Aγάπησες τον τρόπο που σ' αγαπούσε

Αγαπάμε τον τρόπο που κάποιος μας αγαπάει. Και το καταλαβαίνουμε αργά, κυρίως όταν πάψουμε να δεχόμαστε αυτή την αγάπη. Αγαπάμε τον τρόπο που μας φέρεται κυρίως όταν κάποιος άλλος αρχίσει να μας φέρεται διαφορετικά, όχι απαραίτητα με λιγότερο όμορφο τρόπο, μα όχι με τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει.

Οι τρόποι που αγαπάμε είναι πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους. Μεγαλύτερη διαφορά ωστόσο, παρουσιάζεται στον τρόπο με τον οποίο εκφράζουμε την αγάπη μας για ένα πρόσωπο. Μπορεί να νιώθαμε για τον πρώην σύντροφό μας, ακριβώς ότι νιώθουμε για τον νυν– έστω, η βάση να είναι ίδια. Ο τρόπος όμως που εκφράζουμε όσα νιώθουμε είναι τόσο διαφορετικά! Κι αυτό εξαρτάται από τα περιθώρια έκφρασης που μας δίνει ο εκάστοτε σύντροφος. Διότι υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να το αποδεικνύεις καθημερινά με πράξεις μα και με λέξεις, υπάρχουν κι οι «άλλοι» που πιέζονται, με αποτέλεσμα να σε αναγκάζουν να είσαι λίγο πιο διακριτικός όταν θέλεις να ουρλιάξεις το «σ’αγαπώ». Υπάρχουν εκείνοι που δέχονται κάθε σου αγκαλιά με ενθουσιασμό κι οι «άλλοι» που ζορίζουν κάθε ιστό τους να σε σφίξει, όχι γιατί δε νιώθουν αρκετά για σένα, μα επειδή θεωρούν τις είκοσι αγκαλιές την ώρα υπερβολή! Κι ίσως κάπου να έχουν δίκιο, ίσως όμως και μεγάλο άδικο!

Ο τρόπος όμως που δεχόμαστε την αγάπη του εκάστοτε συντρόφου, είναι μοναδικός. Ένα από τα στοιχεία που ερωτευόμαστε στον καθένα, είναι οι κινήσεις και τα λόγια με τα οποία εκφράζει καθημερινά τα συναισθήματά του. Κατά τη διάρκεια της σχέσης σπάνια το συνειδητοποιούμε διότι είμαστε επικεντρωμένοι στα δικά μας συναισθήματα και στους τρόπους με τους οποίους τα εξωτερικεύουμε. Όταν υπάρχει αμοιβαία αγάπη, είναι σύνηθες να εστιάζουμε σε όσα νιώθουμε εμείς και μικρότερη βαρύτητα να δίνουμε στα συναισθήματα του άλλου. Όχι πως δε μας νοιάζει, μας αρκεί ωστόσο να γνωρίζουμε πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία και πως η άλλη πλευρά μας αγαπά εξίσου. Το πόσο και το πώς, το συνειδητοποιούμε πολύ αργότερα.

Οι συναισθηματικά ανεπτυγμένοι το συνειδητοποιούν πιο γρήγορα κι αυτό συχνά αποτελεί παράγοντα μεγαλύτερου δεσίματος, αφού κάθε άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του, αγαπά διπλά εκείνον που νιώθει το ίδιο. Ξέρεις πως αυτός που λάτρεψε τις ατέλειές σου και που μπορεί να σε ανεχτεί όταν εσύ ο ίδιος δε χωράς στο σώμα σου, είναι ο άνθρωπος του οποίου τα συναισθήματα δεν πρέπει να χάσεις. Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε κι εκτίμησε όλα εκείνα τα θετικά στοιχεία σου που δεν κατάφεραν πολλοί να ανακαλύψουν. Αυτό και μόνο αποτελεί λόγο να αγαπήσεις λίγο παραπάνω το συγκεκριμένο άτομο, αφού «μπήκε στον κόπο» να σε γνωρίσει, να σε εξερευνήσει, να σε ανακαλύψει.

Το χάδι, το φιλί κι η αγκαλιά θεωρούνται πράξεις. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι άλλο παρά συναισθήματα τα οποία δε χωράνε μέσα μας και «ξεσπάνε» με τη μορφή κινήσεων. Φιλί από φιλί διαφέρει, πόσο μάλλον η αγκαλιά. Κανένα φιλί δεν είναι ίδιο ακόμη κι όταν προέρχεται από το ίδιο άτομο. Τα φιλιά εκφράζουν πολλά για τον τρόπο με τον οποίο νιώθει ένα άτομο τη συγκεκριμένη στιγμή. Γι’ αυτό και υπάρχουν τα έντονα, τα παθιασμένα, τα ρομαντικά και –ενίοτε- τα βαρετά φιλιά. Είναι όλα φυσιολογικά και απολύτως δικαιολογημένα αφού τα συναισθήματα των ανθρώπων εναλλάσσονται τακτικά. Από τη στιγμή όμως που βρίσκεις το άτομο εκείνο που τα χείλη του επιλέγουν το φιλί αντί των λόγων, για να εκφράσουν όσα νιώθουν για σένα, αναπόφευκτα δένεσαι κι υποσυνείδητα επιζητείς την επιβεβαίωσή σου πιο συχνά.

Μα κι αν το σκεφτείς καλύτερα, αυτό που σου λείπει περισσότερο σε κάθε χωρισμό, είναι ο τρόπος που ο πρώην σύντροφός σου σ’ αγαπούσε. Ασυναίσθητα εκείνα που θυμάσαι, είναι όλα εκείνα που σε έκαναν να ένιωθες όμορφα στο πλάι του και οι στιγμές που συνοδευόταν από έντονα συναισθήματα αγάπης. Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς έτσι ακριβώς, μα στην ουσία αυτό είναι που σου λείπει. Ο τρόπος που σε χάιδευε, που σε φιλούσε, που σε «μάλωνε» σε κάθε σου απερισκεψία, ακόμα κι εκείνος που σου θύμωνε.

Αν είσαι σε μια σχέση που μόνο εσύ νιώθεις, είναι πολύ πιο εύκολο να φύγεις από αυτή γιατί πολύ λείπει ένα βασικό στοιχείο. Ο χωρισμός από μια τέτοια σχέση είναι πολύ πιο ανώδυνος αφού καλείσαι μεν να ζήσεις χωρίς την παρουσία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου στη ζωή σου, δεν έχεις χάσει όμως κάτι από συναισθήματα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τα πήρες ποτέ. Αντιθέτως, ο χωρισμός από ένα άτομο που σ’ αγαπά είναι πολύ πιο δύσκολος αφού η απώλεια είναι διπλή. Γι’ αυτό, καλό είναι προτού πάρουμε την απόφαση της αποδέσμευσης από ένα άτομο να σκεφτούμε όχι μόνο κατά πόσο μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την παρουσία του ίδιου στη ζωή μας αλλά κυρίως με την απουσία όσων νιώθει γι’ εμάς. Δεν υπάρχει μόνο το τι νιώθουμε εμείς. Κι αυτό είναι που περιπλέκει τα πράγματα, μα ταυτόχρονα τα ομορφαίνει κιόλας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!