«Πάμε; Φύγαμε!»∙ έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι ο έρωτας

Τι είναι ο έρωτας; Πολλοί έχουν αναρωτηθεί, πολλές απαντήσεις έχουν δοθεί. Το πιο καλλιτεχνικό συναίσθημα, έχει εμπνεύσει τραγούδια και ποιήματα, ταινίες και παραστάσεις, βιβλία κι άρθρα. Όλα, όμως, όσο κι αν συγκρούονται, συγκλίνουν σε ένα πράγμα: Ο έρωτας είναι το τώρα, το αυθόρμητο, το παρορμητικό, χωρίς κανόνες και «πρέπει».

Να θέλεις να με δεις τώρα κι απλά να παίρνεις το αυτοκίνητο και να ‘ρχεσαι να μου χτυπάς το κουδούνι. Να μου λείπεις και να μπαίνω στο πρώτο τρένο, χωρίς να με νοιάζει τι θα πω αύριο στη δουλειά. Να βγαίνω στον δρόμο με τις πιτζάμες για ένα κλεφτό σου φιλί και να περιμένεις στα σκοτεινά μέχρι να με δεις να εμφανίζομαι.

Εκείνη η στιγμή που δε σε νοιάζουν οι συνέπειες, που δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο πάρα μόνο εκείνον τον άνθρωπο που ανεβάζει τους παλμούς σου μ’ ένα χαμόγελο∙ εκείνη η στιγμή είναι έρωτας. Όπως ένα πυροτέχνημα που σκάει ξαφνικά, μένει στο ουρανό για λίγο και σκορπίζεται σε διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς σχεδιάγραμμα, εντελώς ανοργάνωτα. Αυτό ακριβώς το λαμπερό χάος είναι.

Πολλά πράγματα συνηθίζουν να συγχέονται μαζί του, όπως ο ενθουσιασμός κι η αγάπη. Το ένα διαρκεί πολύ λιγότερο και το άλλο μπορεί να κρατήσει για πάντα. Ο έρωτας, όμως, είναι αυτό ακριβώς σε συνδυασμό. Ο ενθουσιασμός που κρατάει για πάντα -ή για όσο.

Ίσως να μην έχει μόνιμα την ίδια ένταση, δεν πειράζει. Σημασία έχει να το ζούμε στο έπακρο. Άλλωστε, μειώνεται μόνο και μόνο για να μπορέσει να πάρει να φόρα και να μας εκτοξεύσει ξανά. Φαίνεται στα μάτια μας μια σπίθα που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να γίνει φωτιά.

Ο έρωτας δεν μπαίνει σε καλούπια και προγράμματα, ούτε χωράει σε δεύτερες σκέψεις. Δε θέλει στημένα ραντεβού, ούτε αμφιβολίες και δισταγμούς. Στην περίπτωση που έχουμε την ψυχραιμία να το αναλύουμε, δεν είναι έρωτας. Αν η επιθυμία δε βγαίνει από μέσα μας, αυθόρμητα, αβίαστα, απόλυτα κι ανεξέλεγκτα, τότε δεν είναι έρωτας. Αν προσπαθούμε να το βάλουμε σε κουτάκια και να προγραμματίσουμε τα πάντα γύρω του, αν φέρνει εγγυήσεις για το μέλλον, τότε είναι κάτι άλλο. Αν σου αρκεί, μείνε. Αν ψάχνεις τον έρωτα, φύγε.

Ψάξε εκεί που ταυτόχρονα ηρεμείς και τρέμεις, εκεί που είσαι ο εαυτός σου. Εκεί που ξεχνάς το κινητό σου, γιατί δε σε ενδιαφέρει ποιος θα σε πάρει∙ αυτός που σε νοιάζει είναι μαζί σου. Εκεί που ο χρόνος αισθάνεσαι πως παγώνει, ενώ οι δείκτες στα ρολόγια χορεύουν σαν τρελοί. Έρωτας είναι ο άνθρωπος που δε χορταίνεις τα φιλιά του και θέλεις να τον έχεις μόνιμα στην αγκαλιά σου. Να αφιερώνεις τραγούδια και να γράφεις στίχους, σαν να ‘γινες ποιητής μόνο επειδή τον γνώρισες, να προσφωνείστε με πιο περίεργα ονόματα. Έρωτας είναι να κοιμάστε κάθε βράδυ αγκαλιά -κι ας έχει έξω 40ºC.

Ο έρωτας δεν είναι η δέσμευση, ούτε μας κρατάει με αλυσίδες. Μας δίνει την ελευθερία να πετάξουμε στα σύννεφα κι εμείς επιλέγουμε να πάρουμε και κάποιον άλλον μαζί μας. Απλά αφηνόμαστε, κλείνουμε τα μάτια και πετάμε μ’ εκείνο το χαζό χαμόγελο.

Εν τέλει, έρωτας είναι απλά να σε ρωτάει «Πάμε;» κι εσύ ακολουθείς χωρίς να ρωτάς πού, για πόσο, πότε, με τι. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να ‘ναι ο έρωτας.

Η μόνη απάντηση στο «Πάμε;» να ‘ναι «Φύγαμε!».