Επέτειοι∙ συναισθηματικές υπενθυμίσεις

Επέτειοι, γιορτές, γενέθλια… Μικρές χαρές, μαρκαρισμένες ανεξίτηλα στο ημερολόγιο ώστε την ίδια ημερομηνία κάθε χρόνο να επαναφέρουν στο προσκήνιο αναμνήσεις από προηγούμενα έτη, που αναζωογονούν κι επανεκκινούν τη ρουτίνα μιας σχέσης, οποιουδήποτε είδους σχέσης, ακόμη κι αυτής με τον ίδιο τον εαυτό μας.

Στιγμές που στάθηκαν καταλυτικοί παράγοντες για την έκβαση του σημερινού μας εαυτού ή της τωρινής μας κατάστασης, χαραγμένες στη μνήμη, που κρίθηκαν άξιες υπενθύμισης. Αναδρομή, λοιπόν, ή αλλιώς επέτειος! Είναι τόσο σημαντική κι ευεργετική για μια σχέση;

Σε αντίθεση με την εμπορευματοποιημένη διάθεση που κυκλοφορεί στην πιάτσα, ο γνήσιος εορτασμός τον επετείων είναι κυρίως πνευματικός, συναισθηματικός και σφυρηλατεί ένα μέρος του δεσίματος της εκάστοτε σχέσης, είτε μιλάμε για σχέση συγγενική, είτε για ερωτική, είτε προσωπική, καθώς ουσιαστικά δεν αφήνει τους άμεσα εμπλεκόμενους να ξεχάσουν τα μικρής ή μεγαλύτερης βαρύτητας γεγονότα που συνέργησαν για να τους φέρουν στην τελική κατάσταση στην οποία έχουν καταφέρει να βρίσκονται.

Η επέτειος είναι μια γιορτή σεβασμού, εμπιστοσύνης, φιλίας κι αγάπης κι η σειρά προτεραιότητας αυτών διαφέρει κάθε χρόνο, γι’ αυτό είναι και τόσο ενδιαφέρουσα! Με τον εορτασμό κάθε τέτοιας σημαντικής στιγμής, λοιπόν, επανέρχονται μνήμες που μας υπενθυμίζουν τους σταυρούς που κουβαλήσαμε για να γίνουμε αυτοί που είμαστε τώρα, κοστολογούν τις αντιδράσεις μας κι εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό των πράξεων και των επιλογών μας.

Αν, δε, είμαστε και περήφανοι για το πού καταλήξαμε, η επαναφορά στο νου των στιγμών που μας έφεραν ως εδώ είναι κάτι σαν αντίδοτο στη λήθη, ένα μέσο αναγέννησης κι επαναπροσδιορισμού, του πόσο τελικά κουραστήκαμε, αλλά άξιζε! Είναι κατά βάση ένας απολογισμός, στον οποίο κάθε χρονιά μετράμε τις απώλειες και τα κέρδη και δεν αφήνουμε το παρελθόν να βυθιστεί στο σκοτάδι της λήθης.

Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που η επίδραση του εορτασμού της κάθε επετείου στέκεται τόσο ευεργετική για την ανάπτυξη του συναισθηματικού και ψυχικού δεσμού ανάμεσα σε δύο άτομα μιας σχέσης. Στις γιορτές αυτές δε ζητάμε δώρα, κάρτες, κάτι ακριβό, αλλά κάτι ανεκτίμητης αξίας παρ’ όλα αυτά! Το μόνο που χρειάζεται είναι η πνευματική επαγρύπνηση, η γνώση κι η συνειδητοποίηση πως σαν σήμερα, πριν από τόσα χρόνια, συνέβη κάτι τόσο σημαντικό που επανεστίασε την κατεύθυνση της ζωής μας κι άλλαξε τη φορά των βημάτων μας, ώστε εν τέλει να καταφέρουμε να φτάσουμε στο σήμερα, το υπέροχο παρόν το οποίο σαφώς και δε θα αλλάζαμε για τα παλιά μας σχέδια.

