Αυτός που προχωρά πρώτος δεν είναι απαραίτητα ο πιο δυνατός

Πολλές φορές έρχεται στο μυαλό μου αυτή η σκέψη… Μπορεί τώρα να δηλώνει χωρισμένος άνθρωπος, όμως για πόσο ακόμη θα είναι έτσι; Πότε θα βρεθεί η επόμενη συγκίνηση, ο επόμενος σταθμός, ή αν θες, το λιμάνι του; Κι αφού βρεθεί, πόσο κουράγιο θα βρεις για ν’ αποδεχτείς πως είναι εν τέλει πιο δυνατός συναισθηματικά απ’ όσο εσύ, αφού προχώρησε πριν από σένα;

Νομίζω πως αυτά τα ερωτήματα μάς ταλανίζουν όλους μετά από ένα χωρισμό. Κι είναι αυτή η βιτρίνα της συναισθηματικής υπεροχής του ενός εκ των δύο πρώην συντρόφων που επισκιάζει τον άλλο, κι επανατοποθετεί την αβεβαιότητα και την ανασφάλειά του στο προσκήνιο.

Δεν έχει να κάνει με το αν καταλήγει η ψυχολογική τροπή του χωρισμού σ’ ένα συναισθηματικό μπρα ντε φερ χωρίς αφορμή, δεν έχει καμία σχέση με την εκλογίκευση των κατώτερων ενστίκτων ζήλιας, εκδίκησης και φόβου, αφού σε τέτοιες φάσεις, το λογικό δεν το βλέπουμε: Αυτός που προχωράει πρώτος μετά από ένα χωρισμό δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο δυνατός. Φυσικά και όχι· πώς είναι δυνατόν να εξέλαβες, έστω και για μία στιγμή, το αντίθετο ως δεδομένο;

Το πιθανό ενδεχόμενο κάποιος να προχώρησε πρώτος και σχετικά γρήγορα στη φαινομενική ερωτική του ζωή, δε σημαίνει προφανώς πως είχε το ίδιο κουράγιο να προχωρήσει και αληθινά μέσα του. Ίσως ποτέ να μην το είδες υπό αυτό το πρίσμα. Μην κατηγορείς κάποιον επειδή δείχνει να προχωρά, μην πιστεύεις πως ξεπέρασε όσα ένιωθε με την ταχύτητα ρεκόρ που πλασάρει. Άφησέ τον να διαχειριστεί την απώλεια με το μόνο τρόπο που βρίσκει ως μοναδική διέξοδο: την αναπλήρωσή σου.

Πραγματικά, κάποιες φορές αυτός ο άνθρωπος, ο δυνατός που προχώρησε και μας ξέγραψε, νιώθει τόσο λίγος κι ανεπαρκής, τόσο μισός, που μονάχος του αδυνατεί να σταθεί στα πόδια του. Αυτός που προχωρά πρώτος μετά από ένα χωρισμό δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο δυνατός, γιατί θέλει περισσότερη δύναμη να κάτσεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου, παρά να αναπληρώσεις έναν έρωτα με ό,τι βρεις εύκαιρο.

Αντέχεις τις ατέλειωτες νύχτες που εσύ ο ίδιος θα σε ρωτάς κλαίγοντας «γιατί;» και θα πρέπει να σου απαντήσεις κιόλας; Αντέχεις τη μοναξιά; Εκείνος ο άνθρωπος ενδεχομένως όχι, κι ίσως γι’ αυτό βρήκε το υποκατάστατό σου σε μια πλανόδια, ξένη αγκαλιά τόσο γρήγορα, σχεδόν αμέσως. Δεν άντεξε ούτε βδομάδα χωρίς το καθημερινό συναισθηματικό στήριγμα που παρέχει μια σχέση στους εμπλεκόμενους συντρόφους.

Δεν είναι πιο δυνατός. Μέσα σου το ξέρεις κι εσύ, κι ας νιώθεις πως ξέμεινες πίσω. Του είναι αδιανόητο να αναλογίζεται μονάχος τους λόγους που απέτυχε. Θέλει αυτοέλεγχο και ισχυρό συνειδησιακό υπόβαθρο για να μην προχωρά κάποιος ερωτικά αν τίποτα δεν τον ικανοποιεί πλήρως, όμως παρ’ όλ’ αυτά να μη σκοπεύει να συμβιβάσει την υπομονή του με κάτι χαμηλότερο απ’ τον πήχη που ο ίδιος έχει θέσει. Κι αντίθετα, αλαζονικά εύκολη αντίδραση ν’ αναπληρώσεις το απότομο κενό που σου αφήνει ένας ξαφνικά χαμένος έρωτας.

Περιμένοντας λοιπόν, μέχρι να βρεις το επόμενο λιμάνι, κι όχι απλώς μια σειρήνα, θέλει θάρρος και δύναμη. Δεν αποκλείεται κι ο έτερος πρώην να το βρήκε και γι’ αυτό να προχώρησε, ωστόσο η χρονική πρωτιά αυτή καθεαυτή δεν του δίνει απαραίτητα και τη σημαία του πιο δυνατού.

Είναι σαφές δείγμα αδυναμίας κι ανασφάλειας η έμμεση παραδοχή πως χρειάζεσαι μόνιμα κάποιο για να νιώθεις ολοκληρωμένος, πως βολεύεσαι σε κάτι που απλώς καλύπτει τη μοναξιά και την ανασφάλειά σου, αντί να κάτσεις και να τα βρεις με τον εαυτό σου, με την ύπαρξή σου. Δίψα για επιβεβαίωση, κρίση αυτοπεποίθησης και μια κλονισμένη ισορροπία που υποκύπτει στην ανάγκη της να νιώσει επιθυμητή, αποτελούν κάποιες μόνο απ’ τις περιγραφές που μεταξύ άλλων απαρτίζουν την εύθραυστη ψυχολογία του αφελώς κατονομαζόμενου ως δυνατού.

Ποιος όμως είναι στ’ αλήθεια ο ισχυρός;   Και δώσε στον εαυτό σου το δικαίωμα μιας ειλικρινούς απάντησης, απαλλαγμένης από στερεοτυπικές διακρίσεις και συναισθηματικά φορτισμένους, αφελείς αυθορμητισμούς.

Είναι πιο δυνατός ο άνθρωπος που χρειάζεται την επιβεβαίωση ως αντίδοτο για το πλήγμα που προκάλεσε ο χωρισμός στην αυτοπεποίθησή του και γι’ αυτό ενδίδει σε βιαστικές κινήσεις που εικονικά δείχνουν ότι προχωρά γρήγορα, ή εκείνος που σιωπηλά και συγκροτημένα διαχειρίζεται την απώλεια δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα της ψυχοσυναισθηματικής ανάρρωσης;

Και πριν απαντήσεις λάβε υπόψη πως η δύναμη και η ευτυχία είναι σαν τον οργασμό· πολύ καλύτερα αν δε χρειάζεται να τα προσποιηθείς.