Από ένα ράφι με δεκάδες κονσέρβες θα πάρω τη μοναδική στραπατσαρισμένη και από ολόκληρο το στοκ καταστήματος παπουτσιών θα μου λάχει το ζευγάρι με το παράταιρο κορδόνι! Τα ελαττωματικά και παράξενα του σύμπαντος με περιμένουν για να τα αποδεχτώ με προθυμία και να περπατήσω δίπλα τους (ή μέσα τους!). Μικρότερη δεν έβρισκα θέση για τα χέρια μου όταν στεκόμουν όρθια. Τώρα με βολεύει να τα έχω σε πόζα «μεγάλη αγκαλιά». Σκέφτομαι «έξω από το κουτί» μα τελικά κλείνομαι μέσα του μέχρι την επόμενη νοερή μου απόδραση. Τα σκοτάδια μου δεν τα φοβάμαι. Τα ξορκίζω με χαρτί, μολύβι και τόνους παγωτό μαστίχα! Στον γάμο του καλύτερου μου φίλου υπήρξα η νύφη και τις μεγαλύτερές μας περιπέτειες τις ζήσαμε στις αλάνες της γονεϊκότητας. Η ζωή μου αντανακλά στο παράθεμα «Είμαστε όλοι ραγισμένοι. Έτσι μπαίνει μέσα το φως», και η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι να κοιτάω το φως.
