Η τακτική του «το παίζω χαζός» και τα καλά της

Υπάρχουν πράγματι αφελείς άνθρωποι ή πολλοί επιλέγουν να προσποιηθούν τους αφελείς για τους δικούς τους λόγους; Το να είσαι ή να σε θεωρούν αφελή κι αφηρημένο σε ωφελεί ή σε δυσκολεύει τελικά;

Σίγουρα έχεις συναντήσει τουλάχιστον έναν άνθρωπο ο οποίος δείχνει να είναι στα χαμένα. Που του λες κάτι απλό και σε κοιτά με βλέμμα απόγνωσης λες και του μίλησες σε κάποια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει. Που τον ρωτάς για ένα συμβάν το οποίο διαδραματίστηκε ενώπιόν του κι εκείνος συμπεριφέρεται σαν να μην ήταν εκεί. Δύσκολα θα λάβεις απάντηση από ένα τέτοιο άτομο και σε καμία περίπτωση δε θα καταφέρεις να εκμαιεύσεις πληροφορία από αυτό.

Η τακτική του «το παίζω χαζός» υιοθετείται από αρκετά άτομα και εφαρμόζεται σε συγκεκριμένες καταστάσεις στις οποίες κατά βάση το άτομο αυτό δε νιώθει άνετα. Την επιλέγουν συνήθως τα άτομα που δε θέλουν μπλεξίματα και προτιμούν να τα έχουν καλά με όλους. Προτιμούν να προσποιηθούν πως δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα από το στεναχωρηθούν ή να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση για να την αλλάξουν. Πολλές φορές δε συμμετέχουν σε συζητήσουν που τους βαραίνουν, όχι επειδή δεν έχουν τι να πουν μα επειδή γνωρίζουν πως αυτά που θα πουν θα στεναχωρήσουν κάποιους άλλους, ακόμη και τους ίδιους. Κάθονται συνήθως σε μια άκρη και παρακολουθούν πώς εξελίσσεται η συζήτηση, παρατηρούν τις στάσεις των συνομιλητών και σχηματίζουν νέες απόψεις ενώ οι περισσότεροι θεωρούν πως η παρουσία τους είναι απλώς διακοσμητική.

Το να προσποιείσαι τον αφελή απαιτεί στην πραγματικότητα αυξημένη νοημοσύνη και ενσυναίσθηση. Σημαντικό ταλέντο βέβαια είναι και το υποκριτικό, αφού καλείσαι να αποδείξεις πως πράγματι δεν κατανοείς κάτι πολύ απλό. Σε πολλές συζητήσεις επιλέγεις να «πετάς» άσχετες ατάκες ή έξυπνες απαντήσεις, οι οποίες εκλαμβάνονται από τους άλλους ως ανοησίες. Προσφέρουν ωστόσο γέλιο, οπότε αυτόματα γίνεσαι συμπαθής στους περισσότερους. Πάντα βέβαια θα υπάρχουν κι εκείνοι που κουράζονται από τις ανοησίες, εσύ όμως γνωρίζεις πως τα συγκεκριμένα άτομα μάλλον δε σου ταιριάζουν αφού δεν έχουν καταλάβει το χαρακτήρα σου.

Κάνοντας ότι δεν έχεις κατανοήσει ένα συμβάν, αυτόματα αποκλείεσαι από τη διάδοση αυτού αφού κανείς δε θα σε πλησιάσει για να κουτσομπολέψει μαζί σου. Όταν είσαι μπροστά σε ένα «θάψιμο» ή κουτσομπολιό, η τακτική που επέλεξες σου επιτρέπει να αγνοήσεις εντελώς τη συνθήκη, να μην εμπλακείς κι όταν ο αδικημένος σε ρωτήσει για περαιτέρω πληροφορίες, να μην είσαι εσύ αυτός που θα αναζωπυρώσει την κατάσταση. Δεν είναι έντιμο, μα σε αυτή την περίπτωση ποιο θα ήταν το έντιμο;

Η τακτική αυτή είναι βοηθητική και σε συζητήσεις που θέλεις να αποφύγεις, είτε επειδή σε βαραίνουν είτε επειδή ξέρεις πως ό,τι και να πεις κάποιοι θα επιμείνουν στις απόψεις τους, οπότε δε θα σε ακούσουν. Σε αυτή την περίπτωση δεν ξεκινάς καν τη συζήτηση κι αν κάποιος προσπαθήσει να σου πει κάτι το οποίο εσύ δεν ενστερνίζεσαι προσποιείσαι πως δεν καταλαβαίνεις.

Σίγουρα τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης υποδηλώνουν έναν απόλυτο και στενόμυαλο χαρακτήρα ο οποίος δε θέλει να ακούει καν απόψεις που διαφέρουν από τις δικές του, όμως στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν παρανοϊκές αντιλήψεις, οπότε από το να συγχυστείς με αυτά που θα ακούσεις καλύτερα να τον διακόψεις με ένα «Δεν τα καταλαβαίνω αυτά». Χάνεις ίσως την εκτίμηση του άλλου, κερδίσεις όμως την ψυχική σου ηρεμία και αυτό είναι σημαντικό.

Είναι θέμα ευφυΐας το να προσποιείσαι τον αδαή και αυτόματη επιλογή ότι θα συναναστρέφεσαι με λίγους. Όχι σε επίπεδο παρέας, μα σε φιλικό. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που θα κατανοήσουν πλήρως το λόγο που επέλεξες να συμπεριφέρεσαι έτσι κι ακόμη πιο λίγοι αυτοί που γνωρίζουν στην πραγματικότητα πόσο έξυπνος είσαι. Δεν είναι ένας ρόλος έντιμος, μα είναι βολικός τόσο για σένα όσο και για τα άτομα που έχεις γύρω σου αφού οι συζητήσεις μαζί σου δε θα τους βαρύνουν ποτέ όσο έχεις αυτό το προφίλ.