Οι νέοι μπαμπάδες βολτάρουν με τα μωράκια τους

Προσεχώς μπαμπάς, λοιπόν. Καταρχάς, συγχαρητήρια! Βρεθήκατε, αγαπηθήκατε, αποφασίσατε ότι εγκρίνετε κι εμπιστεύεστε ο ένας τον άλλο για γονέα των παιδιών σας κι αφού το βιολογικό ρολόι σας χτύπησε την πόρτα, ήρθε η στιγμή! Όπως σχεδόν κάθε μελλοντικός πατέρας, ήδη απεικονίζεις νοερά τον εαυτό σου λίγους μήνες μετά, αποστειρώνοντας μπιμπερό στις 4:17 π.μ., έτοιμος να κλάψεις στη σκέψη και μόνο πως μάλλον θα πρέπει να ακυρώσεις την έξοδο του Σαββάτου, γιατί η πατρότητα πολύ σε έχει ξαγρυπνήσει τελευταία και μην τα πολυλογούμε, προτιμάς να κοιμηθείς παρά να δεις Champion’s League με τους κολλητούς.

Και να ‘ταν μόνο αυτό; Μήπως η πατρότητα σου μοιάζει με ένα αφεντικό αμείλικτο, που θα σε οριοθετεί αυστηρά μέσα στο σπίτι και στη δουλειά και που θα καθιστά τη ζωή όπως την ήξερες ως τώρα –με εξόδους, ξενύχτια και βόλτες– παρελθόν; Έλα τώρα, νέε μπαμπά, μη σε πιάνει πανικός!

Η καινούργια πραγματικότητα με την προσθήκη του νέου μέλους στην οικογένειά σας έχει πλέον φτάσει, ή πρόκειται να φτάσει σύντομα, όμως ποια είναι στ’ αλήθεια η σκέψη αυτή που απειλεί τους νέους μπαμπάδες με αιχμαλωσία και βασικά, γιατί υπάρχει διαδεδομένη η αντίληψη πως μετά το γάμο, το παιδί, τις ευθύνες εν γένει, ο ρόλος του πατέρα πρέπει να περιορίζεται αποκλειστικά στο «οικογενειάρχης»; Πατρότητα σημαίνει μάθημα ζωής, διαρκής αγώνας, σημαίνει η καρδιά σου να είναι έτοιμη να σπάσει απ’ την αγάπη που δεν ήξερε πως είναι ικανή να βιώσει, σε καμία περίπτωση όμως δε σημαίνει αιχμαλωσία!

Όπως η ανάληψη κάθε μεγάλης ευθύνης, έτσι κι η άφιξη ενός μωρού, προφανώς, σηματοδοτεί μια δια βίου δέσμευση απέναντί του -θα αλλάξουν φυσικά τα δεδομένα και το πρόγραμμα, αυτό είναι αναπόφευκτο, θα περιοριστούν οι έξοδοι με φίλους, οι ώρες που παλιά περνούσαν βλέποντας μπάλα. Φυσιολογικά, ακούγοντας όλα αυτά τα «πρέπει», τρομοκρατημένος ο επικείμενος μπαμπάς ανησυχεί πως θα χάσει τον εαυτό του, τις παρέες, την κοινωνική ζωή που διατηρούσε ως τώρα και γενικότερα την ελευθερία του.

Ας θέσουμε, όμως, στον εαυτό μας το εξής ερώτημα: Ποιος είπε ότι πρέπει να γίνει έτσι; Γιατί τρέφουμε την προσδοκία απ’ τους άντρες γονείς –είτε είμαστε οι ίδιοι είτε είμαστε σύντροφοί τους– να γίνουν ουσιαστικά «έγκλειστοι» του νέου τους ρόλου και να μην έχουν ζωή πέρα απ’ αυτόν;

Όπως ακριβώς κι η επίτοκος, έτσι κι οι νέοι μπαμπάδες έχουν το δικαίωμα να βγαίνουν με τους φίλους τους. Ναι, κι αργότερα με τα καροτσάκια αν χρειαστεί. Τι πειράζει; Κάθε άνθρωπος προκειμένου να είναι σε θέση να δώσει ψυχικό υλικό, χρειάζεται πρώτα να διαθέτει κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν αποτελεί ολοκληρωμένη οντότητα ως άτομο.

