Ενός λεπτού οργή για όσους έχουν την κακία στο στόμα

Υπάρχει μια κατηγορία προσωπικοτήτων σαφώς πιο επικίνδυνη απ’ όλους τους μοχθηρούς τύπους της Ντίσνεϋ μαζί. Τσεκούρι συνήθως δεν κρατά κι άδεια οπλοφορίας κατέχει μονάχα στο νεροπίστολο -άντε και στις μπουγελόφατσες ύστερα από επίπονες προπονήσεις και θυσίες ετών. Εμφανίζεται, συνήθως, καλοντυμένη, σικάτη, με στιλ, αιχμηρή άποψη και την απαραίτητη συλλογή μυθιστορημάτων του Πάολο Κοέλιο. Ενστερνίζεται τη θρυλική πια φράση «όταν λαχταράς κάτι πάρα πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις» κι αρέσκεται να επιθυμεί περισσότερο από καθετί την εκτόξευση δηλητηριωδών σχολίων προς πάσα κατεύθυνση.

Στην παρουσίαση του πρώτου σου βιβλίου, εσύ τρέμεις από χαρά και συγκίνηση ενώ ο συνάδελφός σου στήνεται καρτερικά στη σειρά για την υπογραφή του αντιτύπου του. Προτού τη γλυκιά αφιέρωση προσγειώσεις στο χαρτί του εκείνος σπεύδει με περίσσεια αβρότητα να σχολιάσει το φτωχό αριθμό των σελίδων σου, το ανέμπνευστο εξώφυλλο, ακόμη και το ίδιο σου το ονοματεπώνυμο που εύηχο καθόλου δεν είναι και μηδαμινές πιθανότητες συγκεντρώνει να ξεχωρίσει στο πάνθεον των αθάνατων γραφιάδων.

Η παρουσίαση τελειώνει και λίγο πριν με πιτζαμούλες και παντόφλες τις ξάπλες σου απολαύσεις, στο σκύλο σου περνάς το λουρί και την καθιερωμένη βραδινή βολτούλα του χαρίζεις στο πάρκο της γειτονίας. Το αβρό αγόρι του απέναντι γραφείου πάλι από μια γωνιά ξεπηδά. «Θα σου φύγει το ζωντανό απ’ τα χέρια», σε προειδοποιεί εν μέσω χαχανητών. «Εδώ με το ζόρι φροντίζεις τον εαυτό σου. Μου ήθελες και κατοικίδιο, τρομάρα σου», συνεχίζει με σαφή διάθεση ενθάρρυνσης ενώ εσύ έχεις ήδη μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που του εκμυστηρεύτηκες πως έκαψες το φαγητό την προηγούμενη Δευτέρα.

Αποκτάς τη θέση των ονείρων σου κι εκτελείς ακροβατικά αντάξια φτασμένων επαγγελματιών της ενόργανης απ’ τον ενθουσιασμό. Το κολλητάρι σου υπενθυμίζει, όμως, πως κομματάκι μακριά σου πέφτει η νέα εργασία, το μετρό δε βολεύει, το τρένο δεν είναι καθαρό και το παρκάρισμα εκεί κοντά μια τύχη βουνό την απαιτεί. Όσο για τη φρέσκια σχέση σου, σαφέστατα κι εγκρίνεται! Φιλότιμο παιδί φαίνεται, με ήθος και ρομαντικά αισθήματα. Μα να, αυτό το βλέμμα το αγελαδίσιο να του άλλαζες και τη χημεία σας την ανύπαρκτη να δουλεύατε λίγο κι όλα πρίμα θα πήγαιναν.

Ο παλιός συμφοιτητής σε συναντά απρόσμενα στην ουρά της τράπεζας με καλογραμμωμένη σιλουέτα έπειτα από διατροφικές στερήσεις και σκληρή γυμναστική μηνών. Τους κοιλιακούς σου μετρά, αλλά το χλωμό σου πρόσωπο τον σκιάζει και καταλήγει στο συμπέρασμα πως η δίαιτα ορισμένους –όπως εσένα, για παράδειγμα– καθόλου δεν τους κολακεύει. Το εν λόγω φρούτο σε ανταμώνει έπειτα από λίγο καιρό και στο πλοίο όπου σπεύδει να σε συγχαρεί για την εύστοχη ενδυματολογική επιλογή των φαρδιών ρούχων, που καμουφλάρουν επιτυχώς τα τρία κιλάκια της πρόσφατης καλοπέρασής σου.

