Εμπρός του ωκεανού. Κύματα φυλακισμένα από βλέμματα, ματιές μαγνητισμενες από την παλίρροια. Παιχνιδίσματα του φωτός, μειδιάματα και ρηχές ανάσες. Δεν είναι άγχος, είναι προσμονή. Συνοδεύεται από τον ήχο της θάλασσας, καθώς αυτή σκάει απαλά στην αμμουδιά. Μια απόλυτη σιγή τριγύρω, όπου τα λόγια εκλείπουν. Δεν είναι αναγκαία. Μια σύνθεση απλή, αναπόφευκτη, μια μελωδία που αντηχεί ήρεμα, φυσικά, προκύπτοντας από τον χείμαρρο των παραλογισμών, από την αρμονία της αναγνώρισης όσων κρύβονται πέρα από τα αποσαφήνισμενα. Άκου δίχως φόβο. Αφουγκράσου με προσοχή τα εν λόγω άλογα, κι έπειτα ξεγυμνώσου, και βούτα στο βυθό.
Έχει γράψει:
