Δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη, ούτε επεξεργαζόμαστε με την ίδια ταχύτητα τα γεγονότα. Ακόμη κι αν ο τρόπος σκέψης μας ταιριάζει αρκετά με κάποιου άλλου, αυτό δε σημαίνει πως κατανοούμε τα πάντα ταυτόχρονα. Και δεν είναι κακό να μην αντιλαμβανόμαστε πάντοτε τα υπονοούμενα, να μην καταλαβαίνουμε κάτι που άλλοι θεωρούν αυτονόητο, να καταλήγουμε τελικά στα ίδια συμπεράσματα. Ο καθένας σκέφτεται με τον δικό του τρόπο, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα βάσει των εμπειριών και των πεποιθήσεών του.
Είναι κάπως άβολο κάποιες φορές να μην «πιάσεις» το αστείο που έκανε την παρέα σου να ξεκαρδιστεί. Είναι λίγο τρομακτικό όταν καταλαβαίνεις πως η πλειοψηφία των ατόμων που είδαν την ίδια ταινία με σένα κατάλαβαν κάτι που εσύ ούτε καν παρατήρησες καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής. Είναι αρκετό αμήχανο να σε ρωτούν κάτι στο οποίο, από τον τρόπο τους, αντιλαμβάνεσαι πως πρέπει ν’ απαντήσεις με ευκολία όμως εσύ δεν έχεις καταλάβει λέξη.
Το ίδιο άβολο, αμήχανο και τρομακτικό είναι ωστόσο, όταν συμβαίνει κάτι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται εκτός από σένα. Όταν θεωρείς μια εξέλιξη αυτονόητη και σε κοιτούν με γουρλωμένα μάτια όταν λες πως το θεωρούσες δεδομένο. Όταν συνειδητοποιείς πως έχεις αντιληφθεί κάτι το οποίο η πλειοψηφία των ανθρώπων που είναι δίπλα σου, αγνοούν παντελώς. Είναι η στιγμή που η αμφισβήτηση στην κριτική σου ικανότητα αποτελεί το φυσικό επακόλουθο. Γιατί έχουμε μάθει να θεωρούμε πως η άποψη που εκφράζουν οι πολλοί, είναι κι η σωστή. Γιατί ως κοινωνία έχουμε εξελιχθεί έτσι, ώστε να πιστεύουμε πως «αφού αυτό το κάνουν πολλοί, μάλλον είναι και το σωστό».
Κι όταν έπειτα από σκέψη καταλήγεις πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από τη δική σου αντίληψη κι αφού εξετάσεις όλους τους παράγοντες και καταλήξεις πως είχες κρίνει ορθά, τότε έρχεται ο διχασμός. Από τη μια θέλεις να πεις αυτό που αντιλήφθηκες για να το καταλάβουν κι οι άλλοι. Από την άλλη θεωρείς πως αν πάρεις τον λόγο κι αρχίσεις να εξηγείς, θα φανεί πως κάνεις επίδειξη ευστροφίας. Οπότε, επιλέγεις να σωπάσεις ή να κάνεις κι εσύ τον ανίδεο μέχρι κάποιος να επισημάνει αυτό που εσύ γνωρίζεις ήδη. Και κάνεις πως ενθουσιάζεσαι κιόλας όταν το ακούς, για να μοιάζεις ίδιος με τους άλλους.
Κομπλεξάκι. Ναι, η υποβίβαση της αντίληψής σου για να μη φανείς «ο έξυπνος της παρέας» δεν είναι κάτι λιγότερο από αυτό. Διότι καλώς ή κακώς αυτή είναι η αλήθεια σου, η αντίληψή σου, ο τρόπος σου, τα οποία και πουλάς για να αισθάνεσαι ότι ανήκεις, χωρίς ωστόσο κάποιος να σε πέταξε εκτός ομάδας. Το ότι άλλοι δεν είναι σαν εσένα κι έχουν διαφορετική ταχύτητα επεξεργασίας, δεν τους κάνει κατώτερούς σου μα διαφορετικούς. Κι είναι πολλές οι φορές που η ταχύτητα σκέψης, η διαύγεια, η εφευρετικότητα, η δημιουργικότητα, ακόμα και η ελευθερία σκέψης εν γένει, κρύβονται και καλύπτονται πίσω από ένα «ας το πει κάποιος άλλος, μην ξεχωρίσω και στιγματιστώ».
Είναι γνωστό και μέσω ψυχολογικών και κοινωνικών πειραμάτων πως οι άνθρωποι τείνουμε να συμπαθούμε περισσότερο εκείνους που θεωρούμε πως παρουσιάζουν παρόμοια χαρακτηριστικά μ’ εμάς. Όμως, δε γίνεται να μοιάζουμε σε όλα κι ούτε πρέπει να προσποιούμαστε πως μοιάζουμε με όλους. Το να κρύβεις την ευστροφία σου δε σε κάνει περισσότερο αποδεκτό μα καταπιεσμένο. Και μάλιστα από τον ίδιο σου τον εαυτό κι υπό το φανταστικό σενάριο ότι δε θα σε αποδεχτούν. Ίσως όλα να άλλαζαν, αν επιτέλους καταλαβαίναμε οι άνθρωποι πως πάντα μα πάντα θα ψάχνουμε την καλή ιδέα και την έξυπνη ατάκα, από όπου κι αν προέρχεται. Γιατί ποιος δε θέλει να είναι τα πράγματα ενδιαφέροντα με αντίβαρο να μείνουν απλώς ίδια;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
