Ως πότε θα παριστάνεις τον καψούρη;

Η αλήθεια είναι πως αν χρειαστεί να μπεις στη διαδικασία να αναρωτηθείς αν κάποιος τρέφει συναισθήματα για σένα, αν δεν είσαι δηλαδή και πολύ σίγουρος, τότε κατά πάσα πιθανότητα αυτός ο κάποιος δεν τρέφει. Η σπίθα της αμφιβολίας που ξεπετάγεται ενστικτωδώς από το μυαλό σου και που σε κάνει να αμφιβάλλεις είναι η ίδια εκείνη που κάνει όλη τη διαφορά.

Βλέπεις, αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος ένιωθε αυτά που ισχυρίζεται, θα το γνώριζες, θα φαινόταν, η συμπεριφορά του και μόνο θα τον πρόδιδε συναισθηματικά μέσα από διακριτικές, ανεπαίσθητες λεπτομέρειες, μην αφήνοντάς σου ωστόσο κανένα περιθώριο. Κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί τον άνετο ή αντίστοιχα τον καψούρη για πολύ καιρό. Συνήθως οι μάσκες πέφτουν σχετικά γρήγορα, οπότε πάψε να αναρωτιέσαι και να ανησυχείς για τη γνησιότητα των εν μέρει αληθοφανών συναισθημάτων του ανθρώπου για τον οποίο εσύ προφανώς ενδιαφέρεσαι, γιατί πολύ απλά, ο χρόνος είναι αυτός που θα δείξει αν όντως διαθέτουν στέρεες βάσεις για να επιβιώσουν στο πέρασμά του.

Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να προσποιείται για πάντα κάτι που δεν είναι και για την ακρίβεια, είναι κι ανούσιο. Όποιο τίμημα κι αν είχε η προσποιητή του αφοσίωση, κάποια στιγμή θα φτάσει στο σημείο να καταλάβει κι ο ίδιος πως η προσωπική του ευτυχία, αυτό που επιθυμεί βαθιά μέσα του, έχει σαφώς μεγαλύτερη σημασία από το τι θα πει ο κόσμος, τι θα πεις εσύ, τι προστάζουν τα στερεότυπα.

Εκείνη θα είναι η στιγμή που αυτός ο άνθρωπος πραγματικά θα αρχίσει να ζει, καθώς θα αντιληφθεί πως η ζωή του κυλά και είναι άσκοπο να την ξοδεύει με κάτι που δε θέλει απεγνωσμένα, δεν τον γεμίζει, ή απλώς δεν επαρκεί για να πληροί τα δικά του πρότυπα κι είναι αστείο να περιμένει κανείς να δαμάσει τα κύματα. Γιατί η φλόγα που σιγοκαίει μέσα στον άνθρωπο που νιώθει ότι χάνει χρόνο κι αναλώνεται σε μια λάθος επιλογή, είναι η ίδια φλόγα που άναψε και τη σπίθα της δικής σου αμφιβολίας, η ίδια φλόγα που δύναται να τα ανατινάξει όλα, εκείνη που εν τέλει θα το κάνει.

Ας μην χαρακτηρίσουμε το ποιόν του με αρνητικά φορτισμένα κοσμητικά επίθετα. Αλήθεια, δε φταίει πάντοτε εκείνος. Κι αν όντως είχε τόση ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, που τελικά έκανε το βήμα πριν καν προλάβει να νιώσει έτοιμος, κι απλά στην πορεία ανακάλυψε πως ήταν λάθος και πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας κατάστασης που ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του; Αν όντως προσπάθησε να αγαπήσει όσα μέσα του ήξερε πως δε θα κατάφερνε ποτέ; Κι αν εσύ, το αντικείμενο του κατ’ ανάγκη προσποιητού κι όχι με χαρούμενη έκβαση αποπροσανατολισμένου πόθου του, εθελοτυφλείς; Θεωρείς πως δεν έχεις καμία ευθύνη;

Ωστόσο, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, μόνο σε δύο αξιώματα μπορούμε να δείξουμε τυφλή εμπιστοσύνη: Στις μικρές λεπτομέρειες της συμπεριφοράς κάποιου, και το χρόνο, και μάλιστα ο δεύτερος είναι που θα δώσει την ευκαιρία στις πρώτες να κλέψουν την παράσταση. Όλοι διαθέτουν μέσα τους το ένστικτο της ζωής, κι είναι πολύ δύσκολο κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για να δείξει άνετος ή καψούρης σε κάποιον που το ένστικτο αυτό του λέει πως δεν έχει θέση μέσα σ’ αυτήν.

Αργά ή γρήγορα θα βαρεθεί να παίζει το ρόλο κάποιου που προφανώς δεν είναι, θα βαρεθεί να προσποιείται συναισθήματα που δεν ξεχειλίζουν από μέσα του αβίαστα κι αντιλήψεις που δεν πιστεύει πηγαία, θα μπουχτίσει στην προσπάθεια να θυμάται ένα ανούσιο σενάριο, και θα μας συστήσει σταδιακά τον αληθινό του εαυτό, τον μη επιτηδευμένο, το γνήσιο! Κι ίσως αυτός ο δεύτερος να μην αρέσει ούτε και σε μας, πιθανότητα που θα έκανε την επιλογή της απομάκρυνσης πολύ ευκολότερη από το στρίμωγμά της στην επώδυνη λέξη «χωρισμός». Ο χρόνος λοιπόν, τα αποδεικνύει όλα. Τι αντέχει, τι όχι, τι γίνεται πιο ισχυρό μέσα απ’ το πέρασμα των δυσκολιών που εκείνος θέτει.

Ο χρόνος που κυλά, για κάποιους ευχάριστα και για άλλους απειλητικά, είναι αυτός που θα ξεσκεπάσει στο τέλος τις προτεραιότητες του προσώπου που σε έχει κάνει να αναρωτιέται και να διαβάζεις αυτό το κείμενο ψάχνοντας μια απάντηση. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει προσποιούμενος για πάντα κάτι που δεν είναι, γιατί κάποια στιγμή θα καταλάβει πως αν το κάνει, η ζωή του δε θα έχει κανένα νόημα, αφού δε θα είναι δική του, αλλά θα ανήκει σ’ εκείνον το ρόλο-φάντασμα που προσποιείται, και που αντί για πρωταγωνιστή της τον έχει καταστήσει κομπάρσο.

Σταμάτα λοιπόν να ταλανίζεις το ταλαίπωρο μυαλό σου με τις υπεραναλύσεις, και αντ’ αυτού, δείξε εμπιστοσύνη στο χρόνο, στα ανθρώπινα ένστικτα που ποτέ δε θα προδίδουν τον κάτοχό τους.  Η σημαντικότητα του απειλητικά κινούμενου χρόνου είναι προφανής, και τα πρόσωπα με τα οποία ο καθένας αποφασίζει να ξοδέψει το δικό του δεδομένο, αποτελεί κι αντιπροσωπευτικό δείγμα των προτεραιοτήτων του, οι οποίες τελικά θα απαντήσουν και στα ερωτήματά σου. Ο ίδιος ο άνθρωπος αυτός δε θα σου πει την αλήθεια, δε θα μπορέσει, γιατί δεν τη λέει ούτε στον εαυτό του.
Μην τον ρωτήσεις ποτέ «θάρρος ή αλήθεια». Ξέρεις πόσο θάρρος θέλει για να πεις την αλήθεια;
Δεν το έχουν όλοι.