Αν κάποιος σε βάλει σε διαδικασία διλήμματος, διάλεξε τον άλλον

Όλοι μας έχουμε κάποτε βρεθεί σε μία κατάσταση που πρέπει να επιλέξουμε ή το ένα ή το άλλο κι όλοι μας δυσανασχετήσαμε, καθώς θα θέλαμε να μπορούσαμε να το αποφεύγουμε. Αν ήταν, άλλωστε, εύκολη η επιλογή δε θα μπαίναμε σ’ αυτή τη διαδικασία. Γενικά ισχύει πως όταν θέλεις κάτι πολύ, αυτό και κάνεις. Οι δεύτερες σκέψεις κι επιλογές σημαίνουν ότι δεν το ήθελες πολύ, άρα άσ’ το καλύτερα. Τα διλήμματα, όμως, όπως και να έχει, είναι πάντα ψυχοφθόρα.

Συχνά σ’ αυτό δε θα είσαι μόνος. Θα βρεθούν πολλοί καλοθελητές να σε βοηθήσουν. Άλλοι γιατί τους συμφέρει η μία επιλογή, άλλοι γιατί όντως θέλουν να βρεις την καλύτερη λύση, άλλοι γιατί τους αρέσουν οι σπαζοκεφαλιές κι οι γρίφοι. Τα δυσκολότερα διλήμματα πάντως αφορούν την επιλογή ανάμεσα σε ανθρώπους.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμασταν μικροί και μας ρωτούσαν «Ποιον αγαπάς περισσότερο; Τη μαμά ή τον μπαμπά;». Μα γιατί να διαλέξουμε; Δεν μπορούμε να τους αγαπάμε και τους δύο το ίδιο πολύ; Έτσι κάποιοι φαίνεται να μη μεγάλωσαν κι αποφασίζουν να σε βάζουν στη διαδικασία να επιλέξεις, θέτοντας τελεσίγραφα. «Ή εμένα ή αυτόν».

Αρχικά γιατί να το κάνεις αυτό στον άλλον; Όταν ένας φίλος σε βάζει σ’ αυτή τη διαδικασία σου κάνει ξεκάθαρα ψυχολογικό πόλεμο. Τι θα πει «ή εγώ ή αυτός»; Γιατί δεν μπορώ να κάνω παρέα και με τους δύο αλλά ξεχωριστά, αν δεν τα βρίσκετε μεταξύ σας; Αν η κτητικότητα έχει βαρέσει και τους δύο κι επιμένουν να σε βάζουν σε αυτό το τριπάκι αμφότεροι, καλύτερα να τους βγάλεις και τους δύο απ’ τη ζωή σου.

Αν εσύ περνάς καλά όταν βγαίνεις για καφέ με τον Γιάννη, τι την πειράζει τη Μαρία; Μάλλον δε σ’ αγαπάει και τόσο, αφού δε θέλει να είσαι καλά γενικά, αλλά καλά μόνο όταν είστε μαζί. Άρα αγαπάει τον εαυτό της, εγωιστικά τερτίπια είναι όλα αυτά που δεν αξίζουν το χρόνο και την ενέργειά σου.

Εφόσον δε συνδυάζονται οι δύο παρέες, γιατί σαφώς δεν μπορείς να επιβάλλεις συμπάθειες, εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και να βγαίνεις με όποιον θέλεις. Οι τοξικές κι εγωκεντρικές συμπεριφορές καλό είναι να αποβάλλονται. Αν, δε, γυρίσει φίλος και μας πει «ή εμένα ή τη σχέση σου» το πράγμα γίνεται ακόμα πιο υπερβολικό. Μπορεί να ζηλεύει, μπορεί να νιώθει παραμελημένος, μπορεί να ‘χει ελαφρυντικά, αλλά κάποιος που διατείνεται πως μας νοιάζεται δε θα μας ζητούσε κάτι τέτοιο δηλητηριάζοντας τη χαρά μας.

