Μια από τις χειρότερες συμπεριφορές που υιοθετούμε οι άνθρωποι είναι αυτή της τιμωρίας. Τιμωρία απέναντι σε συμπεριφορές άλλων, σε λόγια και πράξεις. Τιμωρία που στόχος της συχνά είναι η νουθεσία αλλά κι η εκδίκηση. Μια συμπεριφορά, που σύμφωνα με τους περισσότερους ψυχολόγους είναι άκρως ακατάλληλη καθώς κανένα θετικό στοιχείο δεν προκύπτει από αυτή. Ίσως κάποτε η τιμωρητική στάση να είχε αντίκρισμα και να θεωρούνταν ως κατάλληλη μέθοδος σωφρονισμού, ωστόσο η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά πως το μόνο που γεννά είναι φόβος, θυμός κι επιθυμία για εκδίκηση.
Σήμερα, κοινωνικά η τιμωρία καταδικάζεται και προτιμώνται εναλλακτικοί τρόποι δήλωσης της δυσαρέσκειάς μας απέναντι σε συμπεριφορές που δεν επικροτούμε. Η τιμωρία, όμως, συχνά τίθεται απέναντι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Μας τιμωρούμε διαρκώς και με πολλούς τρόπους, καθώς πιστεύουμε πως αυτό μας αξίζει. Θεωρούμε πως αν μας φερθούμε σκληρά, ενδεχομένως δε θα μας ξαναπογοητεύσουμε. Πως αν βιώσουμε κάτι δυσάρεστο ως αντίποινο σε μια συμπεριφορά που μετανιώσαμε, θα εξιλεωθούμε κι ίσως να μην το ξανακάνουμε. Πως θα πάρουμε ό,τι μας αξίζει αφού κι εμείς δε φερθήκαμε σωστά. Μεγάλο ψέμα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βασανίζουμε τον εαυτό μας χωρίς λόγο και στην τελική, να μη γινόμαστε καλύτεροι όπως αρχικά πιστεύαμε, μα άνθρωποι γεμάτοι θυμό, πικρία, απωθημένα και ψυχοσωματικά.
Οι τρόποι που τιμωρούμε τον εαυτό μας ποικίλουν. Μπορεί να επιλέγουμε κάποιους απ’ αυτούς, μπορεί κι όλους μαζί ταυτόχρονα. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που τιμωρούμε τον εαυτό μας χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε, θεωρώντας το φυσικό επακόλουθο μιας πράξης ή συμπεριφοράς μας. Είτε επειδή δε θεωρούμε αρκετά σκληρό αυτό που μας αναγκάζουμε να υποστούμε, είτε επειδή πρόκειται για κατάσταση που βιώνουμε συχνά, επομένως δεν την εκλαμβάνουμε ως τιμωρητική.
1. Το φαγητό
Ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους που τιμωρούμε τον εαυτό μας, σχετίζεται με το φαγητό. Μας κρατάμε νηστικούς ή μας ταΐζουμε υπερβολικά ως επιβράβευση, ενώ στην ουσία πληγώνουμε το σώμα και την ψυχολογία μας. Συγχέουμε τη σωματική ανάγκη με την ψυχολογική αδυναμία και κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Έτσι αποκτούμε σταδιακά μια παθολογική σχέση με το φαγητό και το χρησιμοποιούμε για μας κάνουμε κακό. Κανείς, όμως, ποτέ δεν επωφελήθηκε από τέτοιου είδους συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό του.
2. Η επί τούτου εξουθένωση
Έπειτα μας κουράζουμε. Δουλεύουμε πολύ, αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις που μας ζορίζουν κατά τη διεκπεραίωσή τους, νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο ανεβάζουμε την αξία μας. Λες και το να έχεις αρκετά χρήματα ή το να χαίρεσαι που γέμισες υπερβολικά τη μέρα σου, είναι προτιμότερο από το να είσαι ξεκούραστος και διαυγής, ή ήρεμος ψυχολογικά. Ακόμη κι όταν μας πιέζουμε να κάνουμε πράγματα που προσφέρουν ευχαρίστηση είναι ένα είδος τιμωρίας. Διότι αν το σώμα σου έχει ξαπλωθεί στον καναπέ και θέλει να μην κουνηθεί για τις επόμενες ώρες, το να το σηκώσεις, να το καλλωπίσεις και να το βγάλεις για ποτό, δεν είναι προς όφελός του. Είναι άλλη μια ψυχολογική ανάγκη, η οποία καλύπτεται από το σώμα σου. Κι αυτό δεν του αξίζει διότι χάρη σ’ αυτό έκανες όσο έκανες σήμερα. Μπορείς απλώς να είσαι ευγνώμων για όσα έχεις ήδη ζήσει μέσα στην ημέρα και να μην έχεις περισσότερες απαιτήσεις αν βλέπεις πως το σώμα σου δεν ανταποκρίνεται.
3. Η εμπλοκή με άτομα που δε μας κάνουν χαρούμενους
Έπειτα, στο ερωτικό κομμάτι, αφορά είτε την παραμονή μας είτε το κυνήγι μαγισσών σε σχέσεις που δεν έχουν καμία χαρά να μας προσφέρουν. Περισσότερο μοιάζουν με αγώνα δρόμου, φοβερά κουραστικό, παρά με μια δίκαιη κι αμφίπλευρη συνθήκη. Μπορεί να έχει το σασπένς του και να γεμίζουμε εμπειρίες με αδρεναλίνη ή συναισθηματικά φορτισμένες, όμως στην ουσία τιμωρούμε τον εαυτό μας που δεν είναι τόσο προσαρμοστικός ώστε να ταιριάζει με όλους τους χαρακτήρες. Μας παιδεύουμε, μας εξουθενώνουμε, μας πείθουμε πως πρέπει να συμβιβαστούμε προκειμένου να κερδίσουμε ένα άτομο το οποίο μπορεί απλώς να μη μας ταιριάζει. Δε βγάζει νόημα.
Οι τρόποι πολλοί, οι λόγοι ακόμη περισσότεροι. Ανασφάλεια, χαμηλή αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση, τραύματα και σχέσεις με τους γονείς, μπορούν εύκολα να μας οδηγήσουν σε τιμωρητικές συμπεριφορές απέναντι στον εαυτό μας. Το θέμα είναι επομένως, να διερευνήσουμε τους λόγους που καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, να πάρουμε βοήθεια αν νιώθουμε πως τη χρειαζόμαστε, να αναρωτηθούμε γιατί εξακολουθούμε να μας φερόμαστε άσχημα, τι είναι αυτό που μας ενοχλεί και να βρούμε άλλο τρόπο να το διορθώσουμε. Ίσως έτσι, να μας αγαπήσουμε επιτέλους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
