Κάποιοι αποφεύγουν τη μοναξιά- στην πραγματικότητα δεν την αντέχουν. Αρνούνται να μείνουν μόνοι, με τον εαυτό τους για συντροφιά, ακόμη και για λίγα μονάχα λεπτά. Δεν είναι δύσκολο να τα καταφέρουν, αφού ακόμα κι όταν απουσιάζει η ύπαρξη φυσικών προσώπων βρίσκουν εναλλακτικές παρέες– τηλεφωνικές, τηλεοπτικές, ιντερνετικές.
Είναι εκείνοι που συνήθως παραμένουν σε μια σχέση που καθόλου δεν τους εκφράζει πλέον, μονό και μόνο για να μη μείνουν μόνοι. Είναι εκείνοι που κάνουν δύο και τρεις δουλειές, ώστε ο ελεύθερος χρόνος με τον εαυτό τους να είναι μηδαμινός, σχεδόν ανύπαρκτος. Είναι εκείνοι που θα βγουν Παρασκευή βράδυ σ’ ένα μαγαζί που δεν τους ταιριάζει και τόσο, γιατί η εναλλακτική να παραμείνουν στον καναπέ μόνοι τους φαντάζει εξαιρετικά τρομακτική. Είναι εκείνοι που δε θα πάρουν το ρίσκο να φύγουν, γιατί τα άτομα που γνωρίζουν εδώ τους προσφέρουν έστω και μια εικονική ασφάλεια. Σπάνια θα έρθουν σε πραγματική ρήξη με τον άνθρωπό τους, αφού το ενδεχόμενο να τον χάσουν οριστικά τους προκαλεί άγχος κι αναστάτωση που ξέρουν πως δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Κι άλλοι αδυνατούν να διαχειριστούν την απόρριψη. Δεν έχουν αποδεχτεί πως δεν είναι δυνατό να είναι αρεστοί σε όλους και σπάνια θα σου ανοιχτούν ολοκληρωτικά. Συνήθως συμβιβάζονται ως χαρακτήρες, προσαρμόζονται στις επιθυμίες των πολλών, υιοθετούν στάσεις κι απόψεις που είναι γενικά αποδεκτές από τους περισσότερους και συνήθως καταλήγουν να πλάθουν έναν χαρακτήρα «ψεύτικο», που ελάχιστα μοιάζει στην πραγματική τους ιδιοσυγκρασία.
Δεν τους χαρακτηρίζεις υποκριτές, αφού έχουν μπει τόσο καλά στον ρόλο τους που μέχρι και οι ίδιοι καταλήγουν να πιστεύουν πως είναι ο πραγματικός τους εαυτός αυτό που παρουσιάζουν. Είναι εκείνοι που έχουν πολλές, διαφορετικές μεταξύ τους, παρέες και που ταιριάζουν σε όλες. Που ενθουσιάζονται με όλα όσα σου φαίνονται ενδιαφέροντα και που τυχαίνει να έχουν ασχοληθεί και οι ίδιοι στο παρελθόν με κάτι παρόμοιο. Που συμπαθούν τους ειλικρινείς, τους απότομους, τους τολμηρούς, τους φοβητσιάρηδες , τους κοινωνικούς, τους συνεσταλμένους, τους καλλιτέχνες, τους τεμπέληδες, αφού με όλους έχουν κάτι κοινό. Είναι εκείνοι που δε θα είναι ποτέ επικριτικοί μαζί σου κι αν διαφωνούν με κάποια σου πράξη, θα σου το πουν τόσο διακριτικά που ανάθεμα κι αν καταλάβεις τη διαφωνία τους.
