Στο τελευταίο επεισόδιο κλαίμε με μαύρο δάκρυ

Οι ιστορίες είναι πολύ άτιμη υπόθεση, τελικά. Είναι η ίδια μας η ζωή. Ό,τι σκεφτήκαμε και δεν τολμήσαμε, τα ρίσκα που αναλάβαμε, μα πάνω από όλα οι σχέσεις που συνάψαμε. Τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, τα δάκρυα και τα γέλια, οι αγκαλιές κι οι προδοσίες. Αυτά πίσω θα μείνουν. Και μια αγαπημένη σειρά, ισοδυναμεί ίσως με κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις έξτρα θερμίδες των ποπ κορν και τη σχετική αποχαύνωση του καναπέ.

Η δύναμη της ταύτισης, πανίσχυρη και καθοριστική, μας καλεί να μπούμε στο δέρμα των πρωταγωνιστών, να περπατήσουμε στα παπούτσια τους, να βιώσουμε τα μικρά και σπουδαία τους διλήμματα, να θρηνήσουμε για την αθωότητα που πίσω άφησαν ή να χαμογελάσουμε για το θάρρος τους να ξαναχτίζουν ό,τι απρόσμενα γκρεμίστηκε.

Και στο ηλιοβασίλεμα της ημέρας, αυτοί οι άγνωστοι είμαστε στα αλήθεια εμείς. Εμείς που αγχωμένοι χαιρετήσαμε συναδέλφους την παρθενική ημέρα στο γραφείο. Αμήχανοι νιώθαμε και βέβαιοι πως οι τρανές γκάφες της νευρικότητας θα οδηγούσαν με γοργό βηματισμό στην απόλυσή μας. Ωστόσο, εκεί σταθήκαμε και στη δουλειά ριχτήκαμε με πάθος. Κι οι άγνωστοι που αμηχανία αρχικά μας προκάλεσαν έγιναν συνοδοιπόροι της έμπνευσης, φίλοι ετών, ανταγωνιστές που το χαρακτήρα μας χαλύβδωσαν.

Κι έπειτα οι φίλοι μας.  Όσοι περπάτησαν πλάι μας τα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Στους καφέδες αναλύσαμε τα πεπρωμένα μας και στα καταπράσινα πάρκα καταστρώσαμε σχέδια και στεγνώσαμε δάκρυα.

Κι οι έρωτες; Συναντήσαμε τύπους λογικούς και μετρημένους, ένα ισοστάθμισμα χασμουρητών κι ασφάλειας. Ύστερα ανταμώσαμε με τους εκκεντρικούς χίπιδες που για σπίτι τους την παραλία λογαριάζουν και για μόνιμη ερωμένη τους την ίδια τη ζωή. Δεσμεύσεις ισόβιες δεν εγγυήθηκαν, μα πέταξαν τα άχρηστα βάρη απ’ τη βαλίτσα μας και μας έμαθαν πως η ξεγνοιασιά συντροφιά βαδίζει με τη σοφία. Υπήρχαν ασφαλώς κι οι άλλοι, με τα ποιητικά λόγια και τις δειλές τρεχάλες. Κι ευτυχώς οι μοναδικοί, με τις μετρημένες δηλώσεις και τις μεγαλειώδεις πράξεις.

Στιγμές και συναισθήματα. Ξενύχτι για διάβασμα κι αποφοιτήσεις. Προσλήψεις, παραιτήσεις κι απολύσεις. Καβγάδες κι επανασυνδέσεις. Φθορά και προσπάθεια. Φίλοι που άλλαξαν χώρα ή απλώς μυαλά.

Τώρα ξέρεις. Το τελευταίο επεισόδιο της αγαπημένης σου σειράς είναι κάτι σαφώς σπουδαιότερο από μια γλυκιά συνήθεια που εγκαταλείπεις. Είναι οι οδυνηροί αποχωρισμοί κι οι πικρές ματαιώσεις ή ακόμη κι οι ευχάριστες στροφές της πορείας, που μοιραία κάτι άφησαν πίσω τους.

Είσαι εσύ που παρακολουθείς ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, να σου χαμογελούν και να σε απογοητεύουν, να σε αποδέχονται ή να απορρίπτουν, να σου δείχνουν το πρόσωπό τους ή την αστραφτερή τους μάσκα. Ένα γαϊτανάκι ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου και το κύκνειο άσμα αποτελεί την επιβεβαίωση πως η ζωή κύκλους κάνει. Μην κλαις, όμως. Το τέλος ποτέ δεν υπάρχει κι οι κύκλοι που στην καρδιά χαράχτηκαν το αντίο δεν ξεστομίζουν.

Οι πρωταγωνιστές σαν μια δεμένη παρέα της εφηβείας σου γνέφουν νοσταλγικά. «Θα ξανασυναντηθούμε», σου ψιθυρίζουν. «Και, στην τελική, αν μας αντέχει η σκηνή θα φανεί στο χειροκρότημα» , συμπληρώνουν.

Έχουν δίκιο. Η σκηνή πάντα κρίνει. Την αλήθεια και το ψέμα. Τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους. Τους δειλούς και τους ήρωες. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία. Τη δική σου κοίταξε να βρεις. Ή απ’ την αρχή να την επινοήσεις.

Αυτά. Πολλά ποπ κορν σαν να κατανάλωσα και κάποιες θερμίδες έχω να κάψω. Ώρα για τρέξιμο, λοιπόν. Και μην ανησυχείς. Ό,τι αξίζει προς το μέρος σου αιωνίως θα τρέχει.