Έχουμε καλύψει άπειρες φορές τα αδέρφια μας

Τα πιο σημαντικά άτομα που έχουμε, και θα έχουμε όσο ζούμε, είναι η οικογένειά μας. Βρίσκονται πάντα δίπλα μας ό,τι κι αν συμβεί, όποτε κι αν τους χρειαστούμε. Το πιο πολύτιμο δώρο, όμως, που μπορούν να μας προσφέρουν οι γονείς μας είναι τα αδέρφια μας. Είναι οι καλύτεροί μας φίλοι, οι παντοτινοί.

Για τα αδέρφια μας μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, να κάνουμε τα απίθανα πιθανά. Βέβαια, για να ‘μαστε ειλικρινείς, δεν έχουν όλα τα αδέρφια τις ίδιες, δεμένες, σχέσεις μεταξύ τους. Υπάρχουν και τα αδέλφια-ξένοι που ‘χουν μονάχα τυπικές σχέσεις, σαν να ανέχονται απλώς ο ένας τον άλλον, αλλά και τα αδέρφια-αυτοκόλλητοι, που ο ένας δεν αντέχει χωρίς τον άλλον ούτε λεπτό.

Όποια κι αν είναι, όμως, η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια, όσο συχνά κι αν βγαίνουν μαζί ή ακόμα κι αν δε βρίσκονται ποτέ εκτός σπιτιού, πάντα θα προστατεύουν ο ένας τον άλλον. Στα χρονικά της κοινής μας συνύπαρξης, απ’ τα νηπιακά μας ακόμα έτη ανταλλάσσουμε θυσίες και χάρες. Μία απ’ αυτές είναι και τα ψέματα που λέμε για να τους καλύψουμε, ακόμα κι αν γενικά απεχθανόμαστε κι αποφεύγουμε το ψέμα.

Στην περίπτωση, ωστόσο, που θα χρειαστεί να καλύψουμε την οικογένειά μας ξεχνάμε τι πρέπει, τι είναι σωστό και τι όχι. Όταν συνειδητοποιήσουμε πως μας έχει ανάγκη, το καθήκον μας καλεί κι επιστρατεύουμε τα μεγάλα μέσα. Σκαρφιζόμαστε εκείνη τη στιγμή ένα σωρό δικαιολογίες και προσφέρουμε άλλοθι για το χατίρι τους.

Συνήθως, ο κοινός αντίπαλος είναι οι γονείς. Σε αυτήν την περίπτωση, ως αδέρφια φτιάχνουμε τη δική μας ασπίδα, ώστε να μη μας ξεσκεπάσουν. Αν, για παράδειγμα, φύγατε μαζί, αλλά εσύ επέστρεψες νωρίτερα απ’ το αδελφάκι σου, θα βομβαρδιστείς από ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί άργησε;», «Πού είναι χωρίς εσένα, αφού μαζί φύγατε;» κι άλλες αντίστοιχες. Τότε είναι που ξεκινάς να διηγείσαι το δικό σου παραμύθι, προκειμένου να την βγάλει καθαρή το αδερφάκι σου.

Σκαρφίζεσαι δήθεν τυχαίες συναντήσεις στον δρόμο με παλιούς γνωστούς, ακόμα και ξαφνική ανάγκη για μια επίσκεψη στα βιβλιοπωλεία, μιας και χρειάζεται κάτι για τη σχολή. Παράλληλα με τη διήγησή σου, πληκτρολογείς κι ένα μήνυμα στον υπαίτιο της κατάστασης αυτής, για να τον ενημερώσεις για τις εξελίξεις και για τις «συναντήσεις» ή το «βιβλίο» που τον καθυστέρησαν.

Ακόμα και τα τηλέφωνά του σηκώνεις. Όταν δεν έχει όρεξη, αποφεύγει κάποιον ή απλά δε θέλει να μιλήσει σε κανέναν, σε παρακαλεί να απαντήσεις εσύ σε αυτά τα ενοχλητικά τηλεφωνήματα κι απλά να πεις κάτι για να μην καλέσουν ξανά. Το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή δουλεύει ασταμάτητα, ώστε να βρεις τι θα απαντήσεις στην κλασική, αναμενόμενη, ερώτηση: «Πού είναι το αδερφάκι σου;». Τι να πεις τώρα; Προσπαθείς να φανείς πειστικός, έχοντας σοβαρό τόνο στη φωνή κι απαντάς πως είναι χάλια στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό και τώρα κοιμάται ή ότι έφυγε βιαστικά για μια σοβαρή δουλειά και ξέχασε το κινητό στο σπίτι. Όταν κλείνεις το κινητό, ανταλλάσσετε το πιο συνωμοτικό βλέμμα, μιας κι οι δύο ξέρετε πως αυτό θα στο ξεπληρώσει.

Όποτε χρειάζεται να πεις ψέματα για χατίρι του, ακολουθεί ύστερα μια συζήτηση-κήρυγμα για τη συμπεριφορά του. Όλο λες πως δεν πρέπει να κρύβεται απ’ τους φίλους του και πως δεν είναι σωστό να λέτε ψέματα στην οικογένειά σας. Προσπαθείς να συμβουλέψεις το αδερφάκι σου, είτε είναι μεγαλύτερο ηλικιακά είτε μικρότερο, να λέει την αλήθεια και να μη χρειάζεται να ανταλλάσσετε δέκα μηνύματα, προκειμένου να συνεννοηθείτε για να μην πέσετε στην ίδια την παγίδα σας.

Όσες φορές κι αν τα πεις, όσες φορές κι αν συμφωνήσετε, όσες φορές κι αν απειλήσεις πως δε θα τον ξανακαλύψεις, πάντα τα ίδια θα γίνονται. Όταν θα βρεθεί η ανάγκη, πάντα θα σκέφτεσαι τι να πεις για να προστατέψεις το αίμα σου, το αδερφάκι-κολλητάρι σου, προκειμένου να γλυτώσει τους τσακωμούς και τις γκρίνιες. Εξάλλου, κι εκείνο τα ίδια κάνει για ‘σένα. Έτσι είναι οι σύμμαχοι, φυλάνε ο ένας τα νώτα του άλλου.