Τακτικοί εναντίον ακατάστατων

Αποκηρύσσουμε τους πολέμους με βδελυγμία καθώς όλοι γίνονται για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη, όπως σοφά παρατήρησε κάποτε κι ο Γιώργος Σεφέρης. Τι γίνεται, όμως, μ’ εκείνες τις εναλλακτικές μάχες με υπερόπλα σφουγγαρίστρες, ηλεκτρικές συσκευές τελευταίας τεχνολογίας κι απορρυπαντικά εμποτισμένα στο μαλακτικό;

Και τώρα τη θέση τους στην αρένα λαμβάνουν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα: Τακτικοί εναντίον ακατάστατων, λοιπόν, ή αλλιώς η αιώνια σύγκρουση δύο διαφορετικών φιλοσοφιών που το σύμπαν όρισε τη συνύπαρξή τους στον ίδιο χώρο.

Γιατί μη μου πεις πως πίστεψες κάποτε ότι αυτοί οι δύο τύποι, ο πιο ρέμπελος κι ο κομματάκι ψυχαναγκαστικός, εννοώ, δεν έχουν τίποτε άλλο να χωρίσουν παρά μόνο ένα τσούρμο χαρτούρες στο γραφείο και λίγη σκόνη στο τραπεζάκι της κουζίνας! Μη γελιέσαι, αγαπητέ μου.

Πίσω απ’ το δήθεν αδιάφορο τίναγμα του ώμου και την άνετη δήλωση «δε βαριέσαι, ο καθένας εκφράζεται όπως επιθυμεί» κρύβονται δύο ανταγωνιστικές σχολές διάπλασης προσωπικοτήτων οι οποίες άνθισαν στο διάβα των χρόνων κι ανέπτυξαν τη ρητορική τους σε τέτοιο βαθμό που θα έβγαζε τον Δημοσθένη απ’ τα εύγλωττα γλωσσικά του επιχειρήματα κι απ’ τον μοδάτο, αρχαίο χιτώνα του.

Και να ‘μαι τώρα εδώ, κάποιο μεσημέρι του Σαββάτου ενώ η πόλη προβάρει τα γιορτινά της κι ο αέρας αναδύει λαχταριστά μελομακάρονα (δυστυχώς βρίσκομαι σε δίαιτα ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) να κρυφοκοίταζω πίσω απ’ την κλειδαρότρυπα των εκλεκτών αδελφοτήτων που άλλαξαν για πάντα τον ρου της ιστορίας μας.

Ο ακατάστατος, που λες, συγκαταλέγεται στους ωραίους τύπους -θα το παραδεχτείς ακόμη κι εσύ που κυνηγάς τα μικρόβιο με το οινόπνευμα και τα πουκάμισα με τη διπλή τσάκιση. Έλα, μεταξύ μας τώρα, πολύ σε διασκεδάζει ώρες ώρες. Τα ταλαιπωρημένα του ρούχα χαμογελούν ξέγνοιαστα κι οι στοίβες των άπλυτων πιάτων του χορεύουν το ταγκό της αθανασίας. Έχουν, εξάλλου, όλον τον καιρό μπροστά τους για να πλυθούν και να αποστειρωθούν. Μέχρι τότε, όμως, ας κυλιστούν στις λάσπες της σάλτσας ναπολιτέν, έτσι για να ζήσουν επικίνδυνα και να χορτάσουν λίγα ακόμη γέλια.

Η κλειστή αδελφότητα των ακατάστατων στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο κλειστή όσο διαδίδεται. Συνήθως πρόκειται για έξω καρδιά χαρακτήρες (κι έξω ρούχα μπορώ να σου πω) που δεν τα πάνε καλά με τις ασφυκτικές δεσμεύσεις, τ’ αυστηρά χρονοδιαγράμματα και τη ρουτίνα της θεματικής τακτοποίησης της ντουλάπας και της ζωής.

Πετούν τα σακάκια τους δεξιά κι αριστερά σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να απεγκλωβιστούν απ’ τα ασφυκτικά κοστούμια της ενηλικίωσης και να δραπετεύσουν από τον πλανήτη του Πήτερ Παν, εκεί όπου τα παιδιά μένουν για πάντα παιδιά κι οι περιττές ευθύνες σαν σκοτεινές μάγισσες εξολοθρεύονται απ’ την Τίνκερμπελ.

