Oδηγός επιβίωσης για πληγωμένες καρδιές κι εγωισμούς

Η απεξάρτηση είναι δύσκολη διαδικασία, χρονοβόρα. Έχει πόνο και πάλη πολλή- μιλώ για την εσωτερική. Οι στιγμές αδυναμίας φαντάζουν βουνά κι εσύ ένα παιδί που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα. Πρέπει όμως να ανεβείς, να σκαρφαλώσεις, δεν έχεις άλλη επιλογή. Η απεξάρτηση από ανθρώπους που λάτρεψες είναι οδυνηρή. Ακόμη κι αν γνώριζες πως κάποια μέρα θα χρειαστεί να ζήσεις μακριά τους, ακόμη κι αν είχες κρατήσεις κάποιες άμυνες στο συρτάρι. Όταν φτάνει εκείνη η ώρα χάνονται όλα. Και ο δυναμισμός και οι άμυνες και τα κόλπα που χες μάθει κάπου, κάποτε.

Σου λένε «θα συνεχίσεις μόνος» κι άλλες οδηγίες δεν έχει. Να κάνεις τι; Να μιλήσεις σε ποιόν; Και ποιος θα καταλάβει; Από πού να ζητήσεις μια συνταγή για παροδική, τουλάχιστον, επούλωση των πληγών; Στα φαρμακεία δεν πουλάνε και οι γιατροί δεν ξέρουν. Πρέπει μόνος να βρεις τα υποκατάστατα που κάποτε θα σε λυτρώσουν.

Φοράς ένα ψεύτικο χαμόγελο, δεν ξέρω γιατί, μα φαίνεται καλό για πρώτο βήμα. Θα γλιτώσεις και από τις πολλές ερωτήσεις. Θα κάνεις ό, τι έκανες κι ας μην είναι το μυαλό σου εκεί. Θα προσποιείσαι πως το έχεις στο κεφάλι σου. Θα συναντήσεις ανθρώπους, πρόσεξε να μην το καταλάβουν, προσποιήσου πως κάτι σκέφτεσαι. Αν δε θυμάσαι πώς γίνεται, googlαρέ το. Κάποια στάση σώματος θα βρεις να μιμηθείς.

Να συμφωνείς και να είσαι δεκτικός. Να μη λες όμως σε όλα ναι, πες και δύο όχι. Αν δεν ξέρεις πότε, πες τα στην τύχη. Θα τα μπαλώσεις αργότερα, όταν εκπαιδεύσεις και πάλι το μυαλό σου να σε ακολουθεί εκτός σπιτιού. Μέχρι τότε, μη λες πολλά. Να ακούς αυτά που σου αρέσουν, τα υπόλοιπα βάλ’ τα στο mute. Έτσι κι αλλιώς από τα δέκα που θα ακούσεις, τα δύο θα συγκρατήσεις. Η κάρτα μνήμης σου βγήκε.

Να παίρνεις αγκαλιές. Στο σπίτι μα και έξω. Να αγκαλιάζεις τα μαξιλάρια και τα ζωάκια. Μη γίνεις σκληρός. Μη σου το επιτρέψεις. Κι ας μην τις νιώθεις κι ας ήθελες κάποιον άλλο σε αυτή τη θέση. Οι μέρες περνάνε και θα αρχίσεις να το συνηθίζεις. Να μην ακούς τραγούδια. Όλο για χωρισμούς λένε. Κλαίνε που δεν είναι πια μαζί μα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την απώλεια όπως τη βιώνεις εσύ. Βάλε κάτι άλλο να παίζει, ίσα για να γεμίζει το κεφάλι σου.

Να κλαις, αλλά όχι συνέχεια. Μπορεί να σε δει, ίσως το καταλάβει. Δεν είναι θέμα εγωισμού, δεν πρέπει να έρθει σε δύσκολη θέση. Το να θέλει να φύγει ένας άνθρωπος από εσένα είναι δικαίωμά του, να σε βλέπει να κλαις είναι ψυχολογικός εκβιασμός. Μη δείχνεις τίποτα. Και φυσικά μην προσποιηθείς, σε καταλαβαίνει απόλυτα.

Φύγε όσο πιο μακριά μπορείς. Κι αν δε μπορείς σωματικά, κάν’ το πνευματικά. Μη με ρωτάς πώς, ακόμη το ψάχνω. Το να θάβεις μια κατάσταση δεν είναι καλό όμως τον πρώτο καιρό κάπως πρέπει να σταθείς. Μη σταματήσεις να αγαπάς. Κι αν ξέχασες πώς γίνεται να το ξαναμάθεις. Δεν έσβησε η χαρά και ο ενθουσιασμός σου απλώς μάλλον κάπου κρύφτηκε. Αν δεν έχεις δύναμη να τα ψάξεις τώρα, δε χρειάζεται. Μην ξεχάσεις όμως ότι κάπου εδώ έχουν πέσει. Ίσως τα χρειαστείς όταν σηκωθείς.

Μην ελπίζεις πως θα γυρίσει. Δε θα γυρίσει. Δε θέλει να γυρίσει και θα είναι άδικο να είναι κάπου που δεν περνά καλά. Είναι εγωιστικό να θέλεις να γυρίσει. Έφυγε για κάποιο λόγο και πρέπει να τον σεβαστείς. Αν καταφέρεις κι αυτό το βήμα έχεις νικήσει.