Η απιστία στις σχέσεις είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα και το ενδεχόμενο συγχώρεσης από την πλευρά του απατημένου επίσης. Κι αν έχει επικρατήσει η άποψη ότι είναι θέμα χαρακτήρα, αξιοπρέπειας κι αυτοεκτίμησης ο τρόπος που θα αντιληφθεί κανείς την απιστία, ίσως ξεχνάμε παραβλέπουμε κάποιους βασικούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η συναισθηματική κατάσταση που βιώνει ο απατημένος τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ανακαλύπτει την απάτη. Δε μιλάμε για την ένταση, αλλά για τη φύση του συναισθήματος.
Η σχέση περνά από διάφορες φάσεις κι όπως λένε και οι γιαγιάδες μας «ο έρωτας αργά ή γρήγορα σβήνει, η αγάπη είναι εκείνη που κρατά». Τυχεροί όσοι κατάφεραν να βρουν το άτομο εκείνο που δημιουργεί τους ίδιους παλμούς στην καρδιά και τα πόδια τους όπως όταν το πρωτογνώρισαν. Κατά γενική ομολογία, ο έρωτας μετά από κάποια χρόνια σχέσης μετατρέπεται σε αγάπη κι αυτό μόνο ως αρνητικό δεν μπορεί να λογιστεί. Κι ίσως να σκεφτεί τώρα κάποιος πως οι λέξεις «έρωτας, αγάπη κι απιστία» δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο κείμενο, όμως ας μην κοροϊδευόμαστε. Συμβαίνει και το ξέρουμε.
Πώς αντιλαμβάνεται όμως ο ερωτευμένος την απιστία και πώς εκείνος που έχει επενδύσει περισσότερο συναισθηματικά κι έχει αγγίξει την αγάπη; Και στις δύο περιπτώσεις τα συναισθήματα της θλίψης κυριεύουν όλο σου το είναι, ίσως κλάψεις, ίσως μουδιάσεις, ίσως σοκαριστείς. Στην πρώτη περίπτωση, ωστόσο, του ερωτευμένου, πέρα από το συναίσθημα που πληγώνεται βαριά, μπαίνει στη μέση κι ο εγωισμός που βάλλεται σε φοβερό βαθμό. Διότι ο ερωτευμένος θέλει τον έρωτά του δικό του κι αδυνατεί να πιστέψει -πόσο μάλλον να αποδεχτεί- πως ίσως δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Από την άλλη, αυτός που αγαπά απογοητεύεται, καθώς αισθάνεται ότι η αγάπη του δεν εκτιμήθηκε, δε λογίστηκε δίκαια. Είναι το αίσθημα της δικαιοσύνης που θίγεται.
Το να συγχωρεί κανείς την απιστία δεν είναι κατακριτέο, απαιτεί μάλιστα τεράστια δύναμη ψυχής, ισχυρές δόσεις υπομονής, εσωτερική πάλη κι αρκετή ενσυναίσθηση. Να μπορέσεις να μπεις στη θέση του άλλου, να ζυγίσεις τα πράγματα, να κατανοήσεις τις πραγματικές προθέσεις του, να αντιληφθείς αν το μετάνιωσε. Κι αυτή δεν είναι μια διαδικασία που μπορεί τόσο εύκολα να διαχειριστεί ένας ερωτευμένος που είναι σπίρτο αναμμένο. Αφορμή ψάχνει για να εκτοξεύσει συναισθήματα, θετικά και αρνητικά. Όταν αντιληφθεί την απιστία, είναι πολύ δύσκολο να μπει στη διαδικασία της λογικής σκέψης ή έστω της διάθεσης να ακούσει οποιαδήποτε δικαιολογία ή επιχείρημα. Θα αντιδράσει πιο αυθόρμητα, πιο απότομα και πιο απερίσκεπτα.
Από την άλλη, εκείνος που έχει φτάσει στο σημείο μιας πολύ δυνατής αγάπης, έχει μάθει κάπως να εκλογικεύει τα πράγματα. Εννοείται πως πληγώνεται κι αυτός όταν ανακαλύπτει την απιστία του συντρόφου του, ωστόσο μπορεί ο ίδιος να μην το αντιληφθεί ή κι αποδεχθεί εντελώς ποτέ. Εκείνος που αγαπά βαθιά και πιστεύει πως αγαπιέται εξίσου, δύσκολα θα παραδεχτεί την ήττα της σχέσης, κι ακόμη πιο δύσκολο θα του είναι να την τελειώσει χωρίς λύση, ή και συγχώρεση ακόμη. Νιώθει την ανάγκη της αποκατάστασης ως ένα πολύ ισχυρό κίνητρο.
Βέβαια, σε κάθε περίπτωση οι παράγοντες που επηρεάζουν τη στάση του καθενός στην απιστία είναι πολλοί και καμία άποψη δε διατυπώνεται με την αίσθηση του κανόνα. Άτομα που δε φαντάζονταν ποτέ πως θα το κάνουν, έχουν συγχωρήσει την απιστία για χάρη της αγάπης κι άλλοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους πιο ελαστικό με τις ανθρώπινες αδυναμίες, έφυγαν και μην τους είδατε. Είναι ξεκάθαρα θέμα συνθηκών, περίστασης και πλαισίου. Μπορούμε πάντα να κάνουμε υποθέσεις, μα μόνο αν συμβεί μπορείς να ξέρεις. Διαφορετικά, ό,τι και να λέμε, ιδέα δεν έχουμε.
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
