Η φάση στο γυμναστήριο είναι «τραβάτε με κι ας κλαίω»

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Σου συμβαίνει κι εσένα, έτσι δεν είναι; Για την ακρίβεια, αγχώνεσαι πριν καν περάσεις το κατώφλι του γυμναστηρίου, καθώς το επιλέγεις έναντι του διπλανού πειρασμού, του μεταμφιεσμένου ως γυράδικο. Ε, δε θα χάσουμε τώρα το κορμί των ονείρων μας για το δέλεαρ μιας τηγανητής πατάτας! Ίσως κουραστείς λίγο παραπάνω επιλέγοντας την πρώτη πόρτα, σε μια ώρα από τώρα πάντως, το σίγουρο είναι πως δε θα το μετανιώσεις και μόνο τύψεις βρόμικου φαγητού δε θα αισθάνεσαι.

Βαδίζεις, λοιπόν, με αργό και σταθερό βηματισμό, παίρνοντας ύφος γενναίου, με σιγουριά για την επιλογή σου, ενώ στο βάθος του διαδρόμου μπορείς κιόλας απ’ τα πρώτα σου βήματα να διαβάσεις το σημερινό πρόγραμμα ασκήσεων στο στυγερό βλέμμα του προπονητή, που σε κοιτάζει απειλητικά και χωρίς οίκτο -κι ήδη μετανιώνεις μέσα σου που αποφάσισες να πληρώσεις αυτή την ετήσια συνδρομή. «Μα τι σκεφτόμουν;». Με κάποιους πρόχειρους υπολογισμούς τα ίδια χρήματα θα σου παρείχαν σουβλάκια για πάνω από τέσσερις μήνες, όμως παρ’ όλα αυτά, για κάποιο λόγο το έκανες -και για κάποιο λόγο συνεχίζεις. Αλήθεια, τον θυμάσαι καθόλου αυτό το λόγο, την αιτία που ξεκίνησες; Εκείνη που σε έπεισε πως όλη αυτή η προσπάθεια, ο πόνος κι η κούραση αξίζουν τον κόπο;

Καταρχάς, ας αποδεχτούμε με ωριμότητα πως αυτές οι αιώνια βαριεστημένες επισκέψεις στο γυμναστήριο θα παραμείνουν ως έχουν σε όλες τους τις εκφάνσεις: Το συναίσθημα του «βαριέμαι ήδη πριν ακόμη πάω», το «σκοτώνω τον προπονητή που θέλει να με πεθάνει» κι η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε αφού φύγουμε, η συναίσθηση πως κάναμε κάτι καλό για τον εαυτό μας, η υπερηφάνεια, θα αντιπροσωπεύουν εύστοχα τις σκέψεις μας!

Παρότι γκρινιάζουμε απ’ το πρώτο λεπτό που θα πατήσουμε το πόδι μας στο χώρο του γυμναστηρίου, παρά το γεγονός ότι σαν μικρά παιδιά σκαρφιζόμαστε χίλιες-δυο αβάσιμες δικαιολογίες για να το αναβάλλουμε –λες και μας υποχρέωσε κάποιος να πάμε– και παρότι χάνουμε πιο πολλά δάκρυα απ’ ό,τι ιδρώτα κατά τη διάρκεια της προπόνησης, η αλήθεια είναι πως εν τέλει, στο βάθος, νιώθουμε περήφανοι για τον εαυτό μας και χαιρόμαστε που κάνουμε κάτι παραγωγικό κi ευεργετικό, όχι μόνο για την υγεία, το σώμα και την εμφάνισή μας αλλά εξίσου και για την ψυχολογία και την αυτοπεποίθησή μας.

Αυτό ακριβώς το συναίσθημα της ευεξίας αλλά και το πρακτικό κι οφθαλμοφανές αποτέλεσμα της τακτικής σωματικής άσκησης, το χρωστάμε στον εαυτό μας ως αντίδοτο ενάντια στην τοξικότητα που τον υποβάλλουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, του μήνα, των χρόνων. Είμαστε απλώς άνθρωποι. Έχουμε ένα πολύ μικρό και θνητό σώμα και ναι, θα είναι το μοναδικό που θα μας δοθεί ποτέ, όμως αυτό δε σημαίνει και πως θα πρέπει να παραμείνει το ίδιο σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Παρότι μικροσκοπικά νοήμονα θαύματα, παγιδευμένα σε ένα περιβάλλον από σάρκα κι οστά, έχουμε τη δυνατότητα να τροποποιήσουμε το σώμα μας, αν νιώσουμε ασφυκτικά μέσα σ’ αυτό. Και σε περίπτωση που δε θυμάσαι, αυτός ακριβώς ήταν κι ο λόγος που ξεκίνησες, αυτή η συνειδητοποίηση πως η ευεξία που ακολουθεί μετά τη γυμναστική είναι λυτρωτική για την ψυχολογία σου.

Κι η αλήθεια είναι πως συνεχίζουμε την προσπάθεια, ακριβώς επειδή η υπερηφάνεια και το αίσθημα νίκης ενός στοιχήματος με τον εαυτό μας, η ικανοποίηση του να πετυχαίνεις ένα στόχο και γνωρίζοντας τα όρια του σώματός σου όχι απλά να μαθαίνεις να το αγαπάς, αλλά και να του διδάσκεις να τα ξεπερνά μέσα από καθημερινές μικρές προόδους, αυξάνουν την επιμονή σου να μην τα παρατήσεις, τη σιγουριά πως μπορείς να τα καταφέρεις και τη θέληση που χρειάζεσαι ώστε να κάνεις κάτι για το οποίο ο μελλοντικός εαυτός σου θα σε ευχαριστεί!

Κι αυτό αποτελεί το πιο σημαντικό συστατικό –ίσως πιο πολύ κι απ’ το «νους υγιής εν σώματι υγιή»– σαφώς πιο πολύ απ’ την ευεξία των κάποιων ωρών μετά την προπόνηση κι αναμφίβολα περισσότερο απ’ τη μείωση του σωματικού μας βάρους. Πόσο απίστευτα υπέροχο είναι, στ’ αλήθεια, να ευγνωμονούμε τον παρελθοντικό εαυτό μας που πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση, αλλά και πόσο ανεκτίμητα θετικό το να κάνουμε περήφανο τον μελλοντικό για αυτό που γίναμε χάρη σ’ αυτήν!

Και κάπως έτσι, η παρελθοντική μας πλευρά συνυφαίνεται αρμονικά με την τωρινή και τη μελλοντική ίσως. Κάπως έτσι συμβαίνει, να αγαπάμε εμάς, σε όλα μας τα χρονικά!