Αυτοσαρκάζομαι συνεχώς. Γράφω για να μην κρατάω φυλαγμένα στην ψυχή μου. Μεγαλώνω και πεισμώνω για τα ανείπωτα, τα απραγματοποίητα και τα ονειροπαρμένα. Δεν ανέχομαι τους «πουθενάδες» της ζωής. Ό, τι δεν με σκοτώνει κονταροχτυπιέται μαζί μου. Εμμονική με τα κουτάκια του μυαλού μου. Δεν έχω δεύτερες σκέψεις, αλλά και να είχα, θα τις είχα σκοτώσει. Λατρεύω την νυχτερινή οδήγηση. Δε διάβαζα παραμύθια, έφτιαχνα τα δικά μου – και ακόμα το κάνω. Ευτυχισμένη στην αγκαλιά της κόρης μου, Λουίζα-Ανατολή.
