Φιλίες που τελείωσαν κι εξήγηση δε δόθηκε

Είναι περίεργο να συναντάς τυχαία στο δρόμο κάποιον κι ενώ το σώμα σου, ασυναίσθητα, σπεύδει να τον αγκαλιάσει, το μυαλό σου αντανακλαστικά σού απαγορεύει να το κάνεις. Όχι επειδή θα το παρεξηγήσει, ούτε γιατί έχετε τσακωθεί, μα γιατί απλά το άτομο αυτό δεν είναι πια «φίλος» σου. Κι αν το μυαλό θυμάται, το σώμα και η καρδιά δεν ξεχνά, γι’ αυτό και είναι απολύτως φυσιολογική αυτή η εσωτερική σύγκρουση που νιώθεις κάθε φορά που συναντάς έναν «παλιό φίλο».

«Παλιός φίλος», ενδιαφέρον χαρακτηρισμός! Το χρησιμοποιούμε συνήθως για ν’ αναφερθούμε σ’ ένα πρόσωπο που κάποτε είχαμε μια σχέση δυνατή, για ένα πρόσωπο που μαζί του περάσαμε στιγμές όμορφες κι άσχημες, που δημιουργήσαμε αναμνήσεις ζωντανές και που πάντα θα θυμόμαστε με νοσταλγία. Συχνά αναφερόμαστε στους φίλους αυτούς, σε κουβέντες που κάνουμε με τους νέους μας φίλους, τους νυν. Και ποτέ μα ποτέ δεν έχουμε κάτι αρνητικό να προσάψουμε στα άτομα εκείνα, γιατί οι αναμνήσεις μας μαζί τους, είναι ως επί το πλείστον ευχάριστες.

Αν σε ρωτήσει όμως κανείς , ποιος είναι ο λόγος που με το άτομο αυτό δεν είστε όπως πρώτα, ούτε κι εσύ ξέρεις να απαντήσεις. Γιατί κάποιες σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και τελειώνουν έτσι, χωρίς κάποια προφανή αιτία. Χωρίς να σε προειδοποιήσουν, χωρίς καν να σε ρωτήσουν αν είσαι σύμφωνος με όλο αυτό. Απλά τελειώνουν. Απλά απομακρύνεστε. Χάνεστε κι αν τύχει και συναντηθείτε τυχαία στο δρόμο θα νιώσετε μια αμοιβαία αμηχανία. Γιατί όπως εσύ, έτσι κι εκείνο το άτομο, δε γνωρίζει τον ακριβή λόγο που πια δεν είστε «κολλητοί».

Για να μην ωραιοποιούμε βέβαια τις καταστάσεις, στην αρχή είναι αρκετά άβολο και σκέψεις υπάρχουν κι από τις δυο πλευρές. «Μήπως είπα κάτι που τον προσέβαλε, μήπως έχει θυμώσει μαζί μου, μήπως δεν είμαι πια αρκετά καλή παρέα» κι ένα σωρό ενοχικές υποθέσεις που με τον καιρό σβήνουν. Είναι κι από τις δυο πλευρές αυτές, αλήθεια. Κι αφού κι οι δυο βασανίζονται για λίγο, κανείς δεν κάνει την πρώτη κίνηση να πάρει τηλέφωνο και να κανονίσει έξοδο. Ώσπου οι άσχημες σκέψεις αραιώνουν και με τον καιρό συνειδητοποιείς πως τίποτα κακό δεν έχει προηγηθεί, απλά ξεκόψατε. Σου λείπει κάποιες φορές κι είναι λογικό, ξέρεις όμως πως αν κάτι χρειαστείς το συγκεκριμένο άτομο θα τρέξει να σε βοηθήσει, το ίδιο ισχύει κι από την πλευρά σου, όμως εκείνη η επιθυμία να είστε κάθε μέρα, όλη μέρα μαζί, έχει πλέον ξεθωριάσει.

Και δεν έχεις αρνητικά να θυμάσαι γιατί δεν προηγήθηκε καβγάς. Γιατί στις αληθινές φιλίες οι καβγάδες είναι έντονοι, μα παροδικοί. Γιατί αν το τέλος μιας φιλίας καθορίζεται από έναν καβγά, τότε αυτή δεν ήταν μια πραγματική, μια αληθινή φιλία. Οι φιλίες δε χαλάνε με καβγά, γιατί οι φίλοι δεν μπορούν να κάνουν κάτι τόσο κακό ώστε να κόψεις κάθε επαφή μαζί τους. Κι αυτός είναι κι ένας τρόπος να ξεχωρίζεις τις αληθινές σου φιλίες. Αν απλά χαθήκατε, σημαίνει πως αυτό που είχατε ήταν όντως αληθινό. Αν είσαι θυμωμένος όμως μετά από καιρό κι αν οι πράξεις του σε εξόργισαν, τότε μάλλον κάτι στραβό υπήρχε από την αρχή κι εσύ απλά εθελοτυφλούσες.

Σε κάθε περίπτωση, όλοι έχουμε ένα -ή περισσότερα άτομα- , που μπορεί πλέον να μη μιλάμε συχνά κι αν τυχαία συναντηθούμε να ανταλλάξουμε τα τυπικά, όμως στα βλέμματα που θα ανταλλάξουμε, θα δούμε το πραγματικό ενδιαφέρον στα μάτια τους. Κι αν το τηλέφωνο υποθετικά χτυπούσε κι ήταν το άτομο αυτό, θα τρέχαμε, θα βοηθούσαμε με κάθε τρόπο. Γιατί είναι ένα άτομο που μπορεί να έχει μετακινηθεί από το κουτάκι που λέει «φίλοι» στο μυαλό μας, μα δεν έχει διαγραφεί. Έχει μεταφερθεί σε διπλανό κουτάκι, που λέει «συγγενείς». Κι εκεί, χωράνε όλα εκείνα τα άτομα που αγαπάμε και που όποτε μας χρειαστούν θα είμαστε δίπλα τους, ακόμη κι αν περάσουν χρόνια ολόκληρα που έχουμε να τους δούμε.

Γιατί με τα άτομα αυτά ζήσαμε στιγμές καθοριστικές, ήταν στο πλάι μας σε γεγονότα σημαντικά για τη ζωή μας και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Οπότε, ακόμα κι αν πλέον δεν καθορίζουν τις ημέρες και τις νύχτες μας, το λιθαράκι τους το έχουν βάλει κι αξίζουν οπωσδήποτε μια θέση ανάμεσα στα σημαντικότερα άτομα της ζωής μας.