Η γειτόνισσα εκστασιάζεται με το ολοκαίνουριο ξανθό χρώμα των μαλλιών σου, αλλά με απαλή φωνούλα υπογραμμίζει πως αυτό διόλου δεν ταιριάζει στη λευκή σου επιδερμίδα. Το αυγουστιάτικο μαύρισμά σου θα το χαρακτήριζε σχεδόν εξωτικό αν τα σημάδια του μαγιό δεν είχαν προδώσει τη συνήθη τσαπατσουλιά σου.

Ενός λεπτού οργή, λοιπόν, για τα τσουβάλια κακιάς που προσγειώθηκαν στο κεφάλι μας, για τα επιτηδευμένα χαμόγελα που επιχείρησαν να μας χρυσώσουν το βλαβερό χάπι. Κι οι τύποι, που με το φαρμάκι στην άκρη της γλώσσας γκριζάρουν τα λημέρια του κόσμου μας, πασχίζουν άτσαλα να τονώσουν τη δική τους λαβωμένη αυτοπεποίθηση.

Τα κατορθώματα του φίλου, του γνωστού, του συγγενή ή του γείτονα φαντάζουν απειλητικά καθώς τους υπενθυμίζουν τους άδειους ουρανούς των ονείρων τους, τον ήλιο που δεν άγγιξαν, τα αστέρια που τόσες ευχές τους παρέλειψαν να εκπληρώσουν. Η χαρά πάντα κλέβει την παράσταση κι ένας ανασφαλής πρωταγωνιστής σπεύδει να την νοθεύσει με αμφιβολίες κι ερωτηματικά, προκειμένου να διασφαλίσει το ρόλο του και να υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τους προβολείς.

Οι τοξοβόλοι φθονερών ατακών καθρεφτίζουν στο περιβάλλον τους τα προσωπικά τους τρωτά σημεία, μήπως έτσι καταφέρουν να ξεφύγουν απ’ τη ζοφερή σκιά που σταθερά κυνηγά την πληγωμένη τους υπόσταση. Αποδομούν με ευκολία ό,τι δυσκολεύονται να φτάσουν αντί να προχωρήσουν θαρρετά στην κατασκευή ατσάλινης σκάλας που θα εκτοξεύσει στο απέραντο σύμπαν το μύθο τους.

Τρέμοντας πως δεν αξίζουν την ευτυχία, αναπαράγουν τις συγκρίσεις και τις ταπεινώσεις που ενδεχομένως και να βίωσαν σε πιο τρυφερή ηλικία. Γι’ αυτούς η ζωή είναι μόνο μια κούρσα και πρέπει πάση θυσία να τερματίσουν πρώτοι, ακόμη κι αν χρειαστεί να στιγματίσουν τα υπόλοιπα άλογα με την ετικέτα των κουτσών.

Στο φινάλε της διαδρομής, τα ολόχρυσα μετάλλια αποτυγχάνουν παταγωδώς να ζεστάνουν την καρδιά τους. Ο άνθρωπος, βλέπεις, κακός δε γεννιέται κι ο φθόνος μουτζουρώνει άτσαλα τον καμβά του θνητού πεπρωμένου.

Οι κακεντρεχείς μάχονται την αίσθηση ανεπάρκειάς τους. Η ύψιστη πρόκλησή τους είναι κάποτε να υψώσουν το παράστημά τους και να αναμετρηθούν στα ίσα με τα κακώς κείμενα της πορείας τους. Ας ξαναδιαβάσουν με ανοιχτή ψυχή την ιστορία τους, ας ξετρυπώσουν τα νοήματα πίσω απ’ τις λέξεις κι ας εντοπίσουν τους πελώριους δράκους και τις σκοτεινές μάγισσες που στιγμάτισαν το υποσυνείδητό τους. Έπειτα, ας βρουν τη δύναμη να τους συγχωρήσουν. Μα πρώτα ας τους διευκρινίσουν ορθά κοφτά πως παρτίδες μαζί τους πλέον δεν επιθυμούν. Κι ας τους αποχαιρετήσουν. Οριστικά κι αμετάκλητα.