Καταρχάς, αν επιλέξεις το κολλητάρι σου γιατί θεωρείς πως η φιλία σας είναι πάνω απ’ όλα, δεν αποκλείεται ούτως ή άλλως να διαλυθεί η σχέση σας, γιατί το πιθανότερο είναι πως θα σε τρώνε οι δεύτερες σκέψεις, θα σε πνίγει το παράπονο που δε σε άφησε να το ζήσεις και θα κατηγορείς το φίλο σου για το (πιθανότατα) διαμάντι που έχασες για χάρη του -ή μάλλον εξαιτίας του. Σαφώς κι η επαφή σας δε θα ‘ναι ποτέ ξανά ίδια. Πάντα θα γυρίζει στο μυαλό σου το ερώτημα «τι θα γινόταν αν έμενα με εκείνον τον άνθρωπο τότε;».

Αν απ’ την άλλη διαλέξεις τη σχέση σου –η οποία μπορεί να προκύψει εφήμερη ή και να καταλήξει σχέση ζωής– πάλι θα γυρίζει το μυαλό σου πού και πού στον άνθρωπο που έχασες απ’ τη ζωή σου. Ναι, εκείνος θα έχει φυσικά τη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί σε έβαλε στη διαδικασία να διαλέξεις. Αλλά όσος καιρός και να περάσει, το φιλαράκι μας θα μας λείπει, και πάντα θα απορούμε απογοητευμένοι για το τι τον οδήγησε σ’ αυτή τη συμπεριφορά.

Υπάρχει βέβαια κι η περίπτωση να σε βάλει ο σύντροφός σου στο δίλημμα αυτό κι απέναντι στη ζυγαριά να έχεις κάποιον φίλο ή ακόμα κι ένα συγγενικό σου πρόσωπο. Αναζήτησε πρώτα τις αιτίες. Γιατί θέλει να σου το κάνει αυτό; Μήπως ζηλεύει; Έχει δίκιο να ζηλεύει;

Αν θέλει το καλό σου (γιατί, για παράδειγμα, θεωρεί πως σου κάνει κακό αυτός ο άνθρωπος) δε θα σου το θέσει ποτέ μ’ αυτόν τον εκβιαστικό τρόπο. Ψάξε πίσω απ’ τους λόγους που τον οδήγησαν σε τόσο ακραίες απαιτήσεις, γιατί μπορεί απλά να είναι υστερικά ζηλιάρης και να θέλει να σε απομονώσει απ’ όλους -πολλά έχουν δει τα μάτια μας.

Όποιος και να μας βάλει στη διαδικασία να επιλέξουμε, συνήθως αυτός έχει το θέμα κι αυτός είναι που μας βάζει αλλά κι αυτομάτως  μας βγάζει απ’ την αμήχανη θέση να επιλέξουμε, καθώς είναι ξεκάθαρο πως δε θα διαλέγαμε ποτέ ανθρώπους που μας εκβιάζουν συναισθηματικά. Κάποιος που όντως μας νοιάζεται θα έπαιρνε απλά και μόνο συμβουλευτικό ρόλο, χωρίς απαιτήσεις και τελεσίγραφα.

Σε κάθε περίπτωση η επιλογή πρέπει να ‘ναι καθαρά κι αποκλειστικά δική μας. Έτσι ώστε στη χειρότερη περίπτωση που στραβώσει κάτι, να κατηγορούμε μόνο τον εαυτό μας και να συνεχίσουμε με τα λάθη μας και τα σωστά μας.

Αν πάλι θέτεις εσύ διλήμματα στον εαυτό σου, κράτη τη δεύτερη επιλογή σου ή αν μπορείς και τις δύο. Αν ήθελες βαθιά κι αληθινά την πρώτη επιλογή, δε θα είχες μπει καν στη διαδικασία της σύγκρισης.