Το μυστικό βρίσκεται στις αμοιβαίες υποχωρήσεις

Είναι λογικό κι αναπόφευκτο, μέσα σε όλες τις σχέσεις που αντιμετωπίζουν την καθημερινή τριβή, να υπάρχουν και καβγάδες. Άλλοτε είναι τόσο μικροί που ξεχνιούνται με γέλια στο λεπτό, άλλοτε κάπως μεγαλύτεροι, με μούτρα και μπηχτές που κρατούν λίγες μέρες κι άλλοτε πολύ μεγάλοι με θέματα που μας απασχολούν για μέρες κι η επίλυσή τους κρίνει την πορεία της συνύπαρξής μας.

Μπορεί να μαλώσουμε με τους γονείς μας, με τ’ αδέρφια μας, με τους φίλους μας ή με τον σύντροφό μας. Γενικά με όποιον περνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρα μας, μ’ αυτόν θα συγκρουστούμε, και πιο συχνά ή πιο έντονα, καθώς μαζί του ρίχνουμε μάσκες κι εκφραζόμαστε αυθόρμητα.

Τα μαλώματα με τους γονείς και τα αδέρφια είναι τόσο συνηθισμένα που απλά μετά από λίγο ή μετά από πολύ είναι όλα καλά, χωρίς να χρειαστεί καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Μας ξέρουν καλύτερα απ’ όσο ξέρουμε τον εαυτό μας κι αντιλαμβάνονται πότε τους παίρνει να το συνεχίσουν και πότε πρέπει να το κόψουν μέχρι να συνέλθουμε. Με τους φίλους μας δε μαλώνουμε συχνά, μωρέ. Αν είναι καμιά χαζοκοντρίτσα δε λογαριάζεται καν για καβγάς. Κι αν είναι κάτι που μας χαλάει, λύνεται με κουβέντα. Με το αμόρε μας, όμως, οι ρήξεις είναι στατιστικά πιο συχνές, καθώς είναι περισσότερες κι οι αφορμές, κι ο έρωτας μας κάνει εξαιρετικά παράλογους και καθόλου ψύχραιμους. Γι’ αυτό εδώ παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πώς θα χειριστούμε τις εντάσεις, αλλά και το ποιος θα κάνει πίσω στο τέλος.

Είναι εξωφρενικό κι εγωιστικό να έχουμε την απαίτηση να κάνει πίσω συνέχεια ο άνθρωπός μας και να μένουμε με την εντύπωση ότι έχουμε πάντα δίκιο και τα κάνουμε όλα σωστά. Όπως είναι κι άδικο κι υποτιμητικό να κάνουμε συνέχεια πίσω εμείς, και να σκύβουμε το κεφάλι σε ό,τι γουστάρει να κάνει ο άλλος, ψαλιδίζοντας κάθε φορά κάτι απ’ τα όριά μας και τα «θέλω» μας.

Φυσικά δε θα μπούμε στη διαδικασία να μετράμε πόσες υποχωρήσεις θα κάνει ο ένας και πόσες ο άλλος. Ενσυναίσθηση, συγχώρεση και κατανόηση με στατιστικά δεδομένα είναι σκέτη κοροϊδία. Είναι σημαντικό, όμως, να καταλαβαίνουμε πως είμαστε δίπλα-δίπλα σ’ αυτή τη σχέση κι όχι απέναντι. Δεν είναι διαγωνισμός για το ποιος θα κάνει περισσότερα λάθη και σωστά. Οι υποχωρήσεις είναι κομμάτι της σχέσης μας, μαζί με τους συμβιβασμούς. Γιατί η αμοιβαιότητά τους μας εξελίσσει και τους δύο.

Άλλωστε, δε γίνεται να ‘χει πάντα ο ένας δίκιο. Δε χρειάζεται, όμως, ούτε να βρούμε ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Θα ήταν εξοντωτικό αν υπεραναλύαμε τα πάντα κάθε φορά. Δεν έχει τόση σημασία, εξάλλου. Είναι κάπως ανώριμο κι εγωκεντρικό, λες και ψάχνουμε ποιον να τιμωρήσουμε και σε ποιον να δώσουμε τα εύσημα. Χρειάζεται μόνο να βρούμε μαζί μία λύση για να ξεφύγουμε απ’ τον καβγά.

Χρειάζεται να νιώθει ο ένας πότε έχει ο άλλος τα νεύρα του και να του δίνει χώρο για να πει αυτά που θέλει να πει. Φτάνει αυτός ο «ένας» να μην είναι κάθε φορά ο ίδιος, να το κάνουμε αυτό κι οι δύο. Να δίνουμε χρόνο στο ταίρι μας, να συνυπολογίζουμε τα ζόρια του και να δείχνουμε μεγαλύτερη ανοχή σε μια δύσκολη μέρα του. Αρκεί, βέβαια, να βουτάμε και τη γλώσσα στο μυαλό μας πριν μιλήσουμε, γιατί ακόμα και την ώρα που μαλώνουμε οφείλουμε να σεβόμαστε την επιλογή μας, τον άνθρωπό μας.

Σίγουρα, ο θυμός δε φιλτράρεται απόλυτα, ειδικά αν έχεις αποφασίσει να ‘σαι πάντα ο εαυτός σου μες στη σχέση σου, και να μην υποκριθείς στιγμή. Πολλές φορές, λοιπόν, λέμε πάνω στα νεύρα μας πράγματα που δεν εννοούμε κι απλά όσο μας τσιγκλάει ο άλλος τόσο χειρότερο γίνεται όλο αυτό το χάος μες στο κεφάλι μας. Το θέμα εκεί είναι κι ο άλλος να καταλάβει πως εκείνη την ώρα μιλάνε τα νεύρα μας κι όχι εμείς, αλλά κι εμείς να μην παίξουμε ύπουλα, χρησιμοποιώντας σαν άλλοθι την ένταση της στιγμής. Οι λέξεις πληγώνουν!

Το κλειδί, λοιπόν, βρίσκεται στον αμοιβαίο συμβιβασμό. Γιατί όταν υποχωρείς δε σημαίνει απαραίτητα πως είσαι λάθος εκείνη τη στιγμή, αλλά πως μετράς τη σχέση σου και τον άνθρωπό σου παραπάνω από τον θολωμένο εγωισμό σου. Μπορεί απλά να ‘ναι ο άλλος σε μεγάλη ένταση και να καταλαβαίνεις πως είναι καλύτερα να σταματήσει ο καβγάς για την ώρα απ’ το να πείτε πράγματα που θα μετανιώσετε. Αργότερα, όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα, μπορείτε να το πιάσετε πάλι απ’ την αρχή χωρίς περιττές εντάσεις. Το ίδιο θες να συμβεί και σε ‘σένα.

Οι σχέσεις, άλλωστε, είναι σαν χορός. Την ώρα που κάνει ένα βήμα πίσω ο ένας, ο άλλος ακολουθεί και συγχρονίζεται μέχρι να έρθει η στιγμή να κάνει εκείνος πίσω, για να πάνε στο τέλος κι οι δύο μπροστά.