Σεξ-φαΐ-τηλεόραση-καναπές-ύπνος

Πόσο στενάχωρο κι εγκληματικό για τη ζωή μιας σχέσης όταν την αφήνουμε να κυλήσει στο τριπάκι σεξ, φαΐ, τηλεόραση, καναπές κι ύπνος. Πόσο απελπιστική παραίτηση προδίδει η εγκατάλειψή της να πορευτεί προς αυτή την επαναληπτική και βαρετή εξέλιξη ρουτίνας;

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς ξεκίνησες και πώς είσαι τώρα μέσα σ’ αυτήν την παραμελημένη σχέση και πώς έχεις καταφέρει να την καταντήσεις χλιαρή και ανιαρή; Το θέμα είναι πως πολλές φορές η σχέση μάς κρατάει πίσω από την πνευματική μας εξέλιξη και μας επαναπαύει ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;

Η φράση «δένω το γάιδαρό μου» βρίσκει βάση σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Πώς είναι ποτέ δυνατόν μια σχέση να είναι υγιής, αν δεν εξελίσσει και τους δύο συντρόφους και δεν προάγει την πνευματικότητά τους, αν δεν προωθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις δυνατότητές τους; Και στον αντίλογο, πώς θα διατηρήσεις μια σχέση με βαθύ και στέρεο πνευματικό υπόβαθρο, αν το δικό σου ψυχικό παρασκήνιο δεν ανταποκρίνεται στις συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες της;

Μία σχεσιακή σύναψη καλείται παραγωγική και υγιής μονάχα εφόσον διαθέτει τα φόντα ανέλιξης, όχι μόνο των δύο άμεσα εμπλεκόμενων, αλλά και της ίδιας αυτής καθεαυτής, κι αυτό εξαρτάται από εκείνους.

Η επανάπαυση, κοινώς, το «δέσιμο του γαϊδάρου μας» είναι το βασικό συστατικό που διατηρεί μια σχέση μετριοπάθειας, το κύριο γνώρισμα που κρατά ζωντανό το πνεύμα της ρουτίνας, της συνεχούς επανάληψης του ίδιου αλγορίθμου, συνυφασμένου όμως στην αληθινή μας ζωή. Είναι τόσο λυπηρό, η πιο συνηθισμένη πορεία μιας σχέσης από κάποιο σημείο κι έπειτα να καταντά (γιατί περί κατάντιας πρόκειται) στην ωμή διαδοχή των βασικών ενστίκτων κι αναγκών μας, δηλαδή φαΐ, ταινίες, ύπνος, και να μην εξυπηρετεί τουλάχιστον τους στοιχειώδεις πνευματικούς σκοπούς που υπόκεινται στις έμμεσες, αλλά αναγκαίες ωστόσο αφορμές σύναψής της.

Η ίδια από μόνη της (όχι απαραίτητα ερωτική, αλλά και κάθε ανθρώπινη σχέση γενικότερα) χρειάζεται ως ακρογωνιαίο λίθο για τη θεμελίωσή της να διατηρεί την πνευματική της διάσταση, να προσφέρει στους συντρόφους πληθώρα διδαγμάτων, εμπειριών και να λειτουργεί εν μέρει ως μέσο επίτευξης μιας ανώτερης διεργασίας, ενός σκοπού εξυπηρετικού προς την πεποίθηση που υποστηρίζει πως κάθε άνθρωπος που μας έρχεται είναι ένα μάθημα. Ωστόσο, δεν είναι η ερωτική σχέση με κάποιον στην οποία πρέπει να φορτώνουμε εξ ολοκλήρου το βάρος της δικής μας ατομικής ανέλιξης.

Η σχέση είναι το ποίημα, όμως εμείς είμαστε τα υλικά παραγωγής του, και σίγουρα το εγχείρημα δε θα αποβεί ποιοτικό αν τα συστατικά του είναι σκάρτα. Τόσο σημαντικό ως και απαραίτητο να σφυρηλατείται η από κοινού, αλλά κι η ατομική εξέλιξη των δύο συντρόφων ξεχωριστά, κι εκτός σχέσης, μέσα από διάβασμα, ταξίδια, συζητήσεις με ανθρώπους, ενασχολήσεις και νέες εμπειρίες.

Η εναπόθεση της εξέλιξης αποκλειστικά στην ανταλλαγή εμπειριών ανάμεσα στα δύο μέλη μιας σχέσης, η επανάπαυση δηλαδή στα όσα έχει να προσφέρει το έτερον ήμισυ και μόνο, είναι μια ποικιλία πολύ περιορισμένη. Αντί να βασίζεται σ’ αυτή την ανεπαρκή ανταλλαγή βιωμάτων, ο καθείς εκ των δύο συντρόφων σοφότερα οφείλει (αρχικά προς τον ίδιο τον εαυτό του κι έπειτα για τη σχέση) να τραπεί σε μια εκτενέστερη, εσωτερική αναζήτηση της ατομικής του πνευματικής διαύγειας, της ψυχικής ενσυναίσθησης και της γενικότερης ατομικής ανέλιξής του.

Να μη σταθείς στη ρουτίνα, γιατί θα είναι επαναληπτική. Έχεις ζωή και πέρα απ’ τα σύνορα που οριοθετούν τη σχέση σου, οπότε γιατί να μη βαδίσεις κι έξω απ’ αυτά; Κάθε πρωί βγες, σύλλεξε εμπειρίες, γνώσεις, διάβασε βιβλία, σύναψε φιλικές σχέσεις κι επένδυσε γενικότερα στον εαυτό σου, και το βράδυ, επίστρεψε στο σύντροφό σου για ν’ ανταλλάξετε όσα καινούργια μάθατε στη διάρκεια της ημέρας. Μόνο τότε θα είστε δύο αυτοτελείς και ενυπόστατες προσωπικότητες που δεν εξαρτάται η μία απ’ την άλλη για να ολοκληρωθεί.

Ο σύντροφός σου θα σε συμπληρώνει, δε θα σε ολοκληρώνει. Και κάπως έτσι, η σχέση θα είναι συνημμένη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους γεμάτους πλούσιο, εσωτερικό κόσμο, που δε θα αποκαλούν, αλλά ούτε και θα θεωρούν ο ένας τον άλλο «έτερον ήμισυ» (αυτόν τον ευτελή χαρακτηρισμό που παραπέμπει σε εξάρτηση δύο λειψών ανθρώπων), αλλά θα βλέπουν ο ένας τον άλλο ως «έτερον εγώ», έναν αντικατοπτρισμό δηλαδή της ίδιας ελπίδας, της ίδιας επιθυμίας για επαφή με την πνευματικότητά μας, του ίδιου εσωτερικού πάθους προς το μοναδικό πνεύμα που ώθησε τον έρωτά μας στο πρόσωπό του.

Κανείς δεν απομακρύνεται από κοντά σου αν δε σου διδάξει όσα χρειάζεσαι να μάθεις• συνεπώς δώσε στον έρωτά σου την ευκαιρία να μείνει άλλο λίγο.