Η εβδομάδα που περιμέναμε πώς και πώς

Αύγουστος, ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού. Ο μήνας που οι περισσότεροι περιμένουν  για τις διακοπές τους. Θες που στη μέση του όλη η Ελλάδα γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου και είναι όλα κλειστά, θες που πολλές εταιρίες κλείνουν μία (αν είσαι άτυχος) ή δύο με τρεις (για τους πιο τυχερούς) εβδομάδες, όλοι τον περιμένουν. Είναι λες και μια καινούρια χρονιά ξεκινάει από Σεπτέμβρη.

Είναι σαν μια πρώιμη Πρωτοχρονιά, θέτεις νέους στόχους, ξεκινάς καινούρια πράγματα. Πολλές φορές, ακόμη, οι στόχοι του Σεπτέμβρη είναι πιο σημαντικοί και πιο επιτεύξιμοι απ’ αυτούς του Γενάρη. Ίσως γιατί είναι πιο ρεαλιστικοί. Όσο να ‘ναι την Πρωτοχρονιά σκέφτεσαι πιο ονειροπόλα, πιο ρομαντικά, πιο προσωπικά. Το φθινόπωρο απ’ την άλλη, έχεις τη δυνατότητα να δεις με άλλο μάτι τη νέα σεζόν που έρχεται.

Συνήθως, λοιπόν, είναι ο μήνας τον διακοπών. Οι μέρες εκείνες που όλοι κανονίζουν να πάνε κάπου, από κάμπινγκ και εξοχικά μέχρι νησιά κι άλλες χώρες. Υπάρχει η αίσθηση πως όλο το χρόνο δουλεύεις για ν’ απολαύσεις εκείνες τις μέρες μόνο. Ακόμη κι εκείνοι που πρόλαβαν και πήγαν διακοπές κάπου μέσα στους δύο προηγούμενους μήνες περιμένουν τις μέρες αυτές με μια περίεργη προσμονή.

Άλλωστε, όλο το χρόνο κάτι περιμένουμε, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την καλοκαιρινή άδεια. Ακόμη και μέσα στην εβδομάδα ο κόσμος έχει μάθει να ζει στην αναμονή του σαββατοκύριακου. Είναι λες και οι άλλες μέρες δεν υπάρχουν ή μάλλον καλύτερα υπάρχουν για να κάνουν πιο έντονη την αναμονή.

Απ’ τα σχολικά χρόνια ακόμη, μόλις περνούσε η 15η Αυγούστου, βαριά μετά τις 20 του μήνα, ξέραμε πως έρχεται ο Σεπτέμβρης, άρα τα σχολεία. Είναι, λοιπόν, οι μέρες εκείνες που η πόλη αδειάζει, τα αυτοκίνητα λιγοστεύουν, οι ταμπέλες «επιστρέφουμε τότε» εμφανίζονται. Εκείνη την περίοδο μπορείς να περπατήσεις στο δρόμο και να μετρήσεις άνετα πόσα αυτοκίνητα θα δεις.

Θα πας στο αγαπημένο σου μαγαζί και θα βρεις σίγουρα να κάτσεις. Θα βγαίνεις τη βόλτα σου και θα μπορείς ν’ αναπτύσσεις ταχύτητα σε δρόμους που σε ώρες αιχμής άλλες εποχές απλώς ήσουν σταματημένος. Έχεις μια αίσθηση ελευθερίας μοναχικής, αλλά απέραντης. Όλοι έχουν φύγει κι εσύ έχεις την πόλη δική σου να τρέξεις, να φωνάξεις, να χορέψεις ξέφρενα στη μέση του δρόμου.

Μετά, είναι και τα βράδια. Τις νύχτες εκείνες, ο ουρανός είναι πιο καθαρός, τα καυσαέρια λιγότερα και μπορείς ν’ απολαύσεις πιο έντονα από ποτέ τ’ αστέρια. Τα βράδια κοιτώντας απ’ το μπαλκόνι σου βλέπεις τα φώτα των δρόμων κι ίσως ένα αμυδρό φως σε κάποιο ξεχασμένο παράθυρο. Είναι η στιγμή που ξέρεις πως υπάρχει και κάποιος άλλος που απολαμβάνει την άδεια πόλη.

Υπάρχει ανάμεσά σας μια σιωπηρή συμφωνία, να μην ενοχλήσει ο ένας τον άλλον. Κανείς σας δε θέλει να χαλάσει την ηρεμία και την πρωτόγνωρη αυτή σιωπή που επικρατεί. Είναι αυτό το μοίρασμα της μοναξιάς που σε κάνει να μη νιώθεις μόνος. Ξέρετε πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν, όπως κι εσείς.

Η εβδομάδα εκεί στη μέση του Αυγούστου είναι σαν ένα Σάββατο βράδυ. Θέλεις να βγεις, να πιεις, να χορέψεις, να χαρείς όσο περισσότερο γίνεται. Να προλάβεις τη μελαγχολία της Κυριακής. Ειδικά δε οι μέρες από τις 15 του μήνα μέχρι να ξεκινήσεις ξανά δουλειά είναι σαν μια παρατεταμένη Κυριακή. Περνάς καλά ναι, αλλά έχεις αυτό το μούδιασμα ότι κάτι πολύ όμορφο τελειώνει και θα επιστρέψεις στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα σου.

Και μετά τι; Μετά θα αρχίσεις να μετράς τις μέρες για τα Χριστούγεννα. Περνάει, άλλωστε, τόσο γρήγορα ο καιρός, σαν το ποτάμι που βιάζεται να φτάσει στη θάλασσα.

Είστε εσείς που περιμένετε τον Αύγουστο για να πάτε διακοπές. Είμαστε κι εμείς που περιμένουμε τον Αύγουστο για να πάτε διακοπές.