Οι λέξεις δεν πονάνε, δε σχεδιάστηκαν γι’ αυτό. Ούτε το νόημα αυτών είναι που προκαλεί τον πόνο. Όχι πάντοτε τουλάχιστον. Οι λέξεις προκαλούν. Ξυπνούν εικόνες και συναισθήματα. Σκαλίζουν μνήμες κι εμπειρίες. Ξεσηκώνουν το είναι σου, κάνουν μπάχαλο το μυαλό σου. Μα οι λέξεις, από μόνες τους, δεν πονάνε.
Ούτε ο χωρισμός πονάει. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα που προκαλεί είναι αυτά που θα σε βασανίσουν. Οι εικόνες που επαναφέρεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά, οι εικασίες που κάνεις, οι υπερβολές που δε δύνασαι ν’ αποφύγεις. Οι αμέτρητες ενοχές σου ακόμη κι αν ξέρεις πως δεν έφταιξες, οι πολύωρες συζητήσεις που άλλοτε σε θέλουν με νεύρα και θυμό κι άλλοτε στα πατώματα, ν’ απλώνεις για χαλί κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που σου έχει απομείνει. Ο χωρισμός από μόνος του δεν πονάει.
Απόδειξη, η στιγμή που σου ανακοινώνεται. «Θέλω να χωρίσουμε». Δεν είναι οι λέξεις που θα φέρουν την αναστάτωση. Είναι η σκέψεις κι όσα «ακούς» μέσα από αυτές τις λέξεις. Κανείς στην πραγματικότητα δεν ακούει το «θέλω να χωρίσουμε». Ακούει το «δε σ’ αγαπάω πια», το «σε βαρέθηκα», το «θα ψάξω ή βρήκα κάτι καλύτερο», το «από δω και πέρα θα είσαι μόνος». Λέξεις που η ερμηνεία τους τσακίζει και τον πιο δυνατό. Αυτά είναι που σε διαλύουν. Γιατί το μυαλό σου αρχίζει μια φλυαρία την οποία εσύ αδυνατείς να σταματήσεις. Προσπαθείς να συγκεντρωθείς στο πρόσωπο που έχεις απέναντί σου μα τα μάτια, τα αυτιά, το μυαλό κι όλο σου το σώμα έχουν παραλύσει ξαφνικά. Σαν να μεταφέρεσαι στο χρόνο και ν’ απομονώνεσαι σε ένα μέλλον ανέλπιδο, σε μια σκοτεινή στιγμή κατά την οποία μοναδικός σου σύντροφος είναι οι τύψεις κι οι ενοχές, η απόρριψη και η μοναξιά. Κι ας φωνάζει, κάπου στο βάθος, η λογική σου πως «η ζωή συνεχίζεται».
Δεν είναι πως νιώθεις λύπη, αυτή θα τη νιώσεις αργότερα. Είναι που τα κοινότυπα κι υπερβολικά σχήματα λόγου ενσαρκώνονται και σου επιτίθενται. Είναι η φάση που κατανοείς πως εκφράσεις του τύπου «μου κόβονται τα πόδια», «μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι», μπορούν να βιωθούν τόσο ρεαλιστικά που περιγελάς τον εαυτό σου που δεν είχες προετοιμαστεί για κάτι τόσο δεδομένο. Είναι που το μυαλό σου μπλοκάρει και δεν μπορείς να ψελλίσεις καν το «εντάξει». Η γλώσσα σου τρέχει, ξεκινά έναν δικό της δρόμο, προσπαθεί να σωθεί κι αυτή από την καταιγίδα που έρχεται, μα εσύ δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις. Θα ξεθάψει κάποιες σκόρπιες προτάσεις που είχε αποθηκεύσει κάποτε για ώρα έκτακτης ανάγκης. Θα φέρει αντίρρηση ενώ ταυτόχρονα θα συμφωνεί. Θα βρίζει και παράλληλα θα μιλά ευγενικά. Θα πει πράγματα άσχετα που όταν τελειώσει αυτή η θύελλα που νιώθεις πως βιώνεις, δε θα θυμάσαι καν.
Όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς το νόημα του «χωρίζουμε» οι λειτουργίες σου όλες, αυτόματα, ενεργοποιούνται. Μετατρέπεσαι σε πίνακα ηλεκτρισμού. Σηκώνονται ταυτόχρονα οι διακόπτες συναισθήματος, σκέψεων, αντιδράσεων και συμπεριφορών και μην μπορώντας να τα διαχειριστείς, ρίχνεις τον γενικό. Τόσο απλά. Βραχυκυκλώνεις και για να μην καείς, απλά απενεργοποιείς όλες τις λειτουργίες. Θα αντιμετωπίσεις τις βλάβες μία μία, με τη σειρά, όταν νιώσεις πως μπορείς. Αυτή η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη.
Ακόμη κι αν το περίμενες, ακόμη κι αν είχες παρόμοια σχέδια, ακόμη κι αν ο χωρισμός είχε έρθει μήνες πριν στη συμπεριφορά και των δυο. Ακόμη κι αν κατά βάθος ήταν περισσότερο δική σου απόφαση και λιγότερο της άλλης πλευράς. Το «θέλω να χωρίσουμε» πάντα θα πονάει όταν προφέρεται από χείλη που λατρέψαμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
