Σαββατόβραδο, είσαι σπίτι και περιμένεις την παρέα να σου χτυπήσει το τηλέφωνο και να σου πει να πάτε βόλτα σε ένα ωραίο και ζεστό ταβερνάκι, με ζωντανή μουσική. Κι όχι εκείνη τη βόλτα στα μπουζούκια, στο γνωστό όνομα της πόλης που έχει κάνει πάταγο. Αλλά σε εκείνο το ωραίο το ταβερνάκι που θα ακούσεις εκείνες τις ωραίες φωνές και θα ταξιδέψεις.
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχουμε περάσει όμορφα σε αυτά τα μικρά «κουτουκάκια», με φίλους, με συντροφιά και να τραγουδάμε όλοι μαζί παρέα. Κι όχι γιατί απλά ακούμε τα τραγούδια που μας αρέσουν, αλλά γιατί κι η φωνή του καλλιτέχνη που τραγουδάει, ηχεί κι αυτή μελωδική στ’ αυτιά μας.
Κι εκεί που ακούμε κι απολαμβάνουμε, ξεκινάμε όλοι να αναρωτιόμαστε «γιατί αυτή η φωνή δεν έχει προχωρήσει ακόμη πιο πέρα, σε μια δισκογραφική δουλειά ή σε ένα μεγάλο μαγαζί να τραγουδάει»; Κι εκεί καταλαβαίνουμε πως θα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες που κάνουν live στα μπαράκια της πόλης.
Η αλήθεια είναι πως εκεί έξω κυκλοφορούν εξαιρετικοί μουσικοί που είτε δεν είχαν την τύχη να βρουν μια δισκογραφική είτε δεν ήθελαν να ενταχθούν στη μουσική βιομηχανία του σήμερα. Και κατά την προσωπική μου άποψη, καλά έκαναν και δεν εντάχθηκαν σε αυτή τη βιομηχανία, γιατί το πιο πιθανό είναι πως θα πήγαιναν χαμένοι μετά από κάποιο διάστημα.
Έχουμε δει πως τέτοια ταλέντα έχουν χαθεί με τον καιρό όταν έχουν αρχίσει να εμπλέκονται με τη μουσική «βιομηχανία» και να εξαφανίζονται άδικα γιατί κάποιοι άλλοι τους φούσκωσαν τα μυαλά και τους έκαναν να «γλυκαθούν» με το πολύ χρήμα που ήρθε γρήγορα.
Αντιθέτως, βλέπει κανείς εκείνα τα ταλέντα που από επιλογή τους μένουν εκτός αυτής της λογικής, να κάνουν μια διαφορετική καριέρα και να πηγαίνουν συνεχώς μπροστά, προσπαθώντας ακόμη περισσότερο για την καλύτερη επαγγελματική και προσωπική τους εξέλιξη. Κι έτσι μένουν ψηλά τόσο στα μάτια εκείνων που θα τους ακούσουν, όσο και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Έχει αποδειχτεί περίτρανα, άλλωστε, πως όσο κάνουν αυτό που οι ίδιοι θέλουν κι αγαπούν, τότε βλέπουν πως η ανταπόκριση και στήριξη του κόσμου μένει συνεχώς αμείωτη. Έχουν κερδίσει μόνοι τους και με την αξία τους τον κόσμο που τους στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχουν πληρώσει για να αποκτήσουν εκείνο το ψεύτικο κοινό που θα τους ακολουθεί σε κάθε τους κίνηση, σε κάθε περιοδεία, σε κάθε live.
Παράλληλα, πέρα από τον κόσμο που τους στηρίζει θερμά σε κάθε τους κίνηση, υπάρχουν κι εκείνα τα μαγαζάκια που θα τους δώσουν πάντα την ευκαιρία να αναδείξουν το ταλέντο τους και να το κάνουν καθημερινά. Κι έτσι θα μπορούν να βγάζουν και το χαρτζιλίκι τους, κάνοντας το χόμπι τους, καθημερινή επαγγελματική ενασχόληση.
Γι’ αυτό, λοιπόν, δε χρειάζεται κανείς να είναι το πιο μεγάλο όνομα στη μουσική σκηνή για να τον ακούσει κάποιος. Δε χρειάζεται να έχει βγάλει 10 δίσκους για να έχει καλή φωνή. Δυστυχώς έχουμε αποκτήσει λάθος άποψη για τους σωστούς καλλιτέχνες στην εποχή μας. Λάθος άποψη για εκείνες τις φωνές που έχουν αναδείξει το ταλέντο τους με το δικό τους τρόπο κι όχι μέσα από μια δισκογραφική δουλειά.
Ας στηρίξουμε εκείνους, λοιπόν, που έχουν προσπαθήσει να ξεφύγουν από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις της εποχής κι έχουν κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για να βρίσκονται εκεί ψηλά. Κι αυτό γιατί έχουν προσπαθήσει με την αξία τους να κατακτήσουν καθετί μικρό και μεγάλο που έχει βρεθεί στο δρόμο τους.
Και γι’ αυτό θα πρέπει αυτά τα πραγματικά ταλέντα να τα στηρίξουμε και να είμαστε εκεί όχι μόνο όταν χρειάζονται τη στήριξή μας σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, αλλά και σε κάθε άλλη στιγμή, προκειμένου να τους βοηθήσουμε να κάνουν ένα όνειρο, πραγματικότητα.
Γιατί, πολλές φορές, όπως αρκετά πράγματα στη ζωή, έτσι και το τραγούδι κι η μουσική, αποτελεί ένα όνειρο του μέλλοντος για πολλούς ανθρώπους.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Δρόσου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
