολλά μαζί». Κι όταν μου λες να το πάρουμε πάλι απ’ την αρχή, θα σου λέω πως βρισκόμαστε ήδη στο τέλος.

Κι η ζωή μας συνεχίζεται, πάντα συνεχίζεται, κι εμείς θα ‘μαστε ξανά καλά, το αξίζουμε άλλωστε, με κάποιους άλλους ανθρώπους στο πλάι μας που μπορούν να αντέξουν την αλήθεια μας. Αλήθεια; Ψέματα!