Κάποτε αρραβωνιάζονταν τώρα κάνουν κοινά προφίλ

Μια φορά κι έναν καιρό, δεν υπήρχε τρανότερη απόδειξη αγάπης απ’ το γάμο. Παντρευόμασταν, που λες, ενώπιον Θεού κι ανθρώπων. Τα προσκλητήρια έφταναν μήνες πριν στα χέρια φίλων και γνωστών. Πετούσαν απ’ τη χαρά τους! Μα τι ρομαντισμός, τι πάθος, τι νέο κι αξιόλογο σπιτικό θα άνοιγε οσονούπω. Η κατάλληλη διεύθυνση τραπεζικού λογαριασμού αναγραφόταν συχνά στα ιερά προσκλητήρια. Έτσι, γιατί κάθε παραμύθι που σέβεται τις σελίδες του απαιτεί και το πλυντήριο πιάτων, το υπερσύγχρονο και συγκινητικό.

Με τα χρόνια άλλαξε η μόδα και τα social media εισέβαλαν στις ζωές μας. Είσαι τόσο ευτυχισμένος όσο ακριβώς δείχνεις. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Αυτό μας δίδαξαν. Τα ρούχα μας τα πιο εντυπωσιακά διαλέξαμε τότε και χαρίσαμε κάμποσα αστραφτερά κοντινά στο φακό. Με το κολακευτικό φίλτρο και τον άριστο φωτισμό μόνο. Εργένηδες ήμασταν ακόμη και με τέχνη το προφίλ μας κεντούσαμε. Δυναμικοί επαγγελματίες, φιλόδοξοι κι υπερταλαντούχοι. Φιλοσοφημένοι, ψαγμένοι μέχρι το κόκαλο -συγγνώμη, το όστο! Μια φίλη μου ανθρωπολόγος θα παρεξηγηθεί αλλιώς, πού να σου εξηγώ! Δημοφιλείς στις παρέες, το δίχως άλλο. Κάθε μισάωρο και διαφορετικό ταγκάρισμα, εξάλλου. Αντισυμβατικοί. Ελεύθερα πνεύμα που στις μονογαμικές σχέσεις χασμουριούνται και τους γύρω τους κρυφά ή και φανερά -ελλείψει διπλωματικών ικανοτήτων– για συμβιβασμένους λογαριάζουν. Χρυσές καρδιές, όμως. Με τα like και τα όλα μας.

Ο έρωτας κάποτε συνάντησε την παρέα μπακουριών. Αλλαγή πλεύσης τώρα. Η αγάπη νοηματοδοτεί τον κόσμο. Το αποστηθίσαμε κι ύστερα στους τοίχους της πόλης το γράψαμε. Και να τα πρώτα δειλά δημόσια ενσταντανέ. Ακροβατούσαν ανάμεσα στο «ε, ναι, λοιπόν, επιτέλους ζευγάρωσα» και στο «ελπίζω να μη χωρίσω σε τρεις μέρες και ρεζιλευτώ».

Αν κατ’ ευχήν κύλησε η γνωριμία κι ο θεός της τεχνολογίας σπαθί αποδείχθηκε, η σχέση γερές ρίζες άπλωσε κι η στιγμή η μεγαλειώδης ήρθε. Το κοινό προφίλ με το ταίρι στα social media ήταν πια γεγονός κι η μανούλα δάκρυζε μυστικά από συγκίνηση. Το αίτημα φιλίας της είχες κάποτε απορρίψει, μα η άτιμη βρήκε τον τρόπο, τον τσαχπνίκο και ξεχωριστό, για να σε κατασκοπεύει ηλεκτρονικά.

Οι φίλοι οι στενοί και καρδιακοί με διθυραμβικές κι άκρως μελιστάλαχτες ατάκες την τολμηρή σου κίνηση υποδέχτηκαν. Ανήκεις πια στην εκλεκτή κάστα των σοβαρά δεσμευόμενων, των τυχερών αγαπούληδων, που στις εφήμερες περιπέτειες χάρισαν μονάχα την πλάτη τους και το Facebook γλυκοκοιτάζουν για κουμπαριά.

