Δύο βάσεις, δύο παράλληλες ζωές

Αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που θα χρειαστεί να αποχωριστείς το πατρικό σου, η ώρα να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Πλέον, την ευθύνη για όλα όσα σε αφορούν την έχεις αποκλειστικά εσύ. Ξεκινά μια καινούρια, διαφορετική, καθημερινότητα με πρωταγωνιστή εσένα.

Δύσκολος ο αποχωρισμός. Στριμώχνεις όλο το βιος σου μέσα σε λίγες βαλίτσες και σκέφτεσαι όλα όσα αφήνεις πίσω σου και δε χωράνε στις λιγοστές αποσκευές σου∙ το δωμάτιό σου, το μαξιλάρι σου, όλα τα έπιπλα και τα αντικείμενα κι ό,τι ανάμνηση αυτά κουβαλούν. Αφήνεις πίσω όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα, αποχαιρετάς φίλους κι οικογένεια. Δύσκολο το αντίο, ακούς σχεδόν από όλους εκείνο το «χωράω κι εγώ μέσα στη βαλίτσα;».

Με δάκρυα, από αυτά που φαίνονται ή όχι, αφήνεις τον τόπο σου και κατευθύνεσαι πια προς το καινούριο σου σπιτικό, ίσως κάμποσα χιλιόμετρα μακριά. Μπορεί να σας χωρίζει μονάχα ένα τρένο ή ένα λεωφορείο, ένα πλοίο ή ένα αεροπλάνο∙ ό,τι και να ‘ναι, σας χωρίζει. Κι αφού τακτοποιηθείς, αναρωτιέσαι «και τώρα τι;». Νιώθεις πιο ξένος από ποτέ, δε γνωρίζεις ούτε μία οδό, δεν υπάρχει για σένα ούτε μία γνώριμη φυσιογνωμία εκεί έξω. Όλα καινούργια, άγνωστα και κάπως ψυχρά.

Όσο περνάει, βέβαια, ο καιρός εξοικειώνεσαι με την καινούρια σου ζωή και προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα. Γνωρίζεις ανθρώπους απ’ τη σχολή ή τον νέο τόπο εργασίας σου, με κάποιους ταιριάζεις παραπάνω, δημιουργίες φιλίες ή ίσως και να ερωτευτείς, αφού ο έρωτας καραδοκεί παντού. Εξερευνάς μαζί τους νέα μέρη και φτιάχνεις νέα στέκια, εκεί απολαμβάνεις στιγμές, γέλια κι εξομολογήσεις. Μέρα με τη μέρα αρχίζεις να συνηθίζεις και να αγαπάς τη νέα σου ζωή. Δε μελαγχολείς πια για όσα ‘μειναν πίσω. Περνάς, πραγματικά, καλά, κι είσαι ευγνώμων για τον τρόπο που έχει εξελιχθεί η νέα σου ζωή.

Μέχρι που έρχεται μια γιορτή, μια άδεια, η περίοδος αυτή που θα επιστρέψεις –για λίγο– στην παλιά σου βάση, στο πατρικό σου. Συναισθήματα ανάμεικτα, μια αίσθηση περίεργη. Μέχρι πριν λίγο καιρό το μόνο που ήθελες ήταν να γυρίσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς στο σπιτάκι σου, στην οικογένειά σου και στα παλιά σου φιλαράκια, να νιώσεις πάλι τη ζεστασιά του εφηβικού σου δωματίου, να φας τις νοστιμιές της μαμάς και να ξοδέψεις τον χρόνο σου σε βόλτες αμέριμνες με τους κολλητούς σε γνώριμα στέκια.

Τώρα νιώθεις τελείως διαφορετικά. Δε θες να φύγεις και να αφήσεις πίσω το καινούριο –μικρό λογικά– σπιτάκι σου. Δε θες να αφήσεις την καινούρια σου ζωή, δε θες να αποχωριστείς τους νέους σου φίλους, πάνω που άρχισες να δένεσαι. Εξάλλου, περνάς όμορφα μαζί τους. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν εξακολουθείς να αγαπάς και να αποζητάς τις παλιές συνήθειες. Όμως, έχτισες πια μία νέα ρουτίνα.

Επιστρέφεις, λοιπόν, στα παλιά, οικεία, μέρη. Κι ενώ χαίρεσαι κι απολαμβάνεις τις ανταμώσεις και τις αγκαλιές, δε νιώθεις πλήρης, κάτι λείπει. Σαν να άφησες ένα μεγάλο μέρος του εαυτού σου πίσω και γύρισες μισός χωρίς αυτό. Όλα γύρω σου είναι τόσο οικεία, αλλά και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα. Νιώθεις τόσο ζεστά αλλά και τόσο απόμακρα. Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο, όλα έχουν αλλάξει, κυρίως έχεις αλλάξει εσύ.

Έφυγες έφηβος και γύρισες ενήλικας. Ωρίμασες απότομα. Δυστυχώς, δεν μπορείς να πιάσεις το νήμα από εκεί που το άφησες για να συνεχιστούν όλα όμορφα κι ωραία. Καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια, όμως. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι λίγο χρόνο, μέχρι να συνηθίσεις ξανά. Μετά, όμως, είσαι καλύτερα από ποτέ. Οι μέρες περνούν σαν νεράκι με τους αγαπημένους σου ανθρώπους, και το δωμάτιό σου, που σε περίμενε και δεν άλλαξε καθόλου, γίνεται και πάλι το καταφύγιό σου.

Κι εκεί που πιάνεις πάλι τους φυσιολογικούς σου ρυθμούς, έρχεται η ώρα να φύγεις ξανά. Μαζεύεις πάλι τα πράγματά σου και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής. Δεν ήθελες να φύγεις και να αφήσεις (ξανά) πίσω σου την καθημερινότητά σου. Τώρα, πρέπει πάλι να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου για να προσαρμοστεί ξανά σε όσα άφησε πίσω. Δεν είναι τίποτα δεδομένο αυτή τη στιγμή.

Όλοι αυτοί οι αποχωρισμοί, οι διαδρομές, η θλίψη του «αντίο», η χαρά του «καλώς ήρθες», οι άβολες προσαρμογές, τα γέλια, τα κλάματα και ξανά οι αποχωρισμοί για το επόμενο καλωσόρισμα αποτελούν έναν φαύλο κύκλο. Είναι σαν να ζεις δύο παράλληλες ζωές. Η καθεμία σου προσφέρει κάτι μοναδικό, κάτι που αγαπάς, ενώ παράλληλα σου στερεί το άλλο. Δύο διαφορετικά μέρη, διαφορετικοί άνθρωποι, μα όλοι δικοί σου. Εντελώς διαφορετικές ζωές μα εξίσου δικές σου. Δεν μπορείς να διαλέξεις, προσπαθείς μόνο να τις συνδυάσεις.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει “home is where the heart is”. Τελικά, πού βρίσκεται η καρδιά σου;