Μεγάλωσα σε μια χώρα που είναι ευλογημένη με πολύ ήλιο, ακόμα και τον χειμώνα, εκπληκτικά τοπία, πολύ γκρίνια και λίγη διάθεση για αλλαγή. Μεγάλωσα στην Ελλάδα που όσο αγαπάω άλλο τόσο καθημερινά με κάνει να αμφισβητώ για την επιλογή μου να παραμείνω εδώ. 

Μεγάλωσα μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μου έμαθε από πολύ νωρίς τον πολλαπλασιασμό και τη διαίρεση, όμως δε μου έμαθε τι σημαίνει αποταμιεύω και διαχειρίζομαι χρήματα. Μάθαμε τα αρχαία ελληνικά αλλά δεν ωθούμε τους νέους να διαβάζουν περισσότερη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία για να καλλιεργήσουν τα νέα ελληνικά τους και μας ανάγκασε να μάθουμε απ’ έξω όλη την αρχαία ιστορία της χώρας μας, όμως δε μάθαμε τι σημαίνει κριτική σκέψη. Μας αναγκάσανε στα 18 να διαλέξουμε τι θα σπουδάσουμε και φύτεψαν την ιδέα ότι αυτό θα πρέπει να ακολουθήσουμε, ότι αν δεν περάσουμε στο πανεπιστήμιο και αν δε φέρουμε καλούς βαθμούς στο σπίτι αυτομάτως χάνεται κάπως η αξία μας. Και κάπως έτσι, μεγαλώσαμε οι περισσότεροι από εμάς, και μόλις βγήκαμε από τη χρυσή φυλακή του σχολείου, και αναγκαστήκαμε να δουλέψουμε, να συναναστραφούμε με τον υπόλοιπο κόσμο και να ζήσουμε ως νεαροί ενήλικες, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ξέρουμε να είμαστε άνθρωποι. Απλοί άνθρωποι που είναι ευγενικοί, χαμογελαστοί και πρόθυμοι να ακούσουμε τον απέναντι μας. Γιατί τα τρία βασικά εφόδια που θα χρειαστούμε σε αυτή τη ζωή για να αντεπεξέλθουμε, είναι αυτά, και όχι ένας καλός βαθμός απολυτηρίου και ένα πτυχίο πανεπιστημίου. 

Και όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ γκρίνια ακούω από τους γύρω μου, για τη χώρα μας, την αγένεια, τους βρώμικους δρόμους, την αγένεια και την ασέβεια. Γκρίνια για το ανίκανο ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει. Και κάθομαι και τους ακούω όλους αυτούς και αναρωτιέμαι, άραγε αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουν απέναντι τους; Έχουν κάνει κάτι ουσιαστικό για να αλλάξει ο τόπος τους; Είναι ευγενικοί; Σέβονται τον διπλανό τους, ακόμα και όταν αυτός «μειονεκτεί» δίπλα τους; Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους. Τους γονείς μας, τους αδιάφορους δασκάλους και καθηγητές μας στο σχολείο, τους πολιτικούς, τη χώρα μας, την κοινωνία μας. Ξεχνάμε όμως ότι αυτή την κοινωνία τη δημιουργούμε εμείς. Η κοινωνία που δε μας αρέσει και τη θεωρούμε στυγνή, ουσιαστικά δεν αντικατατροπτίζει τίποτα άλλο πέρα από εμάς. 

Ναι σίγουρα, πολλά δε μάθαμε στο σχολείο, και ναι σίγουρα ζούμε σε μια χώρα -όχι ιδανική-. Και πολλά είναι αυτά που δεν είναι στο χέρι μας, αλλά ακόμα περισσότερα είναι αυτά που είναι στο χέρι μας. Αν δε σου δώσανε στο πιάτο ό,τι ιδανικά θα μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, άρα και καλύτερη κοινωνία, τότε ψάξ’ το μόνος σου. Ξεκινά από τα μικρά πράγματα, τα απλά τα καθημερινά. Αυτά είναι που κάνουν την αλλαγή στο κάτω κάτω. Ζούμε σε μια εποχή που για κάποιον λόγο το να έχουμε ένα rest bitch face, να είμαστε σκληροί και απόμακροι είναι μόδα. Γίνε εσύ αυτός ο άνθρωπος που πηγάζει καλοσύνη και ευγένεια. Χαμογέλα πιο συχνά, πες μια παραπάνω κουβέντα με τον άνθρωπο που σου κάνει καθημερινά τον καφέ σου πριν πας δουλειά. Μην περνάς με κόκκινο τα φανάρια, και άσε αυτούς τους πεζούς να περάσουν τον δρόμο. Αντί να κράζεις για την κίνηση που δημιουργεί ο ποδηλατόδρομος, πάρε ένα ποδήλατο και δοκίμασε κάτι νέο. Ή έστω σεβάσου την επιλογή του άλλου και το δικαίωμα του να κάνει ποδήλατο. Μη νευριάζεις με το παραμικρό – μην αναλώνεσαι σε μικροπρέπειες -, άσε και μια κουβέντα να πέσει κάτω. Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πικρία και την αγένεια. Μη γίνεσαι και εσύ σαν αυτούς τους ανθρώπους. Στον ξινό πελάτη που δε θα σου πει καλημέρα το πρωί, πες δυο φορές καλημέρα και χαμογέλα του. Περίμενε να βγουν οι επιβάτες που είναι ήδη μέσα στο λεωφορείο καλέ, και μετά μπες εσύ. Στήριξε το μικρό μαγαζάκι της γειτονιάς σου, ή την κοπέλα που άνοιξε αυτό το ωραίο μαγαζί με ρούχα. Γίνε εθελοντής σε κάποια μικρή ομάδα που προσφέρει φαγητό σε άστεγους ή τάισε τα αδεσποτάκια της γειτονιάς.Ότι σπέρνεις, ανθίζει. Αν δίνεις ευγένεια και καλοσύνη, αυτό θα σου έρθει πίσω. 

Μπορεί μόνος σου να μην μπορέσεις να αλλάξεις όλον τον κόσμο, αλλά μπορείς σίγουρα να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου.

Συντάκτης: Χριστιάνα Ζ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη