Να επιλέξεις την καψούρα σου, όχι το πρότζεκτ σου

Ωραία… Δείξε μου τη λίστα σου, σε παρακαλώ. Σοβαρολογώ. Επιθυμώ απλώς να καθησυχάσω την αφεντιά μου πως το λογιστικό μου φύλλο συμπλήρωσα έξυπνα. Για να δούμε… Μάλιστα: «Νέος-α αναζητά το ιδανικό ταίρι στο πρόσωπο ατόμου με σταθερό μισθό. Αν πρόκειται για γυναικά προτιμητέο θα ήταν να είναι δημόσια υπάλληλος με άπλετο ελεύθερο χρόνο, μηδαμινές φιλοδοξίες και δυνατότητα πλήρους αφοσίωσης στην ανατροφή των τέκνων. Για τον άντρα τα πράγματα αλλάζουν λιγουλάκι καθώς –κακά τα ψέματα– ενδείκνυται ο τύπος με κύρος, φαρδιές πλάτες και παχυλές εισπράξεις».

Μη μας περάσετε ωστόσο για τίποτα επιφανειακούς! Προς Θεού, η αξία του ανθρώπου δε μεταφράζεται στα ευρώ του κι ο άψογος σύντροφος συγκεντρώνει ένα πλήθος χαρισμάτων προσωπικότητας. «Ζητείται, που λες, γυναίκα νοικοκυρά –σαν τη μανούλα– που με σπάνια μαεστρία συνδυάζει σφουγγαρίστρα κι επαγγελματικό χαρτoφύλακα. Καλόβολη τόσο ώστε να ανέχεται τα παιδιάστικα καμώματα του αιωνίως εφήβου συντρόφου ή, τέλος πάντων, μπροστά του να εξασκεί το χαμόγελο της υποτακτικής θηλυκότητας κι από πίσω, πλαγίως και σεμιναριακώς ύπουλα, να κινεί τα βήματα σαν κρυφός Χίτλερ με ντεκαπάζ.

Την αντροπαρέα να κανακεύει με την πρώτη ευκαιρία -από κοντά, έτσι, θα την έχει και προληπτικά θα δρα σε τυχόν υποψία παραστρατήματος. Στα πεθερικά θα φορά τη φούστα τη μακριά και σεμνή -από κάτω, βέβαια, οι ζαρτιέρες μια υποψία ξελογιάσματος μετά απ’ τις οικογενειακές αγγαρείες θα αφήνουν. Την πεθερούλα θα σπεύδει να βοηθά στο πλύσιμο πιάτων και στο σερβίρισμα, καθώς για ένα κούτελο προκομμένο ζούμε στη σεβαστή κοινωνία μας. Σεβόμενη το πανίσχυρο οιδιπόδειο σύμπλεγμα, τις προσβολές θα καταπίνει αμάσητες, παρασκηνιακά πριονίζοντας την καρέκλα της μητέρας-αφέντρας.

Στην αντίπερα όχθη, το αρσενικό το στιβαρό, αντιρρήσεις πολλές δεν προβάλλει στο σπίτι έστω κι αν στην κοινωνική αρένα χτυπά το αβρό χεράκι στο τραπέζι, για την απαραίτητη φιγούρα στα φιλαράκια. Τη σύζυγο έχει κορώνα στο στενόμυαλο κεφαλάκι του, χατίρι δεν της χαλά και τα κατάλληλα δωράκια έκπληξη –κατόπιν αυστηρής υποδείξεως– της κάνει. Επίσης, η μέτρια εμφάνιση κι η χαμηλή αυτοπεποίθηση ισοδυναμούν με λιγότερες πιθανότητες απιστίας και εκδήλωσης επαναστατικών διαθέσεων, οπότε για να εξετάσουμε και αυτά τα στοιχεία…».

Ο κόσμος, λοιπόν, μοιάζει να συντάσσει με αξιοθαύμαστο ζήλο λογιστικά φύλλα παραμερίζοντας συναισθήματα. Γίνεται πια πολύς λόγος για τους συντρόφους-πρότζεκτς, για όσους θα μπορούσαν να υποστηρίξουν με συνέπεια τον αυριανό ρόλο του γονέα. Μα κάπου εδώ αρχίζω να αναρωτιέμαι: Ποιος, στα αλήθεια, είναι ο ιδανικός γονέας κι αφού οι άνθρωποι πλαγιάζουν στο κρεβάτι της ισόβιας δέσμευσης με τα πρότζεκτ τους, γιατί τότε οι καρποί της υπολογιστικής τους καψούρας εξελίσσονται σε ενήλικες με άπειρα συμπλέγματα κατωτερότητας;

