Δε θα υπάρξει μέλλοντας του ρήματος «γυρίζω»

Έφευγες και μάθαινα να ζω με την απουσία σου. Να μην περιμένω το χτύπημα στην πόρτα την ώρα τη γνωστή. Μάθαινα να μη σε αναζητώ και να γελώ χωρίς εσένα. Μάθαινα να κοιμάμαι ήρεμα, όσο κι αν πίστευα πως δε θα ξανακοιμηθώ. Να συνεχίζω να επιβιώνω κι ας είχα χάσει το νόημα. Ήξερα πως θα τα καταφέρω, μαθαίνω γρήγορα. Κι όταν ερχόσουν θα με έβρισκες με νέες γνώσεις.

Έφευγες και μάθαινα να περιμένω. Να έχω υπομονή και να προσπαθώ ακόμη κι όταν κρυφά ευχόμουν να μη γυρίσεις. Μάθαινα να συγκρατώ νεύρα και θυμό και να ξεσπώ δημιουργικά. Ανακάλυπτα χόμπι που ποτέ δεν είχα, έτσι, για να λέω πως κάτι κάνω. Ήξερα πως τα καταφέρνω, μαθαίνω εύκολα. Κι όταν ερχόσουν θα είχα ακόμη μια ιστορία να μοιραστώ μαζί σου.

Έφευγες και μάθαινα να μη φοβάμαι. Να περπατώ τη νύχτα στα στενά δίχως να έχω ένα χέρι να σφίγγω. Να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία την κάθε δυσκολία και να γίνομαι σύμμαχός μου. Να κλείνω το παράθυρο όταν βρέχει και να βάζω τέρμα τη μουσική. Να στηρίζομαι σε μένα και μόνο, να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου δίχως τη δική σου γνώμη. Ήξερα πως δε θα με απογοήτευε, ήξερες πως ήταν δυνατό. Κι όταν ερχόσουν θα με έβρισκες με μια εμπειρία παραπάνω.

Έφευγες και μάθαινα να μιλώ και με άλλους ανθρώπους. Να ακούω όσα μου λένε και να τους συμβουλεύω, να γίνομαι μέρος των ιστοριών τους. Μάθαινα πως κάποιες φορές είναι σωτήριο να χάνεσαι μέσα σε συζητήσεις που ο αριθμός των ατόμων δεν ήταν το δύο. Πως οι άλλοι μπορούν να σου μάθουν πολλά, να απασχολήσουν το μυαλό σου για ώρες και να σε εξαντλήσουν μέχρι να κοιμηθείς. Ήξερα πως μπορούσα να ανταπεξέλθω, είχα παρέες από παλιά.

Έφευγες κι αναλάμβανα ευθύνες. Ευθύνες που έπρεπε να είχα αναλάβει νωρίτερα, μα πάντα το έκανες καλύτερα από μένα. Ήξερες πώς πρέπει να φερθείς, τα υπολόγιζες ευκολότερα. Έκανα λάθη μα το έμαθα, τα κατάφερα ικανοποιητικά. Ήξερα πως θα τα καταφέρω άλλωστε, αφού τα κατάφερες κι εσύ.

Έφευγες και μάθαινα να αγαπάω τα βράδια. Εκείνα που άλλοτε στην αγκαλιά σου ξενυχτούσα, έστεκαν απειλητικά απέναντί μου μα τα αγκάλιαζα. Έγινα φίλη τους κι εκείνα ημέρεψαν, σταμάτησαν να με τρομάζουν. Ήξερα πως θα τα καταφέρω, έχω μεγαλώσει για αυτά. Κι όταν ερχόσουν θα σου έλεγα με ενθουσιασμό το νέο μου κατόρθωμα κι εσύ θα γελούσες, μα θα χαιρόσουν για αυτό το βήμα.

Έφευγες κι ήξερα πως θα γυρνούσες, δεν μπορεί να το άφηνες έτσι. Δε γινόταν να μη γυρίζεις, δε θα το επέτρεπα. Έπρεπε να γυρίσεις για να δεις πόσο άλλαζα, να με συγχωρήσεις για λάθη που δεν κατανόησα ποτέ κι ας έλεγα πως δε θα το ξανακάνω. Δεν ήταν ψέμα μα έπρεπε να σε πείσω. Στην πορεία θα το έβρισκα και θα το διόρθωνα.

Μέσα από τη λύπη ήρθε η χαρά. Και θα ‘ρθει κι ο ενθουσιασμός -ίσως αργότερα- όπως τότε μαζί σου.  Σίγουρα θα τα καταφέρω. Όταν γυρίσεις όμως το «φεύγω» θα είναι στον αόριστο και μέλλοντας του «γυρίζω» δε θα υπάρχει.