Όσα δε λέμε ούτε στους φίλους

Όταν ήμασταν μικροί μας λέγανε «Θα τα λες όλα στη μαμά και στον μπαμπά, ε;». Μετά, που μεγαλώσαμε λίγο, σταματούσαμε να τους τα λέμε όλα κι αρχίσαμε να τα μοιραζόμαστε απλώς με τα αδέρφια μας. Και κάπου εκεί, μεγαλώνοντας κι άλλο, καταλάβαμε πως μόνο οι φίλοι μας μπορούν να ακούσουν τα μυστικά μας, χωρίς να μας κρίνουν, ούτε να μας βαρεθούν, και τους τα ξερνάγαμε όλα υπεραναλύοντάς τα, με συχνές μάλιστα επαναλήψεις για να τα εμπεδώσουν.

Μέχρι που μέσα από απογοητεύσεις και διαψεύσεις, φτάνουμε σε κάποια φάση της ζωής μας που φιλτράρουμε πια τι θα πούμε και σε ποιον. Είναι τυχεροί όσοι έχουν έναν άνθρωπο που τους εμπνέει την ασφάλεια και την εμπιστοσύνη να τα μοιραστούν όλα, κάθε τους απόκρυφη σκέψη, ακόμα και την πιο παράξενη ιδέα. Αφού, όμως, δεν τα λέμε όλα σε όλους, τι λέμε, τελικά, οι περισσότεροι στους φίλους μας; Ή μάλλον, καλύτερα, τι δεν τους λέμε;

Είναι ορισμένα πράγματα που θεωρούμε προτιμότερο να τα κρατάμε για τον εαυτό μας· τουλάχιστον έτσι αισθανόμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι. Κάποιες φορές νιώθουμε πως αν πούμε κάτι σε πολλούς, ακόμα κι αν ανήκουν στα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, χαλάμε κάτι απ’ τη μαγεία του ή ίσως και να το γκαντεμιάζουμε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν αποκαλύπτουν τα σχέδιά τους –επαγγελματικά, προσωπικά ή ακόμα κι όταν αυτά αφορούν ένα ταξίδι– μέχρι να μπουν σε μια τελική ευθεία. Αν σκεφτείς λίγο, κι αν δεν είσαι εσύ αυτό το πρόσωπο, λογικά θα δεις πως έχεις τουλάχιστον ένα φιλαράκι που σου ‘χει, κατά καιρούς, ανακοινώσει «Την άλλη βδομάδα πάω εκεί διακοπές» ή «Με πήραν στην τάδε δουλειά». Ο ίδιος άνθρωπος δε σου έχει πει ποτέ πριν «Σκέφτομαι να πάω ταξίδι στο εξωτερικό» ή «Ψάχνω να βρω κάτι άλλο, γιατί θέλω να αλλάξω εργασιακό περιβάλλον».

Πέρα απ’ τους κρυψίνοες, είναι κι εκείνοι που δεν ανησυχούν τόσο για την εξομολόγησή τους όσο για το τι θα ακολουθήσει μετά απ’ αυτή. Φοβούνται πως αν παραδεχτούν κάτι, δε θα μπορούν να το μαζέψουν ή θα ακολουθήσει μια εκτενής κριτική για το πρόσωπό τους. Αν σου πει το κολλητάρι σου πως νιώθει ότι βρήκε τον άνθρωπο της ζωής του, μπορεί να τον κομπλάρει η ιδέα πως ό,τι πει πάνω στο ενθουσιασμό του, θα γίνει αιτία για καζούρα αργότερα. Να διστάζει, δηλαδή, να εκφραστεί ελεύθερα για να μη δώσει αφενός υπόσταση σε σκέψεις που ίσως και να μην έχουν ρεαλιστικό αντίκρισμα κι αφετέρου για να προστατευτεί από ‘κείνα τα «στα ‘λεγα εγώ», που κανείς δε συμπαθεί, αν το πράγμα στραβώσει. Απ’ την άλλη αν έκανε σεξ με πέντε διαφορετικά άτομα το τελευταίο διάστημα, μπορεί να τον κομπλάρει το πιθανό επικριτικό σου βλέμμα, γι’ αυτό να μη σου λέει τίποτα.

Το σεξ είναι γενικότερα ένα θέμα ταμπού και παραμένει κάτι για το οποίο δε νιώθουν όλοι άνετα να το συζητήσουν. Ανήκει, εξάλλου, στα πολύ προσωπικά θέματα ενός ανθρώπου κι ο καθένας έχει το δικαίωμα να προστατεύσει, όσο επιθυμεί, την ιδιωτικότητά του. Είναι, επομένως, οκ να μη θες να συζητάς σε τι στάση το έκανες με τον σύντροφό σου. Αν, όμως, για παράδειγμα, ένας φίλος σου σχεσάκιας κάνει one night stand, μάλλον θα ήθελες να το ξέρεις. Τον έχεις κάνει, όμως, να αισθάνεται τόσο άνετα για να στο πει;

Κι είναι κι εκείνοι που θεωρούν κάποια γεγονότα όχι τόσο σημαντικά για να τα μοιραστούν ή πως ίσως και να μη μας νοιάζουν, αλλά παίζει να κάνουν λάθος. Θα σου άρεσε, δηλαδή, να ‘χει ένας φίλος σου μία σχέση εδώ κι ένα μήνα ή να περιμένει παιδί και να σου πει, κάποια στιγμή, «Αχ, ναι, μωρέ, ήθελα να σου το πω από κοντά»; Αυτά είναι χαζομάρες. Υπάρχουν φίλοι που μπορεί να βλέπουμε από κοντά μία φορά τον χρόνο, αλλά δε μας αφήνουν ποτέ έξω απ’ τη ζωή τους.

Σίγουρα, με ‘κείνους που είναι ενεργά παρόντες στην καθημερινότητά μας είναι λογικό να μοιραζόμαστε περισσότερα. Μιλάμε κάθε μέρα, βλεπόμαστε συχνά, αλλά αυτό τι σημαίνει; Θα αφήσουμε τους πιο μακρινούς, γεωγραφικά, στην απ’ έξω; Εκτός κι αν απλά πάψαμε να τους κατατάσσουμε στους κοντινούς, για άλλους λόγους.

Όλοι έχουμε μυστικά και θέματα, πιο ευαίσθητα, που μας είναι δύσκολο να μιλάμε γι’ αυτά. Οι φίλοι μας, όμως, γι’ αυτά δεν είναι; Για να εξομολογούμαστε τους φόβους μας και να μας ακούν, για να χαίρονται με τη χαρά μας, να μας μουντζώνουν για τις χαζομάρες μας και να μας σηκώνουν όποτε χρειαζόμαστε λίγη υποστήριξη; Για μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε και να καταλαβαίνουν τι μπορούμε να αλλάξουμε και τι όχι;

Πολλές φορές, δε θέλουμε να πούμε κάποια πράγματα γιατί εκείνοι δρουν σαν καθρέφτης μας κι αντικατοπτρίζουν απόλυτα την άποψή μας, όσα δεν τολμάμε να μας παραδεχτούμε. Ξέρεις, όμως, κάτι; Δε στέκει πως αν δεν το πεις δυνατά δεν ισχύει!