Κάτι πρέπει να πηγαίνει πολύ στραβά σε τούτο το σύμπαν, τελικά. Κάτι που τα εξελάκια των συν και πλην αδυνατούν, προφανώς, να προβλέψουν. Ο αστάθμητος παράγοντας, ενδεχομένως. Βλέπεις, η σύζυγος με το νόστιμο μουσακά και το επιδέξιο ξεσκονόπανο μπορεί και να είναι λιγουλάκι αργόσχολη ή να υπολείπεται αυτοεκτίμησης. Στην παραπάνω περίπτωση αναθρέφει τέκνα σ’ ένα σπίτι με ελάχιστα μικρόβια, μα και με μηδαμινά ερεθίσματα. Βάζει έτσι το λιθαράκι της στη διαμόρφωση χαρακτήρων που βασανίζονται από συναισθηματικές εξαρτήσεις αναζητώντας κι αυτοί αργότερα, με τη σειρά τους, τη νύφη του δραστικού απορρυπαντικού και της ψυχαναγκαστικής αναπαραγωγής καταβολών.

Έπειτα, ο σύζυγος ο οικογενειάρχης σαν πιστός σκύλος αράζει στον καναπέ της αδράνειας. Το πρόγραμμα της κυρίας του εξυπηρετεί, ακόμη κι αν τις νύχτες άπειρα χασμουρητά της φέρνει στο κρεβάτι. Το αγόρι της αγαπημένης φαμίλιας είτε θα ακολουθήσει κατά γράμμα το πρότυπο του υποτακτικού αρσενικού είτε θα αντιδράσει με οργή, εκδικούμενες τις μετέπειτα ερωμένες του για τον αυταρχισμό του παρθενικού γυναικείου προτύπου.

Ωστόσο, προς Θεού, κακομοίρη μου! Εσύ τα λόγια μου στα σοβαρά μην πάρεις και τα πρότζεκτ πότε σου να μην αμφισβητήσεις. Αν τυχόν το τολμήσεις οι θεματοφύλακες της οικογενειακής δυσλειτουργίας θα σε μισήσουν για πάντα. Το ρολάκι τους αποστήθισαν με κόπο οι φουκαριάρηδες κι αν την υποκρισία του έργου τους αντιληφτείς, πού να τρέχουν τώρα για νέα αποκλειστικά συμβόλαια και πού να βρίσκουν γαλαντόμους χορηγούς.

Όλοι μαζί ας προχωρήσουμε, μέλη ενός τσίρκου. Μην επιχειρήσεις να δραπετεύσεις απελευθερώνοντας απ’ το κλουβί τον ελέφαντα που στους ώμους κουβαλάς χρόνια τώρα. Οι φίλοι, τότε, άμεσα θα σε συνετίσουν, φράσσοντας την πόρτα εξόδου. Θα νιώσουν μια κάποια παραπάνω ανακούφιση που συμβουλάτορες σχέσεων χρίστηκαν επιτέλους παρά την ασφυξία των δικών τους δεσμών, εκείνων που πλήττονται από βόλεμα, συμβιβασμούς, βαρεμάρα, επικοινωνιακή νωθρότητα, βιαστικές απιστίες σε τουαλέτες μπαρ. «Το νου σου στη βιτρίνα και στο έξυπνο στήσιμο των προϊόντων», θα σου πουν, κατεβάζοντας το ποτάκι τους κι απολαμβάνοντας το τσιγαράκι τους.

Αν, όμως, επιλέξεις ανθρώπους αντί για προτζεκτάκια, ανθρώπακι δε θα λέγεσαι πια κι ό,τι με πάθος πίστεψες στο πιο ανατρεπτικό πρότζεκ της ζωής σου ίσως και να εξελιχτεί. Και κάτι ακόμη: Αμφισβήτησε, σε παρακαλώ, όσους διαλαλούν πως η αγάπη δε φτάνει, γιατί εξελίσσονται σε απειλή σοβαρή της κοινωνίας μας. Η αγάπη ισοδυναμεί με την ύψιστη μορφή υπέρβασης κι αν δε δύνασαι να την πραγματοποιήσεις, την ιερότητά της μην πιάνεις πια στο δειλό σου στόμα.

Στο τέλος του φόβου, ανασαίνει η αλήθεια και το φινάλε των πρότζεκτ συνεπάγεται γονείς εκτός προδιαγραφών κι εντός ψυχής. Χάνεις και κερδίζεις, επομένως. Τι λες; Προδιαγραφές ή ψυχή; Σπουδαίο το δίλημμα, δε σε αδικώ.