Να ζήσουμε τον γάμο σαν ένα μεγάλο πάρτι

Γάμος: τελετή ένωσης δύο ανθρώπων με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας. Ή μήπως όχι; Μία ακόμη στερεοτυπική κοινωνική επιταγή, που όσοι βρουν το θάρρος να την απαρνηθούν δημιουργώντας οικογένεια εκτός αυτής, αντιμετωπίζονται καχύποπτα κι επικριτικά, αμφισβητώντας ίσως ακόμα και το βάθος των συναισθημάτων τους.

Υπάρχουν, όμως, ζευγάρια που θεωρούν ο ένας τον άλλον οικογένεια, μαζί με το παιδάκι τους ή απλά τα κατοικίδιά τους και τις γλάστρες τους, χωρίς να ‘χουν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου.

Ίσως η ίδια η κοινωνία κι οι πιέσεις της να έχει κάνει αυτά τα ζευγάρια να απαρνούνται τη συνηθισμένη έννοια και την τυπική διαδικασία ενός γάμου. Σε πολλούς τομείς παραμένουμε παραδοσιακοί, χωρίς πολλά περιθώρια διαφοροποίησης ενός προκαθορισμένου προτύπου. Σεβαστά τα ήθη και τα έθιμά μας, οι συμβουλές της γιαγιάς και τα όνειρα των γονιών, αλλά καλή είναι κι η εξέλιξη. Υπάρχουν, έτσι, εκείνοι που θα θελήσουν να παντρευτούν μόνο αν το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, κρατώντας όλα τα ευχάριστα μέρη της διαδικασίας κι απορρίπτοντας όσα τους καταπιέζουν  ή απλά δεν τους εκφράζουν.

Θέλουμε, λοιπόν, για καλεσμένους μονάχα τους φίλους μας, ανθρώπους που μας δένουν στιγμές και συναισθήματα, που είμαστε σίγουροι πως θα χαρούν με τη χαρά μας, κάνοντάς τη μεγαλύτερη, κι όχι να μοιράζουμε αβέρτα προσκλητήρια στις υποχρεώσεις των γονιών μας και τα μακρινά σόγια, που δεν έχουμε καμιά επαφή, γιατί «τι θα πει η θεία στο χωριό;». Να μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα, χωρίς γκρίνιες και τύψεις, τον πολιτικό γάμο ή ένα απομακρυσμένο ξωκλήσι.

Να το γιορτάσουμε μετά και να ‘ναι και κάποιοι παρόντες απ’ τον κύκλο τον γονιών μας. Εκείνους που θέλουμε να τους έχουμε δίπλα μας γιατί μας ξέρουν από τότε που φορούσαμε πάνες. Να κάνουμε και το χατίρι των γονιών αλλά σε λογικά πλαίσια. Να καλέσουμε και τα σόγια, αλλά χωρίς να μπούμε στη διαδικασία να βάλουμε κλαρίνα και τσάμικα, αν δεν τα γουστάρουμε κι εμείς.

Κι αυτά τα τυπικά είναι ανάγκη να κατευθύνουν μια μέρα που υποτίθεται είναι μόνο δική μας; Να μπει το ζευγάρι, να κόψει την τούρτα, να χορέψει μόνο του, ίσως χορέψει με τους γονείς του χιαστί, να μπουν στον χορό γονείς κι αδέρφια και μια ξεχασμένη θεία, να ανοίξουν σαμπάνιες κι ας μην τις πίνουμε, κι ας κινδυνεύουμε να μας έρθουν τα πώματα στο κεφάλι. Όχι. Κανείς δε μας υποχρεώνει να τα κάνουμε όλα αυτά.

Θέλουμε να μπούμε στο πάρτι (γιατί για μας είναι ένα μεγάλο πάρτι κι όχι μια ξενέρωτη δεξίωση) και να χορεύουμε μέχρι το πρωί με τους φίλους μας, αυθόρμητα, χωρίς χορογραφίες και πρόβες. Να παίζουν όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια, ανάμικτα, χωρίς να ‘μαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε απ’ όλα τα τραπέζια για να τσουγκρίσουμε με όλους και να φωτογραφηθούμε, σαν τραγουδιστές σε τουρ στην επαρχία. Φυσικά κι είναι τιμή μας που είναι εκεί και φυσικά και τους θέλουμε για να τους καλέσαμε, αλλά αν δεν τσουγκρίσουμε, τι σημαίνει, πως δεν τους ευχαριστήσαμε; Θα γίνουμε όλοι μία παρέα στο κέντρο, χωρίς πρωτόκολλα και τυπικότητες.

Στο πρόγραμμα κι οι συμβιβασμοί, σίγουρα. Όμως μέσα σ’ όλα αυτά τα καθώς πρέπει χάνεται η ουσία κι ο χαρακτήρας των ανθρώπων που τους ανήκει αυτή η μέρα. Για πολλούς εκείνη η στιγμή είναι απ’ τις πιο όμορφες της ζωής τους και θέλουν να τη θυμούνται με χαμόγελα. Όχι να λένε «άντε να τελειώσει το γλέντι, να πάμε σπίτια μας».

Συχνά και τα μαλώματα ανάμεσα στο ζευγάρι, τους γονείς και τους κουμπάρους κατά τη διάρκεια των διαδικασιών. Αυτό γίνεται γιατί ο καθένας το ‘χει φανταστεί διαφορετικά. Μόνο που εκείνη η μέρα ανήκει σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους που θα στέκονται εκεί στο κέντρο κι επιβάλλεται να νιώθουν άνετα και όμορφα με την κάθε επιλογή τους, για να μπορούν να ευχαριστηθούν στο απόλυτο την απόφασή τους.

Εν τέλει, μπορεί να μη θέλουμε καν να παντρευτούμε. Μπορεί να υπογράψαμε ένα σύμφωνο συμβίωσης και να θέλουμε να το γιορτάσουμε με συγγενείς και φίλους χωρίς τίποτα παραπάνω. Άντε κι ένα bachelor το βράδυ, πριν τις υπογραφές. Στο κάτω-κάτω, η ουσία της αγάπης μας δεν προσδιορίζεται από ένα χαρτί.