"Complicated" είναι στo Μανχάταν, εδώ το λέμε «δεν ξέρω τι μου γίνεται»

•S̶̶i̶̶n̶̶g̶̶l̶̶e̶
•T̶̶a̶̶k̶̶e̶̶n̶
•It’s complicated✓

Το έχεις ακούσει τόσες φορές. Πάντα έλεγες τα ίδια, σκεφτόσουν πως όχι, δεν είναι αληθινή σχέση γιατί δε γίνεται να υφίσταται δεσμός όταν ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο δεν ξέρουν τι θέλουν, αν θέλουν, όταν ούτε οι ίδιοι πια δε γνωρίζουν τι έχουν μεταξύ τους. Λοιπόν, να που συμβαίνει! Το complicated, οι περίπλοκες σχέσεις δηλαδή, κατά για τις οποίες δεν ξέρεις τι ακριβώς να απαντήσεις όταν σε ρωτούν αν είστε μαζί, κοινώς το να τραβιέστε αλλά να μην έχετε ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς έχετε, είναι όντως μια κατάσταση υπαρκτή κι ολοζώντανη, η οποία υπό ευνοϊκότερες συνθήκες θα μπορούσε όχι απλά να επιβιώσει, αλλά και να εξελιχθεί σε μια μακροχρόνια, δυνατή σχέση. Πώς όμως καταφέρνεις και μπλέκεις σε μια τέτοια κατάσταση; Κι αφού μπεις, τελικά αξίζει όλον αυτό τον κόπο;

Οι μπερδεμένες σχέσεις, οι αλλιώς complicated, δεν αποτελούν τα μηδαμινής σημασίας αφελή σενάρια ενός φαντασιόπληκτου, όπως λανθασμένα συνηθίζουμε να τις αντιμετωπίζουμε. Αντιθέτως, είναι κι αυτές ένα σαφές είδος ερωτικής συνάφειας, ένα ιδιαίτερο είδος σχέσης, όπως οι εξ αποστάσεως ή οι ελεύθερες, όμως παραμένουν πράγματι σχέσεις, γιατί πληρούν τα δεδομένα επακόλουθα που απορρέουν από κάθε ανθρώπινη επαφή: την αλληλεπίδραση μεταξύ δύο προσωπικοτήτων, την ανταλλαγή επικοινωνιακού υλικού και εν προκειμένω, συναισθηματικού. Αυτή ακριβώς η τελευταία παράμετρος την καθιστά και τόσο περίπλοκη, η απουσία ξεκάθαρης συναίσθησης του πόσο πραγματικά μπορούν να ανταποκριθούν τα μέλη της στις συναισθηματικές ανάγκες και τις απαιτήσεις της σχέσης αυτής.

Κάποιες φορές, κι όχι σπάνια όταν αφορά τέτοιου είδους πολυπλοκότητες, ενδέχεται κι οι δυο να μην έχουν προσδιορίσει επακριβώς τα συναισθήματά τους, να μην τα έχουν ξεκαθαρίσει ούτε καν μέσα τους και συνεπώς να μην έχουν προλάβει να μιλήσουν μεταξύ τους για το πού πάει η σχέση. Ίσως η αιτία να έγκειται σε προηγούμενα συναισθηματικά τραύματα και το φόβο επανάληψής τους, ίσως στην αλλεργία απέναντι στη δέσμευση και την ευθυνοφοβία κάποιων ανθρώπων, ίσως απλά στη γενικότερη ανασφάλειά μας και την έλλειψη αποφασιστικότητας ή ακόμη και σε πρακτικές παραμέτρους.

Ωστόσο ό,τι κι αν ευθύνεται δεν αναιρεί το γεγονός της ενδεχόμενης ύπαρξης πολυάριθμων πλεονεκτημάτων που δύνανται να προκύψουν ακόμη κι από μια τέτοια σχετική αβεβαιότητα. Εκτός του ότι σε μια τέτοια κατάσταση κανείς απ’ τους δυο εμπλεκόμενους δεν πιέζεται να δεσμευτεί αν δεν το επιθυμεί, μαθαίνει ταυτόχρονα και να ζει αυτόνομα, να μην επαναπαύεται στον εφησυχασμό που προσφέρει η ταμπέλα της σχέσης, να μην τη χρειάζεται για να καλύψει τη μοναξιά και τα άδεια βράδια του και να αφήνει την προσωπική του ευτυχία αποκλειστικά στο δικό του εσωτερικό υπόβαθρο.

Επιπλέον, αν αυτή η μπερδεμένη κατάσταση ευδοκιμήσει εν τέλει σε κανονική σχέση, δε θα είναι βόλεμα, δε θα αποτελεί επαναπαύση, καθώς είναι ξεκάθαρο πως οι δύο σύντροφοι θα μπορούσαν να είχαν συνεχίσει ως ήταν, σε μια complicated κατάσταση χωρίς ευθύνες κι απαιτήσεις. Αντιθέτως, το ότι επέλεξαν να την προάγουν σε δέσμευση, δηλώνει συνειδητή επιλογή κι όχι απόφαση υπό πίεση, δηλώνει πως πήραν το χρόνο τους, σε καμία περίπτωση ο ένας εκ των δύο δε θεωρεί τον απέναντί του δεδομένο. Είναι πολύ υγιές να υπάρχει το περιθώριο της επικοινωνίας μέσω της συζήτησης για τους φόβους, τις επιφυλάξεις και τους σκοπούς ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, έστω και μπερδεμένο ζευγάρι. Και είναι πολύ όμορφο από κοινού να ξεπερνούν τα παραπάνω, όταν αποφασίζουν πως ήρθε η στιγμή να επισημοποιήσουν αυτό το σχεδόν-περίπου-ίσως με το οποίο ξεκίνησαν.
Ίσως εκεί να έγκειται και η μαγεία όλης αυτής της αγωνίας, όχι φυσικά στην αναμονή του να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, αλλά στην προσδοκία, την ελπίδα που μας δημιουργεί η απόφαση να αφεθούμε και να κάνουμε τελικά το βήμα προς μια κοινή πορεία.

Τι έχουμε να χάσουμε στην τελική; Μια ωραία εμπειρία ή ένα καλό μάθημα. Το δοκιμάζουμε κι όπου βγει;
Το δοκιμάζουμε κι ας μην βγει.