Είναι κι εκείνοι που τρέμουν την αλήθεια. Οποιουδήποτε είδους αλήθεια. Εκείνοι που έχουν επιλέξει να ζουν σε μια γυάλα που κανένας άλλος δε δημιούργησε για εκείνους, μοναχά οι ίδιοι, για να προστατευτούν. Αυτοί συνήθως είναι πιο μοναχικοί, αφού στις πραγματικές παρέες συχνά λέγονται οι πιο σκληρές αλήθειες, γι’ αυτό κι επιλέγουν να κρατήσουν το λίγο από τον καθένα που συναναστρέφονται. Αρνούνται να δεχθούν πως ένα τραγικό γεγονός έχει συμβεί και πως μια ωραιοποιημένη εξήγηση δεν υπάρχει. Οι αιτίες που προσδίδουν στις αρνητικές καταστάσεις είναι πάντοτε θετικά στολισμένες κι η ελπίδα πως το προφανές αρνητικό είναι κατά βάθος θετικό, δεν απουσιάζει ποτέ. Δεν είναι εκείνοι που οι πολλοί τους αποκαλούν «αισιόδοξους», αλλά οι άλλοι, που απλά δε δέχονται πως οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που οι ίδιοι δημιουργούν δεν έχουν πάντοτε θετικά κίνητρα.
Οι περισσότεροι όμως, φοβούνται τις σχέσεις. Τις αληθινές κι ειλικρινείς σχέσεις, που σε κάνουν ένα με τον άλλο και καταλήγεις στο σημείο που δε χρειάζεται πλέον να εξηγείς, αρκεί το βλέμμα που θα κοιτάξεις. Είναι οι σχέσεις οι πραγματικές, που να κρύψεις κάτι από τον άλλο δε μπορείς- δε βρίσκεις τον λόγο κιόλας να το κάνεις! Είναι οι σχέσεις που πρέπει να σκεφτείς ξανά και ξανά, αν όλη αυτή η έκθεση του εαυτού σου θα σου βγει σε καλό ή αν θα γυρίσει κάποια στιγμή εναντίον σου. Είναι οι σχέσεις που βασίζονται σε μεθυσμένες προσωπικές εξομολογήσεις, οι οποίες από την ώρα που έγιναν, ένιωσες τον άλλο βαθύτερα εντός σου. Είναι οι σχέσεις που δεν μπορείς να υποκριθείς πως δε συμβαίνει κάτι, γιατί ο άλλος ξέρει ακριβώς τι σου συμβαίνει και κυρίως πώς νιώθεις με όλο αυτό που συμβαίνει. Κι είναι άβολο πραγματικά, γιατί κατά κάποιο τρόπο, έχεις δώσει το δικαίωμα σε ένα άτομο τρίτο να είναι παρατηρητής των συναισθημάτων σου, που τόσο καλά έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι και να κρύβεις τόσα χρόνια.
Είναι κι αυτοί που φοβούνται όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα. Που συμβιβάζονται, προσαρμόζονται, απομονώνονται, κρύβονται κι είναι εκεί, όποτε οι ίδιοι το θέλουν. Που οι φόβοι τους, καθορίζουν τη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους και που κάθε αντίδρασή τους, είναι απόρροια των ανασφαλειών τους. Κι είναι πολλοί, είναι δίπλα σου, ζουν μαζί σου, ίσως και στο ίδιο σου το σπίτι. Είναι οι φίλοι σου, οι συνάδελφοι, οι γνωστοί και οι συγγενείς σου, που αναγνωρίζοντας -ή όχι- τις δικές σου ανασφάλειες, είναι στο πλάι σου και να μπουν στη θέση σου προσπαθούν, χωρίς όμως να τα κάνουν με επιτυχία, αφού εκείνες οι ίδιες καθορίζουν τις σκέψεις, τις συμβουλές και τις κινήσεις τους. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να είσαι επικριτικός απέναντι στις αψυχολόγητες -συχνά- συμπεριφορές τους, ούτε να απογοητεύεσαι όταν οι συμβουλές τους δε σου φαίνονται βοηθητικές. Ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, γιατί δεν έχουν όλοι τα ίδια αδύναμα σημεία. Όμως ευτυχώς, είμαστε πολλά περισσότερα απ’ αυτά.
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
