Ο χωρισμός ο τίμιος σε θέλει τουλάχιστον μια βδομάδα στα πατώματα

Ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα που βιώνουμε κατά την ενηλικίωση, είναι αυτό του χωρισμού από τον ερωτικό μας σύντροφο. Πολλές οι σχέσεις που είναι παροδικές και δεν κράτησαν για πάντα, όπως πιστεύαμε όταν τις δημιουργήσαμε. Πολλά περισσότερα τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν μέσα μας, ακόμη και σ’ εκείνους τους «σκληρούς» και λίγο αναίσθητους, που δεν τους επηρεάζουν οι σχέσεις. Ο χωρισμός έχει αιτία, μια και μοναδική και καλό είναι να την αποδεχτούμε όσο κι αν δε μας αρέσει κάποιες φορές: Τα ζευγάρια χωρίζουν εφόσον ένας από τους δύο ή και οι δύο δε νιώθουν καλά σ’ αυτή τη σχέση. Οι αφορμές είναι αυτές που ποικίλουν, αφού σε άλλες προκύπτει η απιστία, σε κάποιες η απόσταση, λόγια από τρίτα πρόσωπα και χίλιες δυο ακόμη που ξέρεις καλύτερα.

Δύσκολη υπόθεση ο χωρισμός, ακόμη κι όταν είσαι εσύ το άτομο που άρχισε να μη νιώθει καλά σ’ αυτή τη σχέση κι έθεσες το τέλος. Δύσκολη λέξη και το «τέλος», τόσες έρευνες και συμβουλές από ψυχολόγους πραγματοποιούνται κατά καιρούς, μα μόνο ο χωρισμένος κατανοεί πόσο μικρής σημασίας είναι όλα αυτά την πρώτη βδομάδα που το βιώνεις. Γιατί, μεταξύ μας, καλές κι οι συμβουλές των ειδικών, μα σαν σε βρει το κακό, τι να σου κάνουν κι αυτοί οι έρμοι; Ποιος μπορεί να μπει στη θέση σου και να καταλάβει πόσο χάλια είναι όλα μετά από αυτό το τραγικό συμβάν που σε βρήκε στα ξαφνικά; Μα κι αν δεν είναι στα ξαφνικά, αν προετοιμαζόσουν καιρό γι’ αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει λιγότερο οδυνηρό.

Ο χωρισμός θέλει πόνο. Κλάματα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Πακέτα με χαρτομάντιλα κι εγκλεισμό στο σπίτι. Θέλει παρέα για ακροατές και καμία συμβουλή. Θέλει να το βιώσεις ως το τελευταίο λεπτό, αν και μέσα σου ξέρεις πως μακροπρόθεσμα θα νιώσεις την απόλυτη ανακούφιση. Ο χωρισμός κάνει το μυαλό να υπερλειτουργεί ανασύροντας από τη μνήμη τις στιγμές τις όμορφες κι όλα τα θετικά της σχέσης.

Σε όλα τα στάδια του χωρισμού –εκτός από το τελευταίο, όταν τον έχεις πλέον ξεπεράσει- μία είναι η σκέψη που σε κατακλύζει «Λυπάμαι που δεν είμαι πια με το συγκεκριμένο πρόσωπο». Ιδίως στην αρχή, σκέφτεσαι τόσες φορές το πόσο θέλεις να γυρίσεις που καταλήγεις να πιστεύεις πως πράγματι, δεν ήταν καλή η ιδέα του χωρισμού. Κι αν οι φίλοι, βλέποντας αντικειμενικά την κατάσταση, προσπαθούν να σου υπενθυμίσουν τους λόγους οι οποίοι οδήγησαν τη σχέση σ’ αυτό τα σημείο, τότε αυτόματα κατεβάζεις ασφάλειες και συνεχίζεις τον θρήνο σου.

Δες το τώρα λίγο αντικειμενικά και σκέψου πόσο σχιζοφρενικό είναι όλο αυτό που κάνουμε. Κλαίμε και χτυπιόμαστε για μια σχέση που τελείωσε και προφανώς έπρεπε να τελειώσει αφού τέθηκε το ζήτημα έστω κι από τον έναν, παρ’ όλο που συνήθως ξέρουμε ότι αυτή είναι η φυσική κατάληξη των σχέσεων που δεν έμελλε να γίνουν μόνιμες. Κι αν είμαστε εμείς εκείνοι που ορίσαμε το τέλος, τότε κλαίμε περισσότερο, λες και ζητάμε κάποια εξιλέωση ή παίρνουμε εκδίκηση από τον εαυτό μας. Το πρωί δηλαδή ανακοινώνουμε το χωρισμό στο ταίρι μας με ψυχραιμία, με επιχειρήματα και με πλήρη συνείδηση των λόγων μας και το απόγευμα μας βρίσκει με μια σακούλα ποπ κορν, να κλαίμε για όσα ξεστομίσαμε. Αν δεν είναι αυτό σχιζοφρένεια, τότε τι είναι;

Από την άλλη, άνθρωπος που χωρίζει και μέσα στην πρώτη εβδομάδα δεν πονάει τουλάχιστον σε κάθε τραγούδι χωρισμού, δε λογίζεται για άνθρωπος. Γιατί τι άτομο είναι αυτό; Τα συναισθήματα που φυσιολογικά ξεσπάνε κατά τον χωρισμό, σε ποιο σημείο του εγκεφάλου του βρίσκονται και δε συνειδητoποίησαν τι συνέβη; Και πιο πολύ να φοβάσαι εκείνους που μόλις χώρισαν, νιώθουν αυτή την απόλυτη ελευθερία κι ανακούφιση, που τους ρωτάς συμπονετικά «πώς είσαι;» και σου απαντούν με ενθουσιασμό «καλύτερα από ποτέ». Ε, τι πράγματα είναι αυτά τώρα! Η που λέει ψέματα και μέσα του θρηνεί βουβά, ή που ξέρει πως ο χωρισμός του δεν ήταν χωρισμός και μεθαύριο θα είναι και πάλι μαζί.

Γιατί κάθε τίμιος χωρισμός συνοδεύεται από τη βδομάδα- ίσως και βδομάδες για μερικούς- του απόλυτου πένθους. Που όλα θυμίζουν τον άλλο απλά κι αγαπημένα. Που η μοναδική σκέψη από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι «Αχ και να ήταν εδώ!». Η ψυχραιμία, η λογική κι οι καθωσπρεπισμοί, ίσως έρθουν αργότερα, μα αν δε θέλεις να γυρίσεις πίσω από το πρώτο λεπτό του χωρισμού, τότε δεν ήταν σωστός ο χωρισμός σου και δε συμπεριλαμβάνεσαι στην ομάδα των χωρισμένων! Ή θα βιώσεις τη σχιζοφρένεια στο έπακρο ή καλύτερα μη χωρίζεις!