Τα παιδιά-θαύματα του Hollywood· η αλήθεια πίσω από τα φλας

Πριν ακόμη μάθουν να διαβάζουν, κατάφεραν να αποστηθίσουν ολόκληρες σκηνές και να τις κάνουν κτήμα τους. Προτού αντιληφθούν την έννοια της μυθοπλασίας, έζησαν μέσα σε αυτή και μαζί τους κι εμείς, πήραμε μια μικρή γεύση. Τα παιδιά που ξεχώρισαν για τις υποκριτικές ή και καλλιτεχνικές τους ικανότητες είναι πολλά και οι θαυμαστές τους ακόμα περισσότεροι. Ποιος, άλλωστε, δε λάτρεψε τη Mara Wilson στο ρόλο της Ματίλντα, δε γέλασε με τον Macaulay Culkin στην εικονική ταινία «Μόνος στο σπίτι» και δεν ανατρίχιασε με τη φράση του Haley Joel Osment “I see dead people” στην έκτη αίσθηση;

Ταινίες που έχουμε δει όλοι, ανεξάρτητα με τις προτιμήσεις του καθενός και ρόλοι που αγαπήθηκαν από όλους ανεξαιρέτως. Διότι παρ’ όλο που επρόκειτο για ρόλους παιδικούς, οι ανήλικοι ηθοποιοί κατάφεραν ν’ αγγίξουν με την ερμηνεία τους το μεγαλύτερο ποσοστό των τηλεθεατών που τους παρακολούθησε. Κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν την ένδοξη καριέρα τους, ενώ άλλοι έχουν αποσυρθεί από το χώρο ακολουθώντας μια πιο «ήσυχη ζωή». Και στις δύο περιπτώσεις, η εικόνα της παιδικής τους ηλικίας έχει χαραχτεί στο μυαλό όλων όσων παρακολούθησαν ταινίες στις οποίες έχουν πρωταγωνιστήσει.

Πρόκειται, άραγε, για παιδιά θαύματα ή απλά για τυχερά παιδιά των οποίων το ταλέντο ανακαλύφτηκε εγκαίρως; Ήταν τα μοναδικά χαρισματικά παιδιά ή οι γονείς τους είχαν το θάρρος να δοκιμάσουν τις ικανότητες των παιδιών τους, έχοντας κατά βάθος διαφορετικούς σκοπούς; Διότι, όπως και να το κάνουμε, το να γίνεται κάποιος διάσημος σε τόσο νεαρή ηλικία, συνεπάγεται μια διαφορετική ζωή από αυτή που οι περισσότεροι θεωρούμε «φυσιολογική». «Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι μια υπόθεση εύκολη», δηλώνουν συνεχώς οι διάσημοι του Hollywood, πόσο μάλλον αν δεν ήταν δική σου επιλογή! Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις μάλιστα, είναι αδιαμφισβήτητο πως την ευθύνη της δημόσιας προβολής παίρνουν οι γονείς, αφού τα παιδιά ως ανήλικα, σίγουρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τις δυσκολίες που πρόκειται να ακολουθήσουν. Ωστόσο, αρκετοί γονείς κατάφεραν να προσαρμόσουν τη ζωή των διάσημων παιδιών τους στα πλαίσια της παιδικής καθημερινότητας, παρ’ όλο που γνώριζαν πως η επίτευξη της πλήρους κανονικότητας ήταν ανέφικτη γι’ αυτά.

Σήμερα υπάρχουν αρκετά παιδιά τα οποία είναι αναγνωρίσιμα από τον κόσμο. Ανήλικοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές, youtubers, μοντέλα και «παιδιά θαύματα» προβάλλονται συνεχώς. Κάποια, δικαίως ξεχωρίζουν κι ακολουθούν μια λαμπρή καριέρα ενώ άλλα ξεχνιούνται με το πέρασμα του χρόνου ώσπου μεγαλώνουν και δεν τ’ αναγνωρίζει πια κανείς. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Διότι στη μία περίπτωση μπορεί, πράγματι, να επρόκειτο για μεγάλα ταλέντα κι αυτή να ήταν μια καλή αρχή για τα ίδια. Από την άλλη, είναι άδικο οι γονείς να καθορίζουν το επάγγελμα και το μέλλον των παιδιών τους χωρίς την ουσιαστική συγκατάθεσή τους. Επομένως, καλώς «εξαφανίστηκαν» όσοι δε θέλησαν, δεν μπόρεσαν ή δεν τα κατάφεραν σ’ ένα επάγγελμα– διότι παρά το πνεύμα της, η τέχνη λειτουργεί κι ως επάγγελμα- το οποίο κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για εκείνους.

Μεγαλώνοντας «στην αφάνεια του Hollywood» οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ικανοποιημένοι με την πορεία που ακολουθήσαμε. Όσοι ήταν να ξεχωρίσουν στον καλλιτεχνικό χώρο, βρήκαν την άκρη και το έκαναν παρά τα εμπόδια που, σίγουρα, κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν. Ίσως θα ήταν βοηθητικό για τους ίδιους να είχαν ξεκινήσει νωρίτερα την καλλιτεχνική τους καριέρα, ωστόσο αυτό δεν τους απέτρεψε από το να ακολουθήσουν το ταλέντο τους και να είναι σήμερα διάσημοι. Άλλωστε, μπορείς να γίνεις ό, τι επιθυμείς, αρκεί να το προσπαθήσεις. Ο χρόνος από εκεί και πέρα είναι απλά μια λεπτομέρεια.

Άρα όλοι αυτοί που εκτέθηκαν από μικρή ηλικία στο φακό, είχαν αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή τους; Σίγουρα όχι, μα δε θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως ήταν όλα εύκολα για εκείνους. Το θέμα είναι πως η αιτία της προβολής τους δεν προερχόταν από δική τους επιθυμία εξ ολοκλήρου, μα από χαμένες φιλοδοξίες των ατόμων που τα βοήθησαν να φτάσουν μέχρι εκεί. Ίσως φαίνεται λίγο «κακό», πολλοί θα πουν πως οι γονείς εκμεταλλευτήκαν το ταλέντο των παιδιών τους για να προβληθούν οι ίδιοι και πως με αυτό τον τρόπο στέρησαν την αφελή αθωότητα μιας παιδικής ηλικίας που έφυγε νωρίς, ωστόσο αυτό είναι υποκειμενικό και κάποιος που δεν το έχει βιώσει δεν μπορεί να έχει ξεκάθαρη άποψη. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι γονείς συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να δίνουν τη συγκατάθεσή τους στην προβολή των παιδιών τους, ακόμη κι αν γνωρίζουν τον υποθετικό κίνδυνο που τα υποβάλλουν. Αν κάποιος γονέας είναι σίγουρος πως θα μπορέσει να κρατήσει την ισορροπία ανάμεσα στη ζωή ενός διάσημου κι ενός «άσημου» παιδιού, εάν γνωρίζει πώς μπορεί να το προστατέψει, τότε είναι ελεύθερος να δράσει όπως ο ίδιος θεωρεί σωστά. Ίσως όμως αυτό που αξίζει να θυμόμαστε, είναι πως πίσω από τα αστραφτερά φλας και τις τεράστιες κάμερες, τους ξεκαρδιστικούς ή συγκινητικούς διαλόγους, τα φώτα, τα αυτόγραφα, τα φανταχτερά ρούχα, υπάρχει μόνο ένα παιδί, που θέλει να είναι αυτό ακριβώς.  Παιδί.