Αφού έρθει ένα μωρό δεν υπάρχει λόγος να κοπούν οι συναντήσεις κι οι συνήθειες μεταξύ των φίλων, ακόμη κι αν έχει προστεθεί στην παρέα και τις βόλτες τους ένα καρότσι∙ για την ακρίβεια αυτή η πολύπλευρη ποικιλία κοινωνικών ρόλων (σύζυγος, φίλος, συνάδελφος) παρέχει στον μπαμπά την ενέργεια που χρειάζεται να αντλήσει προκειμένου να ανταποκριθεί με συνέπεια στο νέο ρόλο της πατρότητας και να μπορεί μετέπειτα να μεταγγίσει στην οικογένειά του μέρος απ’ το συναισθηματικό του πλούτο.

Δεν οφείλει να απαρνηθεί όλη τη ζωή του και να είναι αποκλειστικά και μόνο πατέρας για να αποδείξει ότι το παιδί του είναι προτεραιότητα και φυσικά δε χρειάζεται να μην έχει ζωή πέρα απ’ την ενασχόληση με την οικογένειά του για να θεωρηθεί καλός γονιός. Παρόλο που τα δεδομένα κι οι ισορροπίες αλλάζουν κι η γονική ευθύνη μονοπωλεί την καθημερινότητά τους, οι έξοδοι για τους νέους μπαμπάδες είναι όχι απλά επιτρεπτές αλλά μάλλον αναγκαίες, είτε αφορά τη χρόνια καθιερωμένη συγκέντρωση για μπίρες, είτε ένα απόγευμα για μπάσκετ, είτε μια απλή συνάντηση με φίλους για να ξεσκάσουν, προκειμένου να διατηρήσουν κι εκείνοι την πνευματική τους διαύγεια κι έπειτα να γυρίσουν χορτασμένοι και με πλούσια ψυχικά –ας μη γελιόμαστε∙ και ενεργειακά– αποθέματα στο μωράκι τους.

Προφανώς κι ως κάποιο βαθμό είναι σίγουρα αναπόφευκτη η μείωση των εξόδων, καθώς ένα μωρό απαιτεί όχι μόνο μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου αλλά και της ενέργειας, του ύπνου και της διαθεσιμότητας του γονέα. Ο όρος «μείωση» όμως δεν πρέπει να συγχέεται με την «παντελή διακοπή» και τη διαγραφή της κοινωνικής ζωής του.

Αυτό που χρειάζεται είναι να βρεθούν οι νέες ισορροπίες ανάμεσα σε όσα έχει ανάγκη εκείνος κι όσα χρειάζεται το νέο μέλος κι όχι να εγκλωβιστεί σε ένα αδιέξοδο τριπάκι που στην τελική δεν αντιπροσωπεύει επ’ ουδενί το γνήσιο ρόλο της πατρότητας, παρά τον βυθίζει στον αρχικό του φόβο πως η ζωή τελειώνει με ένα παιδί, πως παιδί ίσον φυλακή, γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει!

Τουναντίον, ακόμη κι αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία από μια έξοδο με ένα μωρό στο μάρσιπο, είναι σημαντικό αυτή η έξοδος να γίνει! Ακόμη κι έτσι, είναι στιγμές απόδρασης, συνδυασμένες με κολλητούς και μωρό ταυτόχρονα κι ο νέος μπαμπάς πρέπει να έχει την ευκαιρία και την ελευθερία να τις απολαύσει πριν περάσουν!