Εκτός αυτού όμως, είναι και λίγο πιο πρακτικό το ζήτημα.  Αφορά στις βάσεις και την τροφή που κρατά αυτή τη σχέση ζωντανή. Για να γίνει πιο κατανοητό, με τον ίδιο τρόπο που η διατήρηση ενός υγιούς σώματος επιτυγχάνεται μέσα απ’ την κατανάλωση υγιεινών τροφών, αντιστοίχως, η διατήρηση μιας υγιούς σχέσης κατακτάται με την κοινή σκέψη ευχάριστου περιεχομένου, την ανάμνηση ενός χαρμόσυνου γεγονότος, ενός φιλιού, μιας νέας αρχής, μιας ανεπανάληπτης πρώτης φοράς.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τα ακριβά δώρα, οι κάρτες με τις αφιερώσεις ή τα σοκολατάκια σε σχήμα καρδούλας που δημιουργούν το δέσιμο αυτό. Ο δεσμός είναι καθαρά πνευματικός και τέτοιου είδους εμπορικές συναλλαγές δε δύνανται σε καμία των περιπτώσεων να προσδιορίσουν το ποσό της σημαντικότητας και της αγάπης.

Δεν ισχύει, δηλαδή, η αναλογία δώρων-αγάπης, καθώς κανένας τιμοκατάλογος δεν είναι αρκετά ικανός να κοστολογήσει το ύψος της αγάπης που νιώθουμε. Τα δώρα με τη μορφή που έχουμε συνηθίσει, εκτός του ότι εξυπηρετούν ξεκάθαρα αγοραστικούς σκοπούς, όσο ακριβά κι αν είναι, ποτέ δεν είναι αρκετά. Το μοναδικό δώρο που χρειάζεται για τον εορτασμό μιας επετείου, είναι μόνον ένα, απλό, ανέξοδο κι ανέλπιστα ανιδιοτελές. Είναι ο μαγικός συνδυασμός, αφενός της εκδήλωσης εκτίμησης κι αφετέρου της γνωστοποίησης στο άλλο πρόσωπο πως η πραγματικότητά μας όπως την ζούμε τώρα είναι μακράν καλύτερη με εκείνο μέσα.

Αυτό το δώρο είναι και το μόνο που μπορεί να εκτιμήσει με σχετική σιγουριά το ποιόν μιας σχέσης, αν είναι δηλαδή διαχρονική και βασιζόμενη στο συναίσθημα, στην ανιδιοτελή και χωρίς προσδοκίες αγάπη ή αν εμμένει εξαρτημένη στο ατελές αδιέξοδο του οικονομικού παράγοντα που εκφράζεται μέσα απ’ την εξασφάλιση ενός δώρου (ανθρώπινου δημιουργήματος, που δεν έχει καμία θέση όταν μιλάμε για δεσμούς και συναισθήματα που ξεπερνούν τον ίδιο τον άνθρωπο και προφανώς, λανθασμένη κι απεγνωσμένη προσπάθεια για κάλυψη της συναισθηματικής μας ανασφάλειας χωρίς ιδιαίτερο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα.)

Έτσι, λοιπόν, κάτι τόσο απλό, όσο όχι η επέτειος αυτή καθεαυτή, αλλά η ενθύμηση, η μνήμη, η άρνηση να ξεχάσουμε, στέκεται σημαντικότατη και καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία της συγκεκριμένης σχέσης, καθώς είναι μια αφορμή να αφιερώσουμε λίγο χρόνο απ’ την πολυάσχολη καθημερινότητά μας κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό κι αναπολώντας μια γλυκιά ιστορία που όχι, δεν κατέληξε σε χαρούμενο τέλος, γιατί απλούστατα, δεν είχε τέλος· βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη!