Την πρώτη μέρα στη δουλειά πάντα θα είσαι το απόλυτο ψάρι

Χρόνια στο σχολείο, άλλα τόσα στη σχολή, σεμινάρια, πρακτικές κι εξειδικεύσεις, κάποια στιγμή σε δικαιώνουν και γίνονται αυτά τα μέσα για να εργαστείς στη νέα θέση που προκηρύχτηκε στο αντικείμενό σου. Δούλεψες βέβαια και σε άσχετα πόστα πιο πριν, τη δουλειά δεν τη φοβάσαι, θέλεις πια να ανεξαρτητοποιηθείς. Και να, που σου δίνεται η ευκαιρία, όλα όσα διδάχθηκες τόσα χρόνια να τα κάνεις πράξη και –επιτέλους- βασικό σου επάγγελμα.

Παίρνεις τη θέση, ντύνεσαι ανάλογα κι είσαι έτοιμος για την πρώτη σου μέρα στη δουλειά. Γεμάτος άγχος μα και ενθουσιασμό, συστήνεσαι στους συναδέλφους σου και κατονομάζεις την ιδιότητά σου. Έπειτα από ώρα και αφού σε έχουν κατατοπίσει οι πιο πρόθυμοι, έρχεται η ερώτηση- κεραυνός από το διευθυντή/ υπεύθυνο «Με ποιο σύστημα σκέφτεσαι να δουλέψεις;» και κάπου εκεί συνειδητοποιείς τι ακριβώς έχει γίνει. Ανέλαβες μια θέση, επειδή ο τίτλος της καταγράφεται στο πτυχίο σου, έχεις μια γενική εικόνα για το τι πρόκειται, μα πώς ακριβώς γίνεται αυτό είναι άλλου παπά το ευαγγέλιο. Κι όσο προσπαθείς να θυμηθείς τι έκανες στην πρακτική, τόσο πιο πολύ αγχώνεσαι αφού νιώθεις πως ναι μεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις μα όχι πώς να το ξεκινήσεις. Η πίεση, δε, που βιώνεις έχοντας από πάνω σου κάποιον υπεύθυνο, σε κάνει να χάνεσαι ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα να αναπολείς τα όμορφα χρόνια που έκανες παζλ με το παιδί της γειτόνισσας κι έβγαζες το κατιτίς σου.

Πριν σε πιάσει πανικός, πρέπει να σκεφτείς ένα πράγμα: κανείς εκεί μέσα δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ακόμη κι αν είχε προϋπηρεσία στο συγκεκριμένο τομέα. Κι αυτό γιατί κάθε επαγγελματικό περιβάλλον είναι διαφορετικά δομημένο, με τους δικούς τους κανόνες και ξεχωριστές υποχρεώσεις. Ο τρόπος που λειτουργεί οποιαδήποτε είναι δομή, είναι μοναδική και οι «άγραφοι κανόνες» μεταξύ των υπαλλήλων είναι πολλοί περισσότεροι από τους καταγεγραμμένους. Επιπλέον, οι συνάδελφοί σου γνωρίζουν ακριβώς πώς αισθάνεσαι και δε θεωρούν τίποτα δεδομένο από εσένα, τις πρώτες ιδίως ημέρες. Θα σου μάθουν, θα σου δείξουν, θα σε ρίξουν στα βαθιά μέχρι να μάθεις να κολυμπάς μόνος σου σε όλο αυτό. Το θέμα είναι να μην τα παρατήσεις. Κανείς δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει όταν πρωτοπροσλαμβάνεται σε μια θέση εργασίας. Κι ας σπούδασε για χρόνια πάνω σε αυτό κι ας έχει του κόσμου τις εξειδικεύσεις κι ας έχει συνεργαστεί με τους καλύτερους πάνω στο συγκεκριμένο τομέα. Κι αν κάποιος το παίζει «απόλυτος γνώστης» και γεμάτος αυτοπεποίθηση, είναι εκείνος που θα τα κάνει θάλασσα στο τέλος.

Γιατί μόνο ο χρόνος είναι εκείνος που μπορεί να σε κάνει άριστο επαγγελματία σε συγκεκριμένο επαγγελματικό περιβάλλον. Φυσικά και οι γνώσεις μετράνε, μα οι συνθήκες εργασίας, ο τρόπος συνεργασίας και η επαγγελματική καθημερινότητα, επηρεάζουν στο μεγαλύτερο ποσοστό τον κάθε εργαζόμενο. Δεν έχει νόημα να μπορείς να κάνεις το τέλειο κούρεμα αν πρώτα δε μάθεις την ακριβή χρήση κάθε αντικειμένου κομμωτικής, δεν μπορείς να συμβουλέψεις στιλιστικά κάποιο πελάτη χωρίς να έχεις ενημερωθεί «κατά πόσο δέχεται την κριτική» από τους συναδέλφους σου, ούτε είσαι σε θέση να συνεργαστείς με το λογιστή της επιχείρησης αν δεν αντιληφθείς τον τρόπο σκέψης του.

Το θέμα σε κάθε περίπτωση είναι να έχεις υπομονή κι επιμονή και να μην υποκύψεις στην πρώτη φωνή που θα ουρλιάξει μέσα σου να φύγεις. Ελάχιστοι είναι εκείνη που τον πρώτο μήνα –τουλάχιστον- πηγαίνουν με ευχαρίστηση στη νέα τους δουλειά. Ακόμη πιο λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τελικά τι δουλειά κάνουν. Κάποιοι –μεταξύ μας- δεν το μαθαίνουν και ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ο τολμών νικά και μόνο αν αξιοποιήσεις κάθε επαγγελματική δυσκολία που θα βρεις μπροστά σου θα μπορέσεις να γίνεις ένας καλός επαγγελματίας.