Μεταξύ μας, τα κίνητρά σου δε χαρακτηρίζονται πέρα για πέρα αγαθά. Θυμήσου, σε παρακαλώ, την υπέροχη κολλητούλα του συντρόφου σου που σε τετ-α-τετ στο σπίτι της τον προσκαλούσε συχνά-πυκνά. Ασφαλώς και τίποτα πονηρό δεν τρέχει ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο αχτύπητα φιλαράκια. Το κατώτατο συναίσθημα της ζήλιας ποτέ το κουδούνι σου δε θα χτυπήσει. Μα να, ας της μπεις και λίγο στο μάτι, βρε αδελφέ! Ας διατυμπανίσεις μια σταλιά περισσότερο τον έρωτα σου τον παραμυθένιο. Ας της ξεκαθαρίσεις εμμέσως πως στο εξής η μοναδική πρόταση που επιτρέπεται να απευθύνει στην αγάπη σου είναι για τσάι. Πριν τις πέντε το απόγευμα. Φυσικά και με τη συνοδεία σου. Πάντα.

Κι έπειτα σειρά έχουν οι πιθανοί μελλοντικοί θαυμαστές. Σε κάθε γωνιά της Γης καραδοκούν -αν σφυρίξουμε αδιάφορα στις φήμες για ύπαρξη ζωής σε άλλους πλανήτες και βγάλουμε οριστικά τους εξωγήινους απ’ το παιχνίδι διεκδίκησης. Οι πειρασμοί μας περικυκλώνουν, που λες. Στο μπαράκι της γειτονιάς, στο απέναντι γραφείο της δουλειάς, μη σου πω και στο απέναντι πεζοδρόμιο γιατί κομματάκι υπερβολική θα σου φανώ και το δίκιο μου θα χάσω. Το χάπι δε θα στο χρυσώσω, μ’ ένα αίτημα φιλίας πολλά επίμονα φλερτ ξεκινούν. Με σχόλια όπως «λάικ» και «ουάου» σε απιστίες καταλήγουν. Το κοινό προφίλ τους επίδοξους ανταγωνιστές λιγάκι πιο μακριά κρατά, αυτό προκύπτει απ’ τα άτυπα στατιστικά.

Στην τελική, για να μη φλυαρούμε άσκοπα, γούστο και καπέλο σου η δημόσιά σου δέσμευση. Τη χαρά σου επιθυμούσες να μοιραστείς με την αξιοσέβαστη ηλεκτρονική κοινότητα. Τo Facebook, το Instagram και το Twitter τόνους ρυζιού για την αφεντιά σου έχουν ήδη παραγγείλει. Πρέπει να με αφήσεις για να τσεκάρεις τα λάικς; Καταλαβαίνω.

Φοβάμαι, ωστόσο, μην είναι πεσμένα και μου μελαγχολήσεις . Απ’ το μυαλουδάκι σου τότε θα περάσει η σκέψη πως με τον λεγάμενο δε γράφετε καλά στον φακό. Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που μαύρες πλερέζες κατεβάζουν για τα λάικς. Ο κόσμος δεν πεθαίνει από πείνα και πολέμους, αλλά από φτωχά views. Θα το έχεις ακουστά, ασφαλώς.

Λοιπόν, σε αποχαιρετώ. Καλά στέφανα. Μην παραλείψεις αριθμό τραπεζικού λογαριασμού.  Καθόλου μη μου αγχώνεσαι. Νέο σαλόνι θα αποκτήσεις, κουζίνα,  σιδερώστρα, ψυγείο. Ναι, και το υπερσύγχρονο πλυντήριο. Σαν να το βλέπω μπροστά μου κιόλας: «H Μαρία κι ο Τάκης νιώθουν νοικοκυρεμένοι στην τοποθεσία Πλυσταριό Εκάλης».

Άντε, και στα δικά μας οι ελεύθεροι. Στα κοινά προφίλ και στους ηλεκτρονικούς γείτονες που με ευγένεια τις κυρίες του χωριού παραμερίζουν κι αναβαθμισμένες βεράντες κοινωνικού σχολιασμού καθιερώνουν. Στην υγειά τους! Και στα λάικ τους!