Περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο

Αν οι μεγαλύτεροι έρωτες ξεκίνησαν από μια ζεστή κουβέντα, τότε εκείνος υπήρξε σίγουρα ο πιο σπουδαίος και ξεχωριστός, καθώς για την ευχέρεια λόγου του ξακουστός έγινε στον κόσμο όλον. Στα παρθενικά χρόνια της εφηβείας τον λάτρεψες σαν θεό και του ορκίστηκες αιώνια αφοσίωση.

Δεν έκανε και λίγα για εσένα, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Βαρκάδες στο ηχόχρωμα της φωνής αγαπημένων προσώπων σου επέτρεπε να απολαμβάνεις και πλάτη έβαζε στα μυστικά σχέδια για κοπάνες και στα κρυφά ραντεβουδάκια. Για την εχεμύθειά του όρκο δεν παίρνεις –υποψιάζεσαι μάλιστα πως η μαμά σε κατασκόπευε συχνά-πυκνά απ’ την άλλη γραμμή–, μα για τον επικοινωνιακό του χαρακτήρα το χέρι σου θα έβαζες στη φωτιά.

Πολυέξοδο, θα τον χαρακτήριζες βέβαια αφού ακόμη θυμάσαι τα εκβιαστικά τελεσίγραφα του μπαμπά κάθε φορά που ο λογαριασμός προσγειωνόταν στα χέρια του -όπως και τις δακρύβρεχτες διαβεβαιώσεις σου για εγκράτεια απ’ τον επόμενο μήνα. Τα χρόνια κυλούσαν, μεγάλωσες λίγο –δε σου φαίνεται καθόλου φυσικά, αλαβάστρινο ακόμη το δερματάκι σου– και σταδιακά αυτός –ο πιο πιστός και ενδιαφέρων φίλος σου– αποκάλυπτε το σκοτεινό πρόσωπο ενός σαδιστή που σε τιμωρεί με τη σιωπή.

«Περιμένοντας μια κλήση», θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τίτλος του πλέον κλασικού και χιλιοπαιγμένου θρίλερ με πρωταγωνιστές εσένα κι ένα τηλέφωνο, που τσεκούρι ασφαλώς δεν κρατά, μα σου κόβει την ανάσα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Κι οι δέκα πρώτες σκέψεις που στριφογυρίζουν στο εξοργιστικά αναλυτικό σου μυαλουδάκι λίγο πριν απ’ το μοιραίο ντριν, θα μπορούσαν κάλλιστα να συνοψιστούν στις ακόλουθες:

Αν δεν με καλέσει σήμερα, δεν έγινε και τίποτα. Συνεχίζω κανονικά τη συναρπαστική μου καθημερινότητα. Είμαι νέος, ωραίος κι ανεξάρτητος. Την ευτυχία κρατώ σφιχτά στα δυο γυμνασμένα χέρια μου και καμιά σχέση δε χρειάζομαι για να νοηματοδοτήσω τον κόσμο μου. Ελεύθερη μετάφραση: Συμπληρώνω δύο χρόνια μόνος κι απ’ την ανείπωτη χαρά μου που βγήκα ραντεβού επιδόθηκα σε μονόλογο δύο ωρών. Και ταινία στο σινεμά να ήμουν, το δεκάλεπτο διάλειμμα θα προβλεπόταν. Φοβάμαι μήπως κούρασα την υποψήφια μακροχρόνια σχέση μου. Λέτε να περάσω τον υπόλοιπο βίο μου μόνος και μίζερος.

Ε, λοιπόν, αυτός θα χάσει. Προφανώς μου κλήρωσε η κλασική περίπτωση σχεσοφοβικού με απαρχές ναρκισσιστικής διαταραχής. Μήπως να βουτήξω το κινητό μου σε μια λεκάνη με νερό για να ελαχιστοποιήσω τις οποιεσδήποτε πιθανότητες προσέγγισης;

Ακούστε προσεχτικά! Βρήκα μια κλήση από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας προ ολίγου. Ανοησία μου που την άφησα αναπάντητη. Συμβολαιογράφος ο τύπος, μα κάτι μου λέει πως στον ελεύθερο χρόνο του προωθεί πακέτα. Έτσι, για τη χαρά των πωλήσεων και μόνο! Προφανώς, μαγεύτηκε τόσο πολύ με την αφεντιά μου που δεν περίμενε καν να επιστρέψει σπίτι για να με καλέσει.

Δε θα χαραμίσω τη μέρα μου πάνω από το κινητό. Η ζωή είναι μικρή για αναμονές κι ιδανική για δράση. Θα κάνω διάδρομο, θα σηκώσω και βαράκια, θα ψήσω κέικ με γλάσο λεμονιού και κάποτε το ντριν θα ακουστεί. Αν όχι, τότε απλώς θα φάω το κέικ. Εξαντλήθηκα στη γυμναστική εξάλλου, αξίζω τις έξτρα θερμίδες!

Να δεις που δεν πήρα τη δουλειά λόγω της εξαιρετικής μου γλωσσομάθειας και των τριών μεταπτυχιακών. Είναι πασιφανές πως υπερταλαντούχα κελεπούρια της συνομοταξίας μου ξυπνούν τα πιο άγρια ανταγωνιστικά ένστικτα της αγοράς εργασίας.

Θα με καλέσουν. Έχω προαίσθημα. Για τη θέση πιο ιδανικός δεν υπάρχει κι οι πλανήτες ευνοούν τον τομέα της καριέρας μου το 2018. Χμ… Τίποτα ακόμη, όμως. Λέτε να φταίει ο ωροσκόπος μου τελικά;

Εγώ φταίω. Τα θαλάσσωσα στις λεπτομέρειες. Ποιος να εμπιστευτεί στην επιχείρησή του έναν φουκαριάρη με χαλαρή χειραψία κι άτονο dress code;

Ανανέωσα διαβατήριο κι ετοιμάζω βαλίτσες. Απ’ την Ελλάδα θα μου λείψουν οι καλοί φίλοι, το σουβλάκι χωρίς κρεμμύδι, οι φωτεινές μέρες κι η καταγάλανη θάλασσα. Ωστόσο η διεθνής καριέρα με επέλεξε. Για να το θέσω πιο απλά, βαρέθηκα να ανανεώνω την κάρτα ΟΑΕΔ και ν’ αγωνιώ πάνω απ’ το ακουστικό για πενταροδεκάρες.

Με κάλεσαν πριν από δέκα λεπτά αλλά έκανα μπάνιο. Θα με ξανακαλέσουν άραγε; Να περιμένω λίγο ή να πάρω την πρωτοβουλία;

Σας αφήνω! Με ξανακαλούν. Κι όπως τα είπαμε, σας θέλω χαλαρούς. Μην κάψετε όλα σας τα εγκεφαλικά κύτταρα σε ανόητες εικασίες και –προς Θεού– μην αγνοείτε τον Πάολο Κοέλιο. «Όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Ή μήπως για να χορέψουν τα νεύρα σου λαμπάντα; Χμ… Αδυνατώ να θυμηθώ. Πάρτε με ένα τηλεφωνάκι για να μου φρεσκάρετε τη μνήμη. Αργείτε, όμως. Τόση αγωνία τράβηξα για να αποκατασταθώ επαγγελματικά και προσωπικά, δε με λυπάστε;