Η αμήχανη στιγμή που δεν μπορείς να αγαπήσεις όσο δυνατά αγαπιέσαι

Αν είσαι τυχερός σε αυτή τη ζωή θα ερωτευτείς, αν είσαι παρά πολύ τυχερός ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς θα σε ερωτευτεί και αυτός. 

Όμως επειδή δε γίνεται να είμαστε πάντα τυχεροί, δεν είναι λίγες οι φορές που αγαπήσαμε κάποιον αλλά δεν είχαμε την ίδια  ανταπόκριση. Και δε μιλάω απαραίτητα για μονόπλευρο έρωτα. Μιλάω για εκείνες τις φορές που πολύ απλά ο άλλος δε μας αγάπησε ή δε μας ερωτεύτηκε τόσο όσο εμείς. Πολλά παραδείγματα σίγουρα, και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι και εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το άρθρο μπορείς να ταυτιστείς. Όλοι, λίγο πολύ, κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί σε αυτό το αδιέξοδο συναισθημάτων που χτυπάνε σε τοίχο. Και μιλάμε παρά πολύ για αυτή.

Αμέτρητα τραγούδια, ποιήματα, βιβλία και ομιλίες για το πως είναι να αγαπάς χωρίς να αγαπιέσαι. Όμως τι γίνεται στην απέναντι όχθη; Πώς βιώνει αυτή την κατάσταση η άλλη πλευρά; Δεν έχουν γράψει πολλοί για το πώς είναι να αγαπιέσαι χωρίς να αγαπάς με την ίδια ένταση. Τους έχουμε βάλει λίγο στον τοίχο η αλήθεια είναι, γιατί το να είσαι το θύμα, αυτός που πληγώνεται, έχει ίσως πιο πολύ μελό, πιο πολύ πόνο, και όσο περισσότερος ο πόνος τόσο πιο ωραία η τέχνη λένε. Αλλά όποιος  από εμάς έχει βρεθεί στην άλλη πλευρά, γνωρίζει ότι και αυτή, κρύβει αρκετό πόνο. Και να κάνω κάπου εδώ σοβαρό disclaimer, δε μιλάω για όσους εκμεταλλεύονται την αγάπη του άλλου. Για αυτούς που θέλουν να πληγώσουν τον άνθρωπο απέναντι τους. Αναφέρομαι σε όσους θέλαμε πολύ να αγαπήσουμε και να δώσουμε πίσω όσα μας έδιναν αλλά οι συνθήκες ή το timing δε μας το επέτρεψαν. Και ως άτομο που έχω βρεθεί και στις δυο πλετρές, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το να είσαι  αυτός  που δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα μερικές φορές είναι εξίσου επίπονο. Όμως, μερικές φορές χρειαζόμαστε και αυτές τις σχέσεις. 

Δεν ξέρω για εσάς, εμένα η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε «να πηγαίνεις εκεί που σε αγαπάνε». Φυσικά αυτή την έκφραση την αμφισβήτησα πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Το νεανικό μου μυαλό και η καρδιά μου γεμάτη έρωτα για τη ζωή και ότι ζωντανό υπάρχει γύρω μου, σκεφτόταν πάντα «μα γιατί να μην πηγαίνω εκεί που αγαπάω εγώ; Γιατί να μην πολεμήσω και να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για τον άνθρωπο που αγαπάω εγώ;». Και μετά ήρθε ο πρώτος  έρωτας, που έγινε η πρώτη  σχέση και όπως είναι κάπως αναμενόμενο ο πρώτος  χωρισμός. Όμως θα απογοητευτούμε και θα ξανά ερωτευτούμε και θα ξανά αγαπήσουμε. Και κάπως έτσι, μετά από αρκετές απογοητευτικές σχέσεις, ή προσπάθειες να γίνουν σχέσεις, έρχεται η ώρα που απλά νιώθεις κάπως κουρασμένος.

Και μια μέρα γνωρίζεις έναν άνθρωπο που είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του για να σε δει χαρούμενη και σε αγαπάει πολύ. Εσύ αγαπάς απλά πιο κουρασμένα. Και η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αυτό είναι απόλυτα οκ. Οπότε αφήνεσαι στα χέρια του για να σε κάνει καλά. Είναι το safe place κάθε φορά που όλοι και όλα γύρω σου νιώθεις ότι είναι εναντίων σου. Είναι ο άνθρωπος που λατρεύει επάνω σου κάθε σπιθαμή του σώματος σου που εσύ μισείς και κάθε σκοτεινή γωνία της  ψυχής σου για την οποία ντρέπεσαι. Νιώθεις πρώτη φορά μετά από χρόνια που ήσουν μπλεγμένη σε αβέβαιες σχέσεις, την ανιδιοτελή αγάπη και τη θαλπωρή, βλέπεις τον εαυτό σου με άλλη ματιά. Με μια ματιά γεμάτη αγάπη και συγχώρεσης για πρώτη φορά. Δε νιώθεις πεταλούδες κάθε φορά που βλέπεστε ή κάθε φορά που σε φιλάει, αλλά plot twist, οι πεταλούδες που ένιωθες παλιότερα με άλλους συντρόφους δεν ήταν έρωτας ούτε τρελό πάθος. Ήταν ο τρόπος να σου δείξει το σώμα σου ότι βρίσκεσαι μάλλον σε μια επικίνδυνη κατάσταση.

Ενίοτε χρειαζόμαστε κάποιον να μας αγαπάει χωρίς καμία προσπάθεια εκ μέρους μας. Κάπως έτσι ανατροφοδοτούμε το μέσα μας. Όμως, η αγάπη στις ενήλικες σχέσεις δεν είναι ανιδιοτελής και δεν ξέρω ποιος μας πούλησε αυτό το παραμύθι. Κάποια στιγμή και ο άλλος θα κουραστεί, αν δε λάβει πίσω έστω ένα μικρό κομμάτι από όσα έδωσε. Και τότε έρχεται η στιγμή που πρέπει να πάρεις την απόφαση, είσαι αρκετά δυνατός να αγαπήσεις εξίσου τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου; Να γίνεις και εσύ ο άνθρωπος του; Ή θα πρέπει να τον αφήσεις να φύγει πριν αδειάσει τελείως;