Είναι και κάποιοι έρωτες χειρότεροι κι από γρίπη

Οι άρρωστες σχέσεις δεν έχουν διάγνωση, δεν υπάρχει θεραπεία, ούτε πρόληψη. Δεν είναι σαν τις ασθένειες που εύκολα ή δύσκολα μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις. Είναι στην αρχή ασυμπτωματικές κι αισθητές γίνονται μονάχα όταν είναι ήδη αργά.

Οι άρρωστες σχέσεις δεν έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν εντοπίζεις το φορέα και δεν μπορείς να τις αποφύγεις με κάποιο τρόπο. Δεν είναι επιλογή σου, δε σε προειδοποιούν και πολλές φορές, δεν καταλαβαίνεις καν πως έχεις «μολυνθεί» από μια τέτοια. Οι άρρωστες σχέσεις είναι δάνειο ακριβό. Οι στιγμές χαράς που σου δίνουν ελάχιστες κι ο πόνος που ακολουθεί, τρυπά το κάθε κύτταρό σου αργά και βασανιστικά, μέχρι να διαγράψεις κάθε δευτερόλεπτο ευτυχίας που έζησες σε αυτή. Παίρνουν ό, τι σου δίνουν, διπλά και τριπλά.

Στις άρρωστες σχέσεις ο χρόνος δεν περνά, είναι μακριές σαν τις γραμμές του τρένου, που δεν ξέρεις πού ακριβώς τελειώνουν κι αν τελειώνουν ποτέ. Πολλές φορές χάνεις τον δρόμο, παίρνεις μια λάθος στροφή και ξαναζείς τον εφιάλτη σ’ επανάληψη.

Σχέσεις πιο επώδυνες από το σπάσιμο στο κόκκαλο γιατί ο πόνος είναι παντού. Δεν μπορείς να προσδιορίσεις πού πονάς, κάθε φορά που χάνεις αυτό που δημιούργησες. Οι άρρωστες σχέσεις δεν είναι μονάχα ερωτικές. Είναι σχέσεις ολοκληρωτικές που αντίθετα συναισθήματα συνυπάρχουν κι αλληλεπιδρούν ανάμεσα σε δυο άτομα. Ο έρωτας και η φιλία, η αγάπη και το μίσος, δεν είναι λέξεις αντίθετες αλλά συνώνυμες σ’ αυτήν την περίπτωση.

Δεν έχουν τέλος καλό, τα θύματα βγαίνουν μισά και σπάνια ο ένας από τους δυο, ο «λιγότερο μολυσμένος» συνήθως, καταφέρνει να επανέλθει με τραύματα βαριά και σημαντικές απώλειες ταυτότητας, αυτοπεποίθησης κι εμπιστοσύνης.

Δεν υπάρχει το «σ’ αγαπώ», αφού δυο λέξεις δε χωρούν να περιγράψουν το συναίσθημα και η αγκαλιά αποτελεί το μοναδικό μέσο που ίσως κάτι μπορεί να μεταφέρει. Κι οι αγκαλιές είναι σφιχτές, τόσο που ανάθεμα κι αν μπορείς να ξεχωρίσεις το σκοπό τους.

Οι άρρωστες σχέσεις σε τρομάζουν, γιατί ποτέ δεν καταλαβαίνεις πως έμπλεξες σε μια τέτοια κατάσταση. Ζεις σε μια ψευδαίσθηση, ίδια με εκείνη των ουσιών, που όσο κι αν καταλήγεις να πονάς, θέλεις να τη ζήσεις ξανά και ξανά, προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου πως θα είναι η τελευταία φορά που ξανακυλάς.

Γι’ αυτό κι οι άρρωστες σχέσεις κρατάνε πολύ. Γιατί η δύναμή σου υποχωρεί σταδιακά, μέχρι που σ’ εξουθενώνει, μέχρι που αποδέχεσαι πως πρέπει να μάθεις υποφέροντας να επιβιώνεις δίπλα σε ένα άτομο, που μέρα με τη μέρα σε αποδυναμώνει ψυχικά και σωματικά.

Οι άρρωστες σχέσεις είναι αληθινές και καθόλου δεν πρέπει να λυπάσαι αν είσαι θύμα αυτών. Χτυπούν σ’ εκείνους τους δυνατούς, που να νιώθουν, που προκαλούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, που δύνανται να χαθούν στο παράλογο. Που να λατρέψουν δε φοβούνται και που τα παίζουν όλα για όλα για ένα άτομο κι ας ξέρουν πως είναι λάθος. Που τη λογική τους δεν ακολουθούν, παρ’ όλο που δεν την έχουν χάσει –όπως πολλοί νομίζουν- και που προτιμούν να ρισκάρουν τα πάντα, για να ακολουθήσουν αυτό που η καρδιά τους επιζητά.  Που αναγνωρίζουν την αυτοκαταστροφή τους, το συναίσθημα που διαθέτουν για τον άλλο όμως, είναι τόσο δυνατό, που αρνούνται να προστατέψουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Τέλος, είναι μαθήματα ζωής. Σου μαθαίνουν τα όρια, αγγίζεις το άπειρο, ανακαλύπτεις πως οι έννοιες της λογικής και της παράνοιας δεν είναι όροι αντίθετοι αλλά ταυτόσημοι και βρίσκεις τον τρόπο, μέσα σ’ αυτές να μάθεις να κινείσαι. Οι άρρωστες σχέσεις είναι επιτυχία και στοίχημα που πάντοτε κερδίζεις, όταν έχεις χάσει τα πάντα.