Οι ακατάστατοι αρνούνται πεισματικά να μεγαλώσουν, ενδεχομένως γιατί συνδέουν την ωριμότητα με την πνιγηρή αίσθηση ότι η χαρά μας αποχαιρετά ακριβώς το λεπτό που το χρωματιστό μπαλόνι συναντά τον γκρι επαγγελματικό χαρτοφύλακα. Κι έτσι παγώνουν τον χρόνο στη στιγμή όπου κατσαρόλες και χλωρίνες σαν αρπακτικά ετοιμάζονται να καταδιώξουν πλαστελίνες και μπουγελόφατσες. Εξάλλου, ως δημιουργικά πνεύματα που είναι, κάπου στο βάθος πιστεύουν ακόμη ότι τα παλτό που καλύπτουν την καρέκλα στο υπνοδωμάτιο προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στο λειτούργημα της αφηρημένης τέχνης.

Και τώρα φύγαμε, πετάμε πια σε άλλους ουρανούς, εκεί όπου τα σύννεφα διατάσσονται σε στήλες αναλόγως του μεγέθους, της πυκνότητας και της ακριβούς απόχρωσης του λευκού φάσματος. Κυρίες και κύριοι, ακριβώς απέναντί σας, οι τακτικοί!

Η διερευνητική τους ματιά επιθεωρεί τον χώρο και ξετρυπώνει σκόνη και ψίχουλα στα σημεία όπου θα ορκιζόσουν πως βασιλεύει η απόλυτη τάξη. Οι τακτικοί είναι πολύ εντάξει τύποι, κανείς δεν δύναται να το αμφισβητήσει αυτό. Βασίσου πάνω τους και δεν θα πέσεις. Οι στιβαρές τους πλάτες όχι μονό αντέχουν μα και επιζητούν τις υποχρεώσεις και η προστατευτική τους αγκαλιά θυμίζει ακλόνητη γονεΐκή φιγούρα.

Η εν λόγω κλειστή κάστα φημίζεται για την οργανωτική της δεινότητα και λατρεύει τις πολύωρες συζητήσεις για το διατροφικό πρόγραμμα της εβδομάδας και τα τελευταίας τεχνολογίας καθαριστικά -απολογούμαι για το χασμουρητό, που ενδεχομένως να προδίδει το στρατόπεδο προτίμησής μου και ν’ απειλεί να τινάξει στον αέρα την απαιτούμενη αντικειμενικότητα του άρθρου.

Πίσω απ’ το αριστουργηματικό δίπλωμα των ρούχων και το μεγαλειώδες σφουγγάρισμα του μπάνιου κρύβεται η απεγνωσμένη ανάγκη για έλεγχο. Σ’ έναν κόσμο όπου όλα αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς, οι τακτικοί επιθυμούν να πιαστούν γερά απ’ τη λαβή της αγαπημένης τους σκούπας και να στεφθούν κύριοι των εξελίξεων. Αν κατατροπώσουν τα μικρόβια, λοιπόν, θα βιώσουν την ψευδαίσθηση πως το απρόβλεπτο αγνοεί τη διεύθυνση του καλοβαλμένου τους σπιτιού και θ’ ανασάνουν με την ιδέα πως η καθημερινότητα μπορεί να κυλά ανενόχλητη στους οικείους ρυθμούς.

Όλα κι όλα όμως, οι φίλοι μας θεωρούνται σταθεροί κι αξιόπιστοι, παρά την πληκτική προβλεψιμότητα που εκδηλώνουν ώρες ώρες. Βλέπεις, βαδίζουν συχνά στους γνώριμους δρόμους, αποφεύγοντας επιμελώς τις χαοτικές λεωφόρους της φαντασίας και την κακή επιρροή του Πίτερ Παν, που πετά δίχως να προσγειώνεται. Κρίνονται, ωστόσο, απαραίτητοι για την ισορροπία του σύμπαντος και τον εντοπισμό χαμένων κλειδιών ή απαραίτητων εγγράφων φορολογικής δήλωσης.

Τελικά, οι τακτικοί κι οι ακατάστατοι, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος θα εξακολουθούν να τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα ανά τους αιώνες μα κάπου-κάπου θα παραμερίζουν σκούπες, σφουγγαρίστρες, τηγάνια και βέτεξ και θα χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι στο σαλόνι μιας ζωής που δοξάζει τη διαφορετικότητα.