Στο δίλημμα «καριέρα ή οικογένεια» επέλεξαν και τα δύο

Μεγαλώσαμε από μία γενιά που προσπαθούσε να μας προσφέρει όσα εκείνη δεν είχε. Να μάθουμε γλώσσες, να εξασκήσουμε δεξιότητες, να πάρουμε πτυχία και μεταπτυχιακά. Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά να χτίζουμε το βιογραφικό μας από πολύ μικρή ηλικία, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καν, χωρίς ακόμα να ξέρουμε τι σημαίνει η λέξη «βιογραφικό». Πήραμε, λοιπόν, την παιδεία μας απ’ το σπίτι, την εκπαίδευσή μας από σχολεία και πανεπιστήμια κι αρχίσαμε να κυνηγάμε το μεγάλο όνειρο.

Για μερικούς ανθρώπους το πλάνο είναι να δουλεύουν πάνω στο αντικείμενό τους, να βρουν ένα σύντροφο και στη συνέχεια να αφοσιωθούν στην οικογένειά τους. Για άλλους είναι η καριέρα. Διευκρίνηση: εργασία και καριέρα δεν ταυτίζονται. Η πρώτη μπορεί να οριστεί ως μία δραστηριότητα για την οποία ανταμειβόμαστε, η δεύτερη απ’ την άλλη θέλει χρόνο και προσπάθεια, θέλει να γουστάρουμε αυτό που κάνουμε, απαιτεί σχεδιασμό κι εξέλιξη. Και συνήθως σημαίνει μοναξιά.

Υπάρχει, όμως, μία μεγάλη κατηγορία νέων ανθρώπων που θέλουν να συνδυάσουν τα δύο άκρα, τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβανόμασταν παλαιότερα: οικογένεια και καριέρα. Γίνεται;

Φυσικά. Καλώς ή κακώς τα όνειρά μας είναι μεγαλύτερα από αυτά των γονιών και παππούδων μας. Τα ερεθίσματα που έχουμε λάβει με τα χρόνια μάς έχουν ανοίξει νέους διαφορετικούς ορίζοντες. Δε μας αρκεί να δουλεύουμε τη μισή μέρα και την άλλη μισή να είμαστε σπίτι με την οικογένεια. Θέλουμε να δημιουργήσουμε, να κάνουμε τη διαφορά, να ακουστούμε και, γιατί όχι, να βραβευτούμε για το έργο και την επαγγελματική μας πορεία.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν δύο καριερίστες αποφασίζουν να κάνουν μαζί οικογένεια; Σίγουρα είναι μία απόφαση δύσκολη αλλά πέρα για πέρα συνειδητή. Τη στιγμή που πήραν κι οι δύο τα πτυχία τους στα χέρια κι έβγαλαν την κλασική φωτογραφία με τον πάπυρο σηκωμένο ψηλά ονειρεύτηκαν την καριέρα τους. Έχουν κι οι δύο την ανάγκη να δημιουργήσουν και να ανέβουν ψηλά, ο καθένας στον τομέα του, να ασχοληθούν με την επιστήμη τους και πιθανές έρευνες, να κάνουν ταξίδια επαγγελματικά ή εκπαιδευτικά. Επιπλέον, στάθηκαν τυχεροί και βρήκαν τον άνθρωπο που τους έκανε να πιστέψουν στο «για πάντα», αυτόν που θέλουν να περάσουν την υπόλοιπη ζωή μαζί του, κάνοντας παιδιά, έχοντας σκυλιά, γατιά και κοινά όνειρα. Έχουν δύο έντονες ανάγκες, λοιπόν, την οικογένεια και την καριέρα, που κονταροχτυπιούνται συνεχώς μέσα τους.

Είναι δύσκολο και πολλές φορές ακατόρθωτο να χωρέσουν δύο μεγάλες καριέρες σε ένα σπιτικό. Συχνά πρέπει να κάνει ο ένας πίσω, έστω ανά διαστήματα ή ακόμα κι εναλλάξ. Μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να κάνουν κι οι δύο υποχωρήσεις στις καριέρες τους, τόσο ώστε να μπορέσουν να παραστούν, για παράδειγμα, σε μία σχολική γιορτή ή άλλη οικογενειακή υποχρέωση. Άλλωστε, πρέπει να ‘ναι πολύ ψυχρός ο άνθρωπος εκείνος που δε θα γεμίσει η καρδιά του ζεστασιά απ’ το χαμόγελο του παιδιού του πάνω στη σκηνή. Ένα χαμόγελο πηγαίο, μόνο επειδή τον είδε να κάθεται εκεί, στην τρίτη σειρά που είχε κρατημένες τις θέσεις του. «Δεν πειράζει, θα ‘ρθουν κι άλλα ταξίδια», θα σκεφτούν αυτοί οι καριερίστες και θα αγκαλιάσουν την οικογένειά τους γυρνώντας στο σπίτι.

Πόσο μεγάλη, όμως, μπορεί να γίνει η καριέρα κάποιου αν πατάς την παύση κάθε τόσο; Ναι μεν είναι δίκαιο αυτό για την οικογένειά τους, αλλά τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο είναι συνετό αν θέλουν να αναρριχηθούν ψηλά στον τομέα τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί μετά από κοινή συμφωνία να αφήσει ένας απ’ τους δύο την καριέρα του στην άκρη και να αρκεστεί απλώς στην εργασία ή την τέχνη που τον γεμίζει. Είναι μια γενναία απόφαση, γεμάτη ρίσκο. Χρειάζεται πάνω από όλα να ‘ναι κοινή, ώστε να μη γυρίσει ποτέ να πει ο ένας στον άλλον «Εγώ για ‘σένα άφησα την καριέρα μου». Δε θα πρέπει να θυσιάσει κανείς τίποτα για οποιονδήποτε.

Αναλογιζόμενοι το παρελθόν, καμιά φορά θα θέλαμε ορισμένα πράγματα να ‘ναι διαφορετικά. Θα θέλαμε να προλάβουμε να δούμε παραπάνω πράγματα, να κάνουμε περισσότερα ταξίδια ή να δώσουμε και περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μας. Οι επιλογές αυτές όμως που έγιναν μας έφτασαν ως εδώ και μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα∙ όπως και να ‘χει, δεν αλλάζουν. Αυτό που μπορεί να μεταβληθεί κι είναι στο χέρι μας είναι ό,τι έρχεται μετά. Εκεί μπορούμε να δημιουργήσουμε, να δώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο σε πράγματα που μας γεμίζουν και να βάλουμε σε μία σειρά τις προτεραιότητες και τις ανάγκες μας. Το μέλλον είναι ο επόμενος χτύπος του ρολογιού, ας το αλλάξουμε κάνοντας πράγματα που μας δίνουν αληθινή χαρά.