Καταλαβαίνουμε ότι χάσαμε κάποιον όταν παντρεύεται

Πόσες ευκαιρίες, αλήθεια, σου απομένουν; Ποιες στιγμές δε στόχευσες στο κέντρο κi υποσχέθηκες στην αφεντιά σου πως την επόμενη φορά θα επιστρέψεις με πιο διεισδυτική ματιά και, συνεπώς, καλύτερο σημάδι; Κάθε διαδρομή του ανθρώπου στη Γη σφραγίζεται από ενθουσιώδη «ναι» και βροντερά «όχι», από πόρτες που ανοίγουν διάπλατα κι από άλλες που κλείνουν με κρότο. Κι εμείς μένουμε πίσω, ελπίζοντας πως τα «όχι» που μας πόνεσαν ενδεχομένως να μεταφραστούν και σε «βλέπουμε» στο εγγύς μέλλον, προσδοκώντας εκείνη τη μαγική στιγμή που σαν δραπέτες του ονείρου θα εισβάλλουμε απ’ το ξεχασμένο παράθυρο στο σκηνικό που κάποτε μεταθέσαμε για αργότερα.

Θυμήσου, από μικρό παιδί ακόμη σε συμβούλευαν στοργικά να μη στενοχωριέσαι. Θα γράψεις, άλλωστε, υπέροχα στο επόμενο διαγώνισμα, θα βγεις πρώτος σκόρερ στον αυριανό αγώνα μπάσκετ, θα χάσεις όλα τα περιττά κιλά από Δευτέρα, θα ρίξεις τον εγωισμό και θα πετάξεις σωσίβια λέμβο στο δεσμό σου από Πρωτοχρονιά. Και καθόλου μη με παρεξηγείς, ευεργετικές οι προτροπές των γύρω σου και κατευναστική η προσμονή για τη μεγαλειώδη εξέλιξη που σε καρτερεί στο τέλος του δρόμου αριστερά. Μα ανέμενες πάντα το σωστό λεωφορείο που θα σε μεταφέρει με ασφάλεια στο ευλογημένο σημείο κι ουδέποτε ξεκίνησες το περπάτημα για να το συναντήσεις.

Και κάπως έτσι τα χρόνια περνούσαν, σχέσεις κατέφταναν στο αεροδρόμιο της ζωής σου, κάποιες έφευγαν χωρίς να αφήσουν αποτυπώματα στην ψυχή, άλλες αποχωρούσαν ακριβώς τη στιγμή που ένιωθες έτοιμος να επιβιβαστείς σε νέες πτήσεις ερωτικής απογείωσης κι ορισμένες -οι μοιραίες και διαφορετικές- διαλύονταν σε πεισματικές σιωπές, σκόνταφταν σε ατσάλινους τοίχους φόβων.

Ο έρωτας που σε σημάδεψε, ο φτερωτός θεός που σε εγκατέλειψε το πιο σκοτεινό βράδυ παρέα με ένα κουτάκι χαρτομάντιλα κι ένα τσουβάλι από εκκρεμότητες, από λόγια που δεν ειπώθηκαν, από επιθυμίες που δεν εκδηλώθηκαν, από λάθη που επαναλήφθηκαν, από συναισθήματα που κούρνιασαν στη γωνία των υπεκφυγών.

Χωρίσατε λοιπόν, καθώς δεν βρήκατε τη δύναμη να υπερβείτε τους εαυτούς σας, να συνθηκολογήσετε με τη λυτρωτική αλήθεια πως το ιδανικό δε θρονιάζεται απαραιτήτως στο σαλόνι της μικροαστικής ζωούλας αφού διψά τόσο πολύ για ανατροπή των ισορροπιών κι ανακάτεμα της τράπουλας του πεπρωμένου.

Και το είχες αποφασίσει. Η σχέση εκείνη δεν ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου. Όχι τότε τουλάχιστον. Ίσως ήθελες ακόμη πολλές εμπειρίες να γευτείς, να ταψιδέψεις και να χάσεις εισιτήρια, να σπάσεις πέντε-έξι πυξίδες προτού πάρεις το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Και πίστευες πως το σπίτι θα βρίσκεται αιωνίως εκεί, πως ο γερανός του χρόνου δε θα κατάφερνε ν’ αγγίξει το οικοδόμημα του απωθημένου σου.

«Ο γαμπρός ας φιλήσει τη νύφη». Μπορεί άραγε μια φράση να κατεβάζει την αυλαία στην ψευδαίσθηση των αμέτρητων ευκαιριών, στην τραγική ιστορία καταραμένων εραστών που σαν ανικανοποίητοι έφηβοι έτρεξαν μακριά από ό,τι περισσότερο πόθησαν;

Καθώς τα διαζύγια πληθαίνουν κι οι μονογαμικές σχέσεις φαντάζουν προστατευόμενο είδος στον ωκεανό της αέναης ηδονής, εμείς συνεχίζουμε να ταυτίζουμε το ιερό μυστήριο με την κομβική στιγμή που παλιοί αγαπημένοι αποχωρούν σκυθρωποί και κατατροπωμένοι απ’ τη στοιχειωμένη καλύβα της καρδιάς μας. Κι οι σκιές των φαντασμάτων διαλύονται στο φως της ημέρας, μα, μεταξύ μας, ήλπιζες πως κάποτε το φάντασμα θα λάμβανε σάρκα κι οστά, θα άρπαζε τον πρώην απ’ το χέρι και θα τον οδηγούσε σε μονοκατοικία με ανθισμένο κήπο και κάνα δυο σκυλιά για να παίζουν αργότερα με τα παιδιά σας.

Ο γάμος απ’ το παραμυθένιο φινάλε κάθε χολιγουντιανής ταινίας που σέβεται τις περγαμηνές της, μεταμορφώνεται στην τελική πράξη δράματος. Εσύ ανοίγεις το μπλοκάκι με τα πιο πιθανά σενάρια προσωπικής γαλήνης και διαγράφεις βιαστικά από εκεί το όνομά του. Εξάλλου ανήκει πια στην κάστα των παντρεμένων, των εραστών που πέρασαν στο πάνθεον της ιστορίας, που δεν αλλοιώθηκαν απ’ την γκρίζα ρουτίνα της καθημερινότητας, που δεν υποβιβάστηκαν σε γλυκερά προσωνυμία τύπου «ο αντρούλης μου», ή «η γυναικούλα μου», μα ντύθηκαν το κοστούμι της αθανασίας, του άπιαστου, του «κάποτε» που δεν πέρασε στο «τώρα».

Το σύμπαν σε κρυφοκοιτά, ωστόσο, από εκεί ψηλά. Αναρωτιέται για πόσο ακόμη θα μεταθέτεις την ευτυχία σου στο αύριο, στην επόμενη Δευτέρα, στο νέο έτος, στο μήνυμα που δε στάλθηκε, στη συγγνώμη που δεν ακούστηκε, στο πιο χρυσό καλοκαίρι που δε σε αντάμωσε ακόμη.

Κι είναι σαν να σου χαμογελά πικρά καθώς γνωρίζει πως η αγάπη δεν ανταμείβει τους δειλούς, πως στην ταινία του έρωτα εκείνος που βασίζεται στο σίκουελ δεν κερδίζει ποτέ